به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، دیگر ماجرا به قدری عیان شده که کمتر کسی است که نداند چه روزهای تلخی بر ورزش این مرز و بوم می گذرد. رسیدن به صندلی های کمیته ملی المپیک برای چهار سال آینده به چنان نزاعی تبدیل شده که بسیاری خود را از معرکه دور کرده اند تا مبادا آسیبی به آنها برسد. از سویی، خبر می رسد که برخی از طرفین برای آن که به هدف خود برسندف دست به دامن برخی نهادهای بین المللی نیز شده اند و در این راستا، از هیچ اقدامی دریغ نکرده اند.
طرفین درگیر در روزهای اخیر از تمام ظرفیت خود بهره می برند تا بتوانند خواسته خود را عملی کنند. این شرایط در حالی است که زمزمه های تعلیق ورزش ایران جدی تر از همیشه است؛ اما مسئولان ما همچنان در حال رقابت خود هستند و نظری بر این تن محتضر ندارند!


* تعلیق پشت در ورزش ایران!
در حالی که شورای المپیک آسیا و کمیته بین المللی المپیک اصرار بر اصلاح اساسنامه کمیته ملی المپیک دارند، مسئولان ورزش همچنان در حال افزایش فشارها به یکدیگر جهت رسیدن به کرسی های کمیته هستند. در این بین، کسی نمی پرسد چه اتفاقی موجب شده تا پیام مجامع بین المللی برای اصلاح روند جاری سال ها شنیده نشود تا امروز که تیغ تعلیق را بر فراز خود حس می کنیم؟ آیا محمد علی آبادی، بهرام افشارزاده، مهدی قدمی، اعضای هیئت اجرایی و ... نمی دانستند که باید علاجی برای این بنای کج داشته باشند که تا امروز اقدامی عملی و جدی به ثبت نرسیده است؟ مگر دو سال قبل نامه برای وقوع این اتفاق ارسال نشده بود؟ در ورای این تعلل چه سری نهفته است و پشت پرده چیست؟
این غفلت کار را به جایی رسانده که بایستی ساعت ها مذاکره میان محمد عباسی و شیخ احمد (نفر اول شورای المپیک آسیا) صورت گیرد که شما بخوانید مجادله و جدال لفظی که در آخر نیز دست های ورزش به نشانه تسلیم بالا رفته است. اکنون نیز که قرار بوده تا شیخ احمد و حسین المسلم (رئیس و دبیر شورای المپیک آسیا) راهی ایران شوند، به یک باره فضا را به قدری نامطلوب می بینند که قید حضور را زده و این معنای خوبی در عرف بین الملل ندارد. این یعنی، مذاکره بی معناست و باید منتظر اتفاقات ناگواری در ورزش ایران باشیم چرا که میلی برای رفع این وضعیت دیده نمی شود.
یک طرف ابهامی چند ساله برای رسیدگی به این وضعیت را دارد و طرف دیگر، اساسا نسبتی با ورزش برقرار نمی کند تا بسیاری از بایسته ها را درک کرده و به تحلیلی واقع بینانه برسد. طرفین وارد کارزاری شده اند که به نظر می رسد ریشه در این تحلیل دارد که با پایان عمر دولت، چه باید کرد. آیا گزینه ای بهتر از کمیته ملی المپیک وجود دارد که از هر گزند و بلایی مصون است؟


* حضور ناظران خارجی در انتخابات؟
در چنین فضایی که جدال داخلی راه برای خروج ورزش از این وضعیت را بسته، اخباری به گوش می رسد که نگران کننده است. شنیده می شود قرار است اشخاصی از سوی مجامع بین المللی برای نظارت بر روند برگزاری انتخابات کمیته و تدوین اساسنامه به ایران اعزام شوند. در حقیقت، برای نخستین بار شاهد حضور مستشارانی در ورزش خواهیم بود که به نوعی، نتیجه جنگ قدرت کنونی است. در این بین، اظهارات علی آبادی مبنی بر اعمال نظر وزارت ورزش و نیامدن وی در انتخابات، چه معنایی غیر از آب به آسیاب دشمن ریختن دارد؟ این اظهارات که شائبه دخالت دولت در انتخابات کمیته المپیک را ایجاد می کند و عملکردها، ورزش را به کدام منزل خواهد رساند؟
در حقیقت، به نظر می رسد برخی روسای کنونی کمیته ملی المپیک به عنوان یک طرف دعوا، به دنبال آن هستند تا انتخابات در شرایط کنونی برگزار نشود. آنها می دانند در صورت برگزاری، رای لازم را به دست نخواهند آورد و بایستی برای همیشه با ورزش خداحافظی کنند. در دیگر سو نیز وزارت ورزش قرار دارد که به نظر می رسد فاقد تدبیر و سطح کارشناسی بالا است. این دو عامل نیز منجر به وضعیت کنونی شده که ورزش را در بن بستی عجیب قرار داده است؛ اما بایستی در نظر داشت که مجامع بین المللی، در راستای انجام وظایف خود، لحظه ای درنگ نخواهند کرد. صدای پای تعلیق را می توان پشت درهای ورزش شنید. ورزش ایران در بد وضعیتی قرار دارد؛ خیلی بد.