به گزارش مشرق به نقل از ايسنا، اين نتايج طبق داده‌هاي بدست آمده از ماموريت «گريل» در مارس تا ژوئن سال جاري بدست آمده است.

اين كاوشگر به گفته محققان از وضوح سه تا چهار برابر بهتر از كاوشگرهاي قبلي «كاوگيا» و «اكتشافي ماه» در طراحي نقشه ميدان گرانشي ماه برخوردار است.

دو كاوشگر گريل موسوم به «جزر» و «مد» در سپتامبر 2011 به سوي ماه پرتاب شدند. اولين كاوشگر در 31 دسامبر همان سال گردش خود را در مدار ماه آغاز كرده و كاوشگر دوم با يك روز تاخير به آن پيوست. تا ماه مارس آنها كار نقشه‌برداري دقيق خود را آغاز كردند.

اين دو فضاپيما با هم به تبادل علائم راديويي پرداخته و نوسانات موجود در موقعيت خود را ثبت مي‌كنند. اين نوسانات سپس براي نمايش شتابها و افت سرعت كم در اثر تغييرات در ميدان گرانشي ماه مورد استفاده قرار مي‌گيرند.

ميانگين ارتفاع اين ماموريت 55 كيلومتر بوده كه بسيار پايين‌تر از مدار مورد استفاده براي ماموريت گريل است كه در ماموريت نقشه‌برداري از گرانش زمين مورد استفاده است. محققان ماموريت گريل گاهي اوقات اين كاوشگرها را تا ارتفاع كمتر از 20 كيلومتر براي ارتقاي اطلاعات بهتر پائين مي‌آورند.

نتايج بدست آمده از ماموريت ماه دربرگيرنده سه واقعيت علمي بوده است. اول اينكه پوسته ماه نازكتر از تصورات پيشين دانشمندان است. دانشمندان زمين‌شناس در اولين برآوردهاي خود در مورد ضخامت پوسته ماه با استفاده از لرزه‌نگار نصب شده در اين كره توسط فضانوردان ماموريت آپولو، آنرا حدود 60 كيلومتر محاسبه كرده بودند. بررسي مجدد اين داده‌ها توسط ماموريت گريل آنرا 30 كيلومتر نشان داده است.

تصور بر اين است كه اين پوسته در اثر بلوري شدن ماده معدني آنورتوزيت و جريان پيدا كردن آن از اقيانوس ماگما بر روي سطح ماه پس از شكل‌گيري اين كره در اثر برخورد يك سيارك بزرگ با زمين بوجود آمده باشد.

ديگر واقعيت علمي بدست آمده از اين نتايج، شناسايي همبستگي زياد ميان تغييرات در ميدان گرانشي ماه و توپوگرافي آن است. طبق اين نتايج، ميدان گرانشي ماه بيشتر تحت سلطه دهانه‌هاي برخوردي قرار دارد تا ساختار داخلي آن. اين ارتباط در ماه بسيار نزديكتر از اجسام سماوي ديگر مانند مريخ، ناهيد و زمين است.

از ديگر نتايج مي‌توان به اين گزارش محققان اشاره كرد كه گريل نتوانسته برخي از نواحي برخوردي بزرگتر و قديمي‌تر كه تصور مي‌شد بر روي سطح ماه وجود دارد را، تائيد كند.