به گزارش مشرق، جام جم آنلاین نوشت: جدا از اين‌كه سينماگران همچون ديگر هنرمندان در پي خلق اثري تازه هستند و اعتبار يك هنرمند به اثري است كه پديد مي‌آورد؛ اما نبايد اين نكته را هم ناديده گرفت كه بخش عمده‌اي از سينماگران ما با هنر سينما امرار معاش مي‌كنند. در اين ميان پايين بودن سطح پيشنهادهاي كاري و توليد آثار سينمايي به اقتصاد خانواده سينما و البته سينماگران درحال ضربه زدن است.

با مروري بر آمارهاي رسمي توليد فيلم در سه سال گذشته، متوجه مي‌شويم كه توليد در سينماي ايران رو‌به‌كاهش است.

براساس آمار ارائه شده توسط بنياد سينمايي فارابي، در 9 ماهه اول سال 89، مجموعا 170 فيلم آماده نمايش يا در مراحل مختلف توليد بوده است.

اما اين آمار در 9 ماهه نخست سال 90، به مجموع 131 فيلم تقليل پيدا كرده و نزديك به 40 فيلم از توليدات سينمايي كم شده است.

اين آمار از ابتداي امسال‌ تا اوايل آذرماه هم به يكصد فيلم رسيده كه نشان‌دهنده كاهش نزديك به 50 درصدي توليد فيلم نسبت به دو سال گذشته بوده است.

در چنين وضعي كه مشاركت بخش خصوصي هم براي توليد به پايين‌ترين سطح خود رسيده است، به تبع سينماگران هم در چرخه توليدات موجود به دليل گسترده شدن فعالان اين عرصه يا بيكار هستند يا در بهترين حالت به تلويزيون و تئاتر روي آورده‌اند.

مرتضي شايسته تهيه‌كننده سينما در گفت‌وگو با جام‌جم در اين باره گفت: متاسفانه بسياري از تهيه‌كنندگان سينما بيكار هستند و پيرو بيكاري تهيه‌كننده دست‌اندركاران ديگر سينما هم بيكار مي‌شوند. بخشي از اين مساله به شرايط اقتصادي جامعه برمي‌گردد و اين‌كه سينماگران در شرايط فعلي امنيتي براي بازگشت سرمايه خود نمي‌بينند.

او افزود: مميزي‌هاي پيچيده و مبتني بر سليقه كه كمتر بر مبناي قانون و ضوابط است باعث شده كه بسياري از تهيه‌كنندگان ندانند در آينده چه اتفاقي براي فيلمشان مي‌افتد، براي همين هم پروژه‌هاي خود را در يك سال اخير متوقف كرده‌اند.

شايسته تاكيد كرد: روند صدور مجوز ساخت‌ها، حدود پنج يا شش ماه طول مي‌كشد و گاهي باعث مي‌شود تهيه‌كننده از ساخت فيلم منصرف شود چراكه وقتي من به عنوان تهيه‌كننده تصميم به توليد اين فيلم گرفته‌ام، برآوردم از هزينه توليد در مقايسه با شش ماه بعد كه مجوز ساخت مي‌آيد اصلا يكسان نيست و تمام هزينه‌ها درصدهاي قابل توجهي افزايش پيدا مي‌كند.

شايسته بالا رفتن هزينه‌هاي توليد و عدم بازگشت سرمايه را دلايلي بر عدم توليد فيلم و بيكاري سينماگران خواند و افزود: وقتي هزينه‌هاي توليد افزايش مي‌يابد، معادلات تهيه‌كننده به هم مي‌خورد و توليد متوقف مي‌شود. در نتيجه توليدات محدود به بخش دولتي مي‌شود كه درصد اندكي از سينماگران را مشغول كار مي‌كند.

وي گفت: وقتي سينماگر مدت‌هاست كه سر كاري نباشد، دچار مشكلات مالي اساسي مي‌شود. به نظر من فقط 10 درصد سينماگران اوضاع مالي خوبي دارند و بقيه با مشكلات متعددي روبه‌رو هستند؛ اميدوارم بيمه بيكاري براي سينماگراني كه ماه‌ها از بيكاريشان مي‌گذرد، در نظر گرفته شود.

عليرضا رييسيان كارگردان سينما هم كه پس از گذشت چهار سال از ساخت فيلم سينمايي «چهل سالگي» هنوز موفق به كارگرداني فيلم جديدي نشده است، درباره موج بيكاري در سينما به جام‌جم گفت: عمده كاهش توليد سينما در بخش خصوصي رخ داده است، وگرنه بخش دولتي منابع مالي بي‌پاسخ، بدون نظارت و حساب و كتاب در اختيار دارد و عده‌اي رانت‌گير حرفه‌اي هم در اين مراكز مشغول فعاليت هستند كه دغدغه‌اي نسبت به همكارانشان ندارند.

اين كارگردان افزود: اين وضع از دوره قبلي معاونت سينمايي آغاز شد و با ساخت فيلم‌هايي بدون دغدغه مخاطب و نظارت بر سرمايه‌گذاري و بازگشت مالي ادامه پيدا كرد و بتازگي يكي از همين فيلم‌ها با جار و جنجال در 23 سالن سينما اكران شد، و روزانه متوسط فروش سه‌ميليون تومان داشت، يعني 21 سالن آن خالي از مخاطب بوده است.

رئيسيان خاطرنشان كرد: سينماگران بسياري همچون من هستند كه فيلم‌هاي مورد پسند مردم ساخته و در جشنواره‌ها هم موفق بوده‌اند، ولي در سال‌هاي اخير نتوانسته‌اند فيلمي بسازند. دعواهاي جناحي كه در ارشاد، خانه سينما و حوزه هنري رخ داد، باعث شد كه يك عده منابع مالي را در اختيار بگيرند و باقي بيكار بمانند.

يدالله صمدي، كارگردان سينما كه از سال 87 تاكنون فعاليتي در سينما نداشته است، به جام‌جم گفت: من واقعا انگيزه‌اي ندارم كه در اين مورد صحبت كنم، چون انگار درج اين مطالب دردي از سينما دوا نمي‌كند. من مدت‌ها دويدم تا يك فيلم سينمايي بسازم اما نشد كه نشد. به همين خاطر به سراغ سريال‌سازي رفتم كه اتفاقا مخاطب بيشتري نسبت به سينما دارد.

او افزود: بخش خصوصي كه فعاليتش بسيار محدود و انگشت شمار شده است اما نكته‌اي كه وجود دارد اين است كه بايد از مسوولان و مديران سينمايي پرسيد پروژه‌هاي مهم و با بودجه‌هاي ميليارديشان را به چه كساني مي‌دهند؟ آيا اين بودجه‌ها در اختيار تمام سينماگران قرار مي‌گيرد يا طيف خاصي را شامل مي‌شود؟ به نظرم پاسخ دادن به اين پرسش‌ها و توضيح درباره چگونگي سرمايه‌گذاري بخش دولتي و اين كه چرا امكانات در اختيار امثال ما قرار نمي‌گيرد مي‌تواند تا حدودي راهگشا باشد.