بعد از گذشت چندين روز از بازي هاي آسيايي و افتخارآفريني ورزشکاران کشورمان در گوانگ جو شاهد آن بوديم که مسئولان ورزش مملکت از فرط خوشحالي و تشويق ديگر ورزشکاران از خزانه بيت المال سکه هاي طلاي زيادي را به عنوان هديه براي قهرمانان "ملي" در نظر گرفتند.
اين پاداش ها نه تنها در ورزش ما موثر و مفيدند بلکه مي توانند وسيله خوبي براي قدرداني از ورزشکاراني باشد که توانستند نام، پرچم و سرود مقدس ايران اسلامي را در سطح بين المللي مطرح کنند.
اما سوالي که برخي اذهان را به خود مشغول ميکند اين است که آيا قهرمانان ملي فقط همين چند ورزشکار طلاآور هستند؟!
پاسخ منفي اين سوال کاملا واضح است چرا که از مرزداران کشور گرفته تا هنرمندان و مهندسان هسته اي
همگي قهرمان ملي هستند و در خور تقدير
اما قهرمانان ديگري هستند که در عرصه اي حساس علم مظلوميت ايران را در مقابل استکبار برافراشته اند و به قطع در خور تقديري شايسته تر بوده اند. آنها همان ديپلمات هاي سرکنسولگري ايران در اربيل عراق بوده اند که با مظلوميتي بلا وصف توسط نظاميان اشغالگر امريکايي در دي ماه 85 ربوده شدند و پس از تحمل 990 روز اسارت "قهرمانانه" به آغوش خانواده و ميهن بازگشتند.
تير ماه سال گذشته بود که اين 5 قهرمان ملي در ميان استقبال خانواده ها و جمعي از مسئولان و نمايندگان مجلس از فرودگاه امام خميني وارد خاک وطنشان شدند
کارهايي که براي اين قهرمانان کردند اين بود که تا چند روز انواع کارشناس هاي مسائل سياسي، بين المللي، خاورميانه و عراق در برنامه و ميزگردهاي تلويزيون حاضر مي شدند و به تحليل ماجرا مي پرداختند بدون اينکه اخبار وضعبت ديپلماتها و خانواده هايشان بازتاب گسترده رسانه اي داشته باشد که اين امر دو مقصر دارد يکي رسانه ها و ديگري مسولاني که اهميت موضوع به وضوح درک نکرده بودند.
شايد مبناي اين نوشته خواندن خاطره يکي از اين قهرمانان ملي باشد که گفته بود در ديداري که با رهبر معظم انقلاب داشتيم ايشان تاکيد کردند که ديپلمات هاي آزاده شده از ذخاير انقلاب هستند و بايد مظلوميت آنها حتما رسانه اي شود...و از اين درچه مظلوميت ايران را اعلام بکنيم
اما افسوس که حتي به اندازه دشمن که توانست دروغش را راست جلوه دهد نتوانستيم حق بودن حقمان را اثبات کنيم و صد حيف که هرگاه خبرهاي سياسي مربوط به ايران را در فضاي بي کران خبر جستجو مي کنيم سايتهاي دشمن به طرفداري از سه کوهنورد آمريکايي يا کمي قبل تر ملوانان انگليسي يا کلتويد ريس فرانسوي و از اين دست اسامي مطالبي را گاها منتشر مي کنند
جالبتر اينجا است که اين قبيل افراد اغلب با هدايا و جوايزي راهي کشورشان مي شوند و به محض رسيدن به فرودگاه شهرشان به پشت تريبون مي روند و عليه ايران مطالبي را رديف مي کنند
در يکي ديگر از خاطرات اين ديپلمات ها مي خواندم که در جلسه بازجويي يکي از آمريکاييها خطاب به ديپلمات کشورنا مي گويد اگر شما آزاد شويد و به ايران برگرديد اگر براي خانواده هايتان هم قهرمان باشيد ديگر براي ملت ايران قهرمان نخواهيد بود... اين را گفتم که بگويم حواس مسئولان جامع انديش کشور جمع باشد و يک وقت حرف بازجوي آمريکايي درست از آب در نيايد...
لازم به ذکر ميدانم که خلوص کار اين قهرمانان عرصه سياسي را تاکيد کنم و بعيد است که آنها از کارشان به دنبال کسب شهرت و جايگاه بوده باشند و هدف مقدسشان خدمت بوده و تعالي جمهوري اسلامي و الا تا الان مي توانستند به همه اينها برسند اما با اسارتشان از بسياري از حقوق طبيعي خود در زمان اسارت و بعد از اسارت محروم شدند با اينکه آنها و خانواده هايشان حق زندگي کامل را دارند.
اين نوشته نه براي انتقاد از دادن سکه به قهرمانان ورزشي است و نه درخواست سکه براي ديپلماتهاي قهرمان کشورمان است بلکه بهانه اي است که در اين مملکت قهرمان پرور يادي از قهرمانان فراموش شده کرده باشيم.