به گزارش مشرق به نقل از فارس ، نظام الدین درگاه در محله قدیمی و پرترددی مسلمان نشین ، واقع شده است. از کوچه پس کوچه ها که میگذری به بازارچه کوچک سرپوشیده ای می رسی که مانند بازارچه قدیمی های ایرانی اطراف زیارتگاه ها، مملو از دکان هایی است که تسبیح، پارچه های سبز با نوشته های قرآنی، نقل، شمع ، گل و قرآن و کتابهای دعا می فروشند.

هر کسی که به سمت درگاه روانه است، در طول مسیر ظرفی از گل های سرخ و شمع تهیه می کند تا به این طریق ادای احترام کند. فرقی نمی کند که از چه ملیت و مسلکی هستند، حتی توریست های خارجی نیز با خریدن پارچه های سبز، برای احترام موهای خودشان را با آن می پوشانند.

دم در ورودی بایستی کفش ها را درآورد. در بدو ورود به محوطه ابتدا مقبره امیر خسرو دهلوی شاعر پارسی گوی هندی قرار دارد که بر اساس اسناد تاریخی از پیروان نظام الدین اولیاء صوفی بزرگ هند بوده است.

داخل محوطه زنان، مردان پیر و جوان و کودکان چشمگیری در حال گدایی هستند و وقتی کسی برای ادای نذری می آید با هجوم این افراد مواجه می شود.

پس از مقبره امیرخسور دهلوی، مقبره نظام الدین اولیا قرار دارد. متولیان صرفا مرد هستند و با لباس سراسر سفیدی که بر تن دارند از دیگران قابل تمایز هستند. فردی که پیش کسوت خوانده می شود، پشت میز کوچکی در مقابل درب ورودی آرامگاه نظام الدین اولیا نشسته و با دریافت پول نام آنها را در کنار مقبره آن می نویسد.

نظام‌الدین اولیا به نشر عرفان اسلامی مشهور است؛ از جمله کتابهای ارزشمندی که به رشته تحریر در آورده می توان به «فوائد الفواد»، «راحه المحبین»، «فضل الفواد» و «سیرالاولیا» اشاره کرد.

قدمت این مقبره به سال 1562 میلادی باز می‌گردد که توسط محمد تغلق از پادشاهان هند ساخته شده و هر پنجشنبه مریدان وی در درگاه گردآمده و به قوالی خوانی می پردازند. هر ساله نیز مراسم یادبودی برگزار و هزاران مسلمان در آنجا اجتماع می‌کنند و از خطباء خطبه‌ها می‌خوانند.

نظام الدین درگاه در واقع مجموعه ای از آرامگاه‌ها و بناهای تاریخی است که به غیر از آرامگاه امیرخسرو دهلوی، آرامگاه جهان‌آرا بیگم بانوی شاعر پارسی‌گوی و دختر شاه جهان و آرامگاه اتکه خان از بزرگان گورکانیان هند نیز در همانجا واقع است.

در این درگاه، زنان اجازه ورود به داخل درگاه و زیارت قبور را ندارند و صرفا در محوطه بیرون قبور نشسته دعا و قرآن می خوانند.