به گزارش مشرق، تبیان نوشت: امیرالمومنین علی علیه السلام درباره ارزش و جایگاه بی بدیل علما می فرماید:العلماء باقون ما بقی الیل و النهار.تا گردش شب و روز هست، علما هستند.(۱)

بی شک علمای ربانی و خداجویی هم چون استاد شهید مرتضی مطهری برای همیشه یادشان در میان مردم گرامی خواهد بود.

چه به جا سالروز شهادت این متفکر جهان اسلام به نام روز معلم نام گذاری شد.

معلمین عزیز ما باید از استاد شهید درس عشق و بندگی خدا را بیاموزند و همانند او با تمام وجود به تعلیم و تربیت بپردازند و از خود آثاری نیک بر جای گذارند.

معلمان ما باید از ویژگی های اخلاقی آن استاد شهید الگو بگیرند و در زندگی خود به کار بندند تا شایسته نام مقدس معلم باشند.

برخی از ویژگی های اخلاقی آن عزیز پر گشوده در کلاس درس شان این چنین است :

۱- احترام به شاگردان :

استاد مطهری، هرگز نسبت به شاگردانش نظر تحقیرآمیز نداشت؛ یعنی، حرف شاگرد را می شنید و به این وسیله، به شاگردش، اجازه عقده گشایی می داد. اگر وقت نبود، بعد از درس می نشست و گوش می کرد. حرف را می شنید و جواب آن را می داد. این خصیصه ایشان، در مقام تحقیق، بیشتر از مقام تدریس ایشان نقش داشت. ایشان به شاگردان، میدان می دادند. شاگرد را کوچک حساب نمی کردند و اساساً در برخورد با شاگرد، رفیق بودند.

۲- مدارا:

هیچ گاه در درس استاد مطهری برخورد خشونت آمیز نبود. برای رفع اشکال، سعی می کردند بیان خود را محکم کنند؛ نه این که با ادای کلمات خشن و توهین آمیز، طرف مقابل را ساکت نمایند. این اخلاق پاکیزه، هم از قدرت علمی و هم از خودسازی ایشان سرچشمه می گرفت.

در کلاس درس ایشان یک بار هم دیده نشد که در درس، با عصبانیت جواب کسی را بدهند.

۳- معنویت :

درس استاد، به گونه ای بود که شاگرد وقتی پای درسش می نشست، تمامی وجود استاد را می پذیرفت. از نظر اخلاقی، ایشان در حدی بود که حکم مراد را برای شاگردان خود داشت. استاد، همیشه با وضو در کلاس حضور می یافت و حضورش آن چنان روحانیتی به مجلس می بخشید که شنونده، با تمام وجود، معنویت و قداست آن را درمی یافت و به نسبت آمادگی اش، در جذبه های الهی آن، مستغرق می گردید.

نقل کرده اند که در تمامی سال های تدریس، یک کلام، یک جمله و یک حرکت که از آن بوی تظاهر به زهد و تقدس استشمام شود، در کلامشان نبوده است. همیشه، رفتاری عادی داشتند و حال آن که سرتاسر زندگی شان، تقوا و تهذیب نفس بود.

از ایشان، غیبت شنیده نمی شد. حسادت و مریدپروری، در وجود ایشان جایی نداشت. شب ها، مقید بودند که زود بخوابند تا برای نماز شب کسل نباشند. البته، خود ایشان، این مسئله را به هیچ وجه در نزد آشنایان اظهار نمی کردند؛ بلکه می گفتند: از نظر جسمی، وضعم به گونه ای است که باید زودتر بخوابم.

۴- خضوع:

از آن جایی که خداوند هوش فوق العاده ای به استاد مطهری عطا کرده بود و از جنبه علمی بسیار قوی بودند، کمتر می شد در هنگام درس اشتباه کنند؛ اما اگر اتفاق می افتاد که در نکته ای اشتباه کنند و یکی از شاگردان، اشتباه را یادآور می شد، می پذیرفتند.

در اشتباه خود پافشاری نمی کردند و مطلب را به زور تحمیل نمی کردند. در مقابل حق خاضع بودند و آن چه را که حق می یافتند، می پذیرفتند.

۵- عطوفت:

برخوردشان بسیار متین و توأم با مهربانی بود. اصولاً استاد مطهری فردی بودند که از هر حیث مۆدب به ادب علمی بودند و برای فضای درس و بحث و شاگردانشان، احترام خاصی قائل می شدند. ایشان بسیار مهربان و خوشرو بودند و با شاگردان، روابط پدرانه داشتند.

سلوک ایشان به نحوی بود که در دل شاگردان نسبت به ایشان محبت ایجاد می شد. به خوبی محسوس بود که رابطه ای که شاگردان استاد مطهری با ایشان دارند، با رابطه ای که دانشجویان دانشگاه با استادان خود دارند، متفاوت است؛ زیرا، این رابطه، رسمی و اداری نبود؛ بلکه توأم با عشق و شوق بود.

پی نوشت:
(١)میزان الحکمه /ج۸/ص۲۰/ح۱۳۸۲۴

منابع:

۱-میزان الحکمه/محمدی ری شهری/دارالحدیث/۱۳۸۷
۲-پایگاه فرهنگی مذهبی شمیم