مشرق-- از جمله ساز و کارهایی که طی چند سال گذشته با جدیت در دستور کار فشارآفرینی غرب بر کشورمان قرار گرفته، مبحث «حقوق بشر» است. این امر از راه بسیج مستمر امکانات غرب در غیاب شیوه‏های قبلی کمیسیون حقوق بشر ادامه داشت و حتی موضوع به گزارش‏های دبیر کل درباره‏ی ایران کشیده شد.
 
اما با ورود آمریکا به شورای جدید و فعالیت شدید دیپلماتیک دولت «اوباما» که با رویکرد ایجاد ائتلاف بین‏المللی به جای یک‏جانبه‏گرایی شکست خورده‏ی «بوش» وارد کاخ سفید شده بود و با بهره‏برداری از فضای پس از انتخابات 1388، دور جدیدی از تمرکز روانی بر ایران و تعیین گزارشگر ویژه آغاز گردید تا محور تازه‏ای به ادعاهای سیاسی روانی غرب برضد ایران افزود شود. این تغییر فاز تاکتیکی، در اولین مرحله آثاری را بر مخاطبان مترقی ایران در غرب که منتقد رویکردهای سخت و جنگ طلبانه‏ی قبلی بودند، گذاشته است.

تمرکز بر موضوعات حقوق بشری در واقع تلاش غرب برای تأمین محتوای پایدار رسانه‏ای برای حملات نرم بر ایران تصور می‏گردد و طبعاً در هر طرح تهاجمی و دفاعی متقابل، ابزار و محتوای رسانه‏ای مداوم و نرم از اهمیت استراتژیک برخودار است. برنامه‏های نرم در محتوا و روش بر زیرساخت‏های نرمِ قدرت و در اقدام و عملیات، بر زیر ساخت قدرتِ نرم، استوار هستند. زیرساخت‏های نرم قدرت عبارت‏اند از: «جهان‏بینی، قالب‏های فکری، لحن و ادبیات، رویکردهای عملی، سوابق تاریخی، توان متقاعدسازی، توان مدیریت و هماهنگ سازی نیروها»

زیرساخت قدرت نرم نیز عبارت‏اند از: «توان فنی، زبان و ابزار، برد رسانه‏ها، گستردگی و عمق توان سازمان‏های مطالعاتی و تحقیقاتی تهیه کننده‏ی محتوا، توانمندی گروه‏های مدنی و فعالان غیردولتی، نمایندگان خواسته‏های عمومی، زیرساخت‏های اجرایی متناسب با اقدام‏های نرم، داشتن سخنگو و روابط عمومی قادر و مسلط، سامانه‏ی عصبی مرتبط و بودجه‏ی متناسب»

عملیات روانی غرب در حوزه‏ی حقوق بشر، کارکردهای فراوان داخلی، بین‏المللی و ضد ایرانی دارد؛ از جمله:

الف) ممکن ساختن مداخله‏ی آشکار در امور داخلی ایران و حمایت فعالانه از مخالفان نظام (طیفی از منافقین تا حامیان فتنه)، بدون پرداخت هزینه‏ی حقوقی از سوی مداخله‏گر، به دلیل نقض حقوق بین‏الملل؛

ب) ادامه و توسعه‏ی پایدار تخریب جایگاه و چهره‏ی ایران و سایر نیروهای منتسب به اسلام گرایی (مقابله با مدل اسلام سیاسی، توسعه‏ی دامنه‏ی تخریب به اسلام که البته این امر یک مزیت نسبی برای ماست و باید تبدیل ابزار ائتلاف آفرینی در سطح جهان اسلام تلقی گردد.)؛

ج) مقابله با پیشرفت دکترین ایران در حوزه‏ی هسته‏ای و ممانعت از الگوبرداری سایر ملل از آن؛

د) ممکن ساختن ادامه‏ی ائتلاف غرب برضد ایران و اسلام‏گرایی (جلوگیری از تشتت داخلی در جبهه‏ی غرب که در حال بروز بود) و زمینه چینی برای جلوگیری از ضربه به تحرکات بین‏المللی برضد ایران که به دلیل سیاست‏های جنگ طلبانه، لطمه‏ی زیادی دیده است.؛

هـ) توجه اذهان عمومی از غرب به سمت شرق و همراه نمودن فعالان و طیف‏های ضد جنگ در غرب با دستور کار ضد اسلامی و ضد ایرانی، با توجه به حساسیت این گروه‏ها نسبت به مسایل حقوق بشری.

سرفصل اقدام‏هایی که دولت‏های غربی در طی سال‏های اخیر از خلال ابزارهای نرم برضد ایران در موضوع حقوق بشر اعمال کرده است، عبارت‏اند از:

الف) صدور قطعنامه در کمیته‏ی سوم مجمع عمومی؛

ب) صدور قطعنامه در صحن مجمع عمومی؛

ج) صدور قطعنامه در شورای امنیت؛

د) صدور قطعنامه در شورای حقوق بشر؛

هـ) تحریم اموال و سفر مقام‏ها و مسؤولین؛

ز) فراخوان سفیر از ایران و یا احضار سفیر ایران در کشورها.

در کنار آن به حجم انبوه تولید محتوای رسانه‏ای نیز می‏توان، اشاره کرد. از جلمه فرصت‏های پیش آمده برای غرب که طی یک پروژه آن را ایجاد کرده‏اند، جایزه‏ی صلح نوبل و کمپین‏های حقوق بشری است. در هر دوره‏ی بررسی دوره‏ای وضعیت حقوق بشر کشورها در ژنو (UPR) شاهد آن هستیم که گروه‏هایی از منافقین، بهابیان و هواداران فتنه همانند سربازان اجیر شده‏ی آمریکا و اتحادیه‏ی اروپا مشغول تجمع و اعتراض هستند.
 
