به گزارش مشرق به نقل از مهر، اردن طی جمعه گذشته شاهد بزرگترین تظاهرات علیه رژیم از سال 2011 تاکنون بوده است خواسته تظاهرات کنندگان مبارزه با فساد و درخواست ایجاد اصلاحات در این کشور است.

تظاهرات روز جمعه گذشته اردن جمعه نجات کشور لقب گرفته بود و گروه اخوان المسلمین اردن خواستار برپایی آن شده بود در واقع این تظاهرات نوعی زور آزمایی نظام اردن با اخوانی ها بود.

منابع وابسته به مخالفان اردنی تعداد تظاهرات جمعه گذشته اردن را تا صد هزار نفر تخمین زده بودند، اما منابع رسمی اردنی این تعداد را کمتر دانسته اند.

تلاشهای نظامیان اردنی برای کاستن از حجم تظاهرات نیز در جای خود قابل توجه بود، زیرا دستگاههای امنیتی پس از این درخواست نیروهای امنیتی زیادی را برای تحت تاثیر قرار دادن آن بسیج کردند.

عبدالله دوم پادشاه اردن برای کاستن از حجم تظاهرات یک روز پیش از آن تصمیم به انحلال پارلمان و برگزاری انتخابات زود هنگام گرفته بود.

روزنامه الدیار لبنان در مطلبی با عنوان "آیا دولت اردن حکومت نظامی و حالت فوق العاده اعلام می کند" آورده است : عبدالله دوم شاه اردن با پرونده بزرگ و خطرناکی روبروست.

این روزنامه بیان کرد: آینده اردن در منطقه و اوضاع داخلی اردن دو چالش جدی هستند که در برابر عبدالله دوم قد علم کرده اند.

الدیار می نویسد:  اردن همپیمان ناتو و آمریکایی هاست، اما هیچ کس به این همیپمانی اعتماد ندارد، زیرا حسنی مبارک رئیس جمهوری مصر نیز نزدیکترین شخص به آمریکا و همپیمان ناتو بود، اما پس از وقوع انقلاب در مصر آمریکایی ها وی را تنها گذاشتند.

این روزنامه می نویسد: امروز در اردن اوضاع شبیه دیگر کشورهای عربی است. تظاهرات در اردن ادامه دارد، سلاح به این کشور سرازیر شده است، جبهه عمل اسلامی در بحران با رژیم به سر می برد، این جبهه دارای پایگاه قوی و مخالف شرکت در انتخابات پارلمانی آینده اردن است.

الدیار می افزاید: پادشاه اردن با انحلال پارلمان این کشور، آن را کلید حل بحران موجود در اردن تلقی کرد ،اما جبهه عمل اسلامی و احزاب اسلامی با شرکت در انتخابات آینده مخالفت می ورزند و این در واقع چالش بزرگی برای عبدالله دوم محسوب می شود.

این روزنامه لبنانی نوشت : برگزاری انتخابات زودهنگام در اردن با توجه به مشارکت نکردن گروههای اسلامی در آن بی فایده است.

اسلام گرایان و در راس آنها جبهه عمل اسلامی اردن نظام پادشاهی به شکل کنونی را قبول ندارند، بلکه خواستار تغییرات اساسی در آن هستند و مهمترین خواسته آنها کاستن از اختیارات پادشاه و اعطای اختیارات بیشتر به دولتی است که پس از انتخابات شکل می گیرد.

این روزنامه می افزاید: پادشاه اردن گفته است که تحریم انتخابات از سوی اسلام گرایان اشتباهی بزرگ است و آنها بهتر است در انتخابات مشارکت داشته باشند، اما اسلام گرایان مشارکت نخواهند کرد بنابراین سرنوشت اردن به کجا پیش می رود؟

الدیار می نویسد: آیا اردن به سوی بحران داخلی پیش می رود یا پادشاه اردن حکومت نظامی اعلام می کند یا نتایج انتخاباتی که اسلام گرایان در آن مشارکتی ندارند را خواهد پذیرفت؟ آیا گروههای اسلامی دولتی در سایه به وجود می آورند؟

این روزنامه می نویسد: بنابراین بحران همچنان باقی خواهد ماند، زیرا اسلام گرایان قدرت اساسی در اردن محسوب می شوند.

این روزنامه می نویسد: بحران سوریه نیز به همین شکل آغاز شد یعنی درخواستهای اصلاح طلبانه مطرح شد و تظاهرات عادی در شهر درعا شروع شد، اما نیروهای امنیتی به آن واکنش نشان دادند و جنگ داخلی در سوریه شروع شد.

این روزنامه می نویسد: اردن وضعی مشابه سوریه دارد، زیرا ارتش و دستگاه اطلاعاتی قوی در اختیار دارد، اما اخوان المسلمین اردن و جبهه عمل اسلامی ضد رژیم و خواهان تغییر هستند.

الدیار می نویسد: اگر تظاهرات ادامه پیدا کند و تحرکات گروههای اسلامی متوقف نشود آنچه در سوریه رخ داد در اردن نیز تکرار خواهد شد مگر اینکه عبدالله دوم خطرناک بودن اوضاع در اردن را دریابد و اصلاحات ریشه ای انجام دهد و از بخشی از اختیارات خود چشم پوشی کند.

اما این امر بعید است، زیرا ارتش اردن حکومت اخوان المسلمین را بر نمی تابد و بنابراین اردن به سوی رویارویی پیش می رود و روز به روز بیشتر خواهد شد.

به نظر نمی رسد که انتخابات پارلمانی که پادشاه اردن خواستار برگزاری آن شده است چاره ساز باشد و حکومت فراگیر تشکیل نخواهد شد و اردن میان اسلام گرایان و طرفداران رژیم ملک عبدالله دوم تقسیم خواهد شد.

الدیار می نویسد: دستگاه اطلاعاتی اردن معتقد است که باید حکومت نظامی تشکیل و وضعیت فوق العاده اعلام شود و به عبارتی اقدامی پیشگیرانه انجام شود، اما آمریکا مخالف است و گویا نسخه ای مشابه حسنی مبارک و بقیه روسای عرب برای عبدالله دوم پیچیده است.

این روزنامه می نویسد: نقش آمریکا در اردن اهمیت دارد آیا آمریکا اجازه سرکوب تظاهرات مردمی را توسط رژیم ملک عبدالله دوم می دهد یا بحران را مهار می کند؟

الدیار در پایان می نویسد: بالاخره بحران در اردن شروع شده است و کسی نمی داند به کجا ختم می شود، پاسخ آنها را تحولات هفته های آتی مشخص می کند.