مشرق-
خدا بیامرزد مرحوم علی مودت را، از بزرگان عرصه ورزش و قلم. اوایل امسال بود که عمرش را داد به شما و دوستانش را تنها گذاشت. جمله ای طلایی که برگرفته از یک بیت شعر است را بیشتر مواقع تکرار می کرد در بیشتر سخنانش و آنهم با این معنا و مفهوم بود که:
تا زنده ام ای دوست بیا مرحمتی کن
روزی که شوم خاک چه سود اشک ندامت
با این وجود مطلعی است تا اولا یادی کنیم از علی مودت و ثانیا بیاد وعده و وعیدهای کسانی باشیم که در روز تشییع پیکر مودت در مقابل دوربین های صدا و سیما دادند و اما آنگونه که از خانواده اش کسب اطلاع کرده ایم گویا مشکلات فراوانی بر سر راه آنها وجود دارد اما از بخت بد متولی خاصی برای اهالی رسانه وجود ندارد و در زنده و مرده بودن فریادرسی نیست برای این قشر پر تلاش.
خدمت دوستان و کسانی که برای جابجایی یک بازیکن و مربی حاضرند میلیاردی هزینه کنند اینجا در حضور شما پدری جلو فرزندان و خانواده اش هر روز مثل شمع می سوزد و آب می شود؛ اما به جرم اینکه خواسته سلامت زندگی کند و کارش را دوست داشته و دارد و نتوانسته یا نخواسته وارد آن زدوبندهای رایج شود ذره ذره آب می شود و نمی تواند درد دلش را به کسی بگوید.
برویم چه بگوییم و به که بگوییم؟!
فقط با خدا می توان راحت و صاف و صادق حرف زد.
حتما او مصلحتی می داند که من نادان نمی دانم اما با یک حقوق ساده و اجاره کمر شکن خانه و دو فرزند دانشجو چقدر خدا می خواهد مرا امتحان کند؟
بازهم می گویم خداوند بزرگتر از این مسایل است و ما همه تابع خواست و امر اوییم.
اما ای کاش مرجعی و یا صندوقی و یا صنفی داشتیم تا در اینگونه مواقع فریادمان می رسید و ما را از این مهلکه هایی که بعضا گرفتارش می شویم نجات می داد.
با سالها سابقه مطبوعاتی و این همه اسم و رسم آیا باید بسیاری از مسیرها را در این کلان شهر پر دود و غبار پیاده طی کنیم تا مبادا برای خرید مایحتاج اولیه و حداقلی زندگی لنگ بزنیم که می زنیم؟!
به هر حال ما هم به سهم خود برای ورزش این مملکت تلاش کرده ایم و ذره ای تاثیرگذار بوده ایم.
مدعی نیستم آدم پاک و سالم و کاملی هستم؛ اما اعتلای ورزش کشور را بیش از هر امر دیگری دوست داشته و داریم و برای رسیدن به بهترین وضعیت ممکن همواره قلم زده یا حرف زده و گفته و نوشته ایم.
به هر حال درد دلی بود و گفتیم بنویسیم تا در دل پر درد ما نماند و انشالله روزی باشد که انجمنی واقعی داشته باشیم و این انجمن به فکر افرادی مثل ما باشد که از این راه ارتزاق می کنند و با حمایت از آنها اجازه ندهیم عزت نفسشان خدشه دار شود.
خدا بیامرزد مرحوم علی مودت را، از بزرگان عرصه ورزش و قلم. اوایل امسال بود که عمرش را داد به شما و دوستانش را تنها گذاشت. جمله ای طلایی که برگرفته از یک بیت شعر است را بیشتر مواقع تکرار می کرد در بیشتر سخنانش و آنهم با این معنا و مفهوم بود که:
تا زنده ام ای دوست بیا مرحمتی کن
روزی که شوم خاک چه سود اشک ندامت
با این وجود مطلعی است تا اولا یادی کنیم از علی مودت و ثانیا بیاد وعده و وعیدهای کسانی باشیم که در روز تشییع پیکر مودت در مقابل دوربین های صدا و سیما دادند و اما آنگونه که از خانواده اش کسب اطلاع کرده ایم گویا مشکلات فراوانی بر سر راه آنها وجود دارد اما از بخت بد متولی خاصی برای اهالی رسانه وجود ندارد و در زنده و مرده بودن فریادرسی نیست برای این قشر پر تلاش.
خدمت دوستان و کسانی که برای جابجایی یک بازیکن و مربی حاضرند میلیاردی هزینه کنند اینجا در حضور شما پدری جلو فرزندان و خانواده اش هر روز مثل شمع می سوزد و آب می شود؛ اما به جرم اینکه خواسته سلامت زندگی کند و کارش را دوست داشته و دارد و نتوانسته یا نخواسته وارد آن زدوبندهای رایج شود ذره ذره آب می شود و نمی تواند درد دلش را به کسی بگوید.
برویم چه بگوییم و به که بگوییم؟!
فقط با خدا می توان راحت و صاف و صادق حرف زد.
حتما او مصلحتی می داند که من نادان نمی دانم اما با یک حقوق ساده و اجاره کمر شکن خانه و دو فرزند دانشجو چقدر خدا می خواهد مرا امتحان کند؟
بازهم می گویم خداوند بزرگتر از این مسایل است و ما همه تابع خواست و امر اوییم.
اما ای کاش مرجعی و یا صندوقی و یا صنفی داشتیم تا در اینگونه مواقع فریادمان می رسید و ما را از این مهلکه هایی که بعضا گرفتارش می شویم نجات می داد.
با سالها سابقه مطبوعاتی و این همه اسم و رسم آیا باید بسیاری از مسیرها را در این کلان شهر پر دود و غبار پیاده طی کنیم تا مبادا برای خرید مایحتاج اولیه و حداقلی زندگی لنگ بزنیم که می زنیم؟!
به هر حال ما هم به سهم خود برای ورزش این مملکت تلاش کرده ایم و ذره ای تاثیرگذار بوده ایم.
مدعی نیستم آدم پاک و سالم و کاملی هستم؛ اما اعتلای ورزش کشور را بیش از هر امر دیگری دوست داشته و داریم و برای رسیدن به بهترین وضعیت ممکن همواره قلم زده یا حرف زده و گفته و نوشته ایم.
به هر حال درد دلی بود و گفتیم بنویسیم تا در دل پر درد ما نماند و انشالله روزی باشد که انجمنی واقعی داشته باشیم و این انجمن به فکر افرادی مثل ما باشد که از این راه ارتزاق می کنند و با حمایت از آنها اجازه ندهیم عزت نفسشان خدشه دار شود.