هر چند این گروه‏ها شناخته شده و به شدت به لحاظ سیاسی منزوی هستند اما بهره‏برداری رسانه‏ای از آن‏ها یک دستور کار برای سردبیران محسوب می‏شود. در حالی که هیچ کشوری حاضر به پذیرش و اعطای پناهندگی به منافقین ساکن اردوگاه اشرف نیست در عین حال همه در سطح رسانه‏ها ابراز نگرانی می‏کنند و به حکومت عراق توصیه می‏نمایند در قبال آن‏ها نرمش به خرج دهند.
 
بنابراین مهم‏ترین ابزارهای نرم تولید محتوای حقوق بشری عبارت‏اند از:

1. رسانه‏ها؛

2. گزارشگران موضوعی و گزارشگر ویژه؛

3. کمپین‏های تبلیغاتی گروه‏های معارض؛

4. اتاق فکرها و مؤسسه‏های مطالعاتی.
 
در مقابل این جنگ نرم حقوق بشری، ایران می‏تواند راهبردهایی را نیز مبتنی بر اهداف زیر دنبال کند:

1. ارایه‏ی مدلی همگرا برای تسلط بر مواضع نرم دشمن در حوزه‏ی حقوق بشر، رفع تهدید، بی‏ارزش ساختن و خارج کردن ابزار نرم حقوق بشری از دسترس غرب، تجهیز سامانه‏های جنگ نرم خودی به استراتژی و ابزارهای تهاجمی و تدافعی لازم و در نهایت کور کردن مسیر حملات نرم در حوزه‏ی حقوق بشر؛

2. کنترل خسارت وارده به چهره‏ی عمومی کشور، (به عنوان یک تهدید نرم و دراز مدت) جلوگیری از بدنام شدن اصول و ارزش‏های دینی و ملی، مقابله با تنفر آفرینی برضد ایران با هدف تضعیف سپر امنیت نرم در قالب برنامه‏های کوتاه مدت و بلند مدت؛

3. سلب امکان سوء استفاده غرب از ابزار حقوق بشر برای مداخله در امور داخلی ایران و تحریک فتنه گران؛

4. مقابله با اخلال در انتشار پیام مقدس و انسانی اسلام، انقلاب اسلامی و منافع بین المللی و داخلی کشور در حوزه‏ی افکار عمومی؛

5. ارزیابی وضعیت سازمان‏های مأمور به مقابله و ارایه‏ی برنامه برای به روز رسانی ساختار سازمانی، انطباق با نیازهای جدید، فعال سازی ظرفیت‏ها و امکانات، افزایش سرعت و بهبود شیوه‏ها و ابزارهای انتشار پیام. (دسته‏بندی و سازماندهی حوزه‏های تمرکز رسانه‏ای و نرم - توسعه‏ی روش‏های مطالبه‏گری و هزینه آفرینی برای غرب، ایجاد پیوند بین رسانه و سایر دستگاه‏های قدرت نرم برای حداکثر سازی نتایج)؛

6. تعریف و توسعه‏ی اقدام‏های مشترک و ائتلاف‏های نرم (توزیع و کاهش بار هزینه‏ها از راه توسعه‏ی جبهه‏ی مقابله با اقدام‏های نرم به سطح جهان اسلام و جهان در حال توسعه) به وسیله‏ی تدوین اصول استراتژیک و اهداف اخلاقی و ارزشی مشترک، درخواست برای باز کردن منشور بین‏المللی حقوق بشر بر روی مذاکره‏های بین‏المللی به منظور انطباق با تحولات جدید جهانی پس از 60 سال از تدوین منشور- از جمله درج جنگ افروزی و دوگانگی (Duality) غرب در منشور به عنوان عامل اصلی نقض سنتی و تاریخی حقوق بشر.

این راهبردهای در سطح عملیاتی می‏تواند منجر به اقدام‏هایی مؤثر شود؛ از جمله:

1. تعیین سخنگوی حقوق بشری، به شکلی که به طور دایم وظیفه‏ی پاسخگویی به سؤال‏ها و شبهه‏های ایجاد شده را داشته باشد و هم‏چنین به اظهار نظر در مورد وضعیت حقوق بشر در غرب و موضع‏گیری نسبت به نقض آن مشغول باشد؛

2. ایجاد و تقویت سایت‏های تخصصی بررسی نقض حقوق بشر در غرب به زبان‏های مختلف؛

3. تقویت تشکل‏ها و سازمان‏های مردم نهادی که توان پاسخگویی قوی به اتهام‏های غرب و هم‏چنین روشنگری اذهان عمومی را داشته باشند و فعال سازی آنان در حوزه‏ی برون مرزی کشور؛

4. اطلاع رسانی مستمر به مردم و نخبگان و تببین مبانی حقوق بشر و تفاوت‏های آن با حقوق بشر اسلامی که این امر با توجه به نفی مذهب و قوانین شریعت در حقوق بشر غربی بسیار ضروری است؛

5. افزایش سطح دیپلماسی با کشورهای مختلف و ورود موضوع حقوق بشر در دستور کار مذاکره‏ها با هدف خنثی سازی تبلیغات منفی و هم‏چنین جلب حمایت کشورها در رأی‏گیری‏های سازمان ملل.

منبع: برهان