به گزارش مشرق به نقل از فارس، "ظريف نزار " و "چارلز رک ناگل " در گزارشي با عنوان "مدرسه سازي: راه نفوذ ايران در کابل " اذعان کردند: يافتن موقعيت دانشگاه اسلامي سه هکتاري "خاتم‌الانبياء " در غرب کابل چندان دشوار نيست، اين مدرسه يا همان مرکز ديني که چهار سال قبل افتتاح شد، هنوز هم نامي جديد به نظر مي‌رسد.

اين نويسندگان در بخش ديگري از اين گزارش نوشته‌اند: در اين مجتمع آموزشي چندين کلاس درس، مسجد و خوابگاه به سبک معماري قديمي منطقه آسياي مرکزي ساخته شده که با ديدن آن حس پيري به انسان دست نمي‌دهد.

ايران با مدرسه سازي فاتح قلب و ذهن مردم افغانستان شده است

آنها در ادامه گزارش خود خاطرنشان کرده‌اند: برعکس کشورهاي غربي که پول‌هاي کلاني خرج کرده اند و نيروهاي زيادي به افغانستان فرستاده‌اند، ايران براي احداث دانشگاه اسلامي جديد خاتم‌الانبياء در کابل هيچ تعهدي براي سرمايه‌گذاري نداشت و هيچ ردپاي مخفي از ايران در رابطه با پول‌هاي هزينه شده در اين پروژه ثابت نشده است.

در ادامه اين گزارش تأکيد شده است: در عوض با احداث مدرسه، دولت ايران فاتح قلب و ذهن مردم افغانستان مي‌شود بدون آنکه هيچ رد و‌ اثري از خود در پشت پرده اين ماجرا به جاي گذارد.

به‌ زعم نويسندگان مقاله، بازديد از اين مرکز مي‌تواند زواياي پنهان اين نگرش را بيشتر روشن سازد، معلمان و دانش آموزان- ضمن استقبال از بازديدکنندگان- فضاي مدرسه را تشريح مي‌کنند که در جريان آن نشانه‌هاي بسياري از ايران به چشم مي‌خورد ولو اينکه هيچ ايراني در آنجا حضور نداشته باشد.

نزار و رک‌ناگل در بخش ديگري از اين گزارش به نقل از يک دانش‌آموز بنام "محمد تقي مصباح " در گفت‌وگو با راديوي افغانستان آزاد نوشته‌اند: "معلمان ما همگي افغاني هستند اما در ايران و کشورهاي خارجي تحصيل کرده‌اند، مصباح يکي از 1000 مرد و پسري است که براي مطالعه اسلام و قرآن بعدازظهر به اين مدرسه مي‌رود. علاوه براين، در حدود 200 دانش‌آموز تمام وقت شبانه‌روزي ديگر در اين مدرسه مشغول به تحصيل هستند. ضمناً 200 دانش‌آموز دختر نيز در ساختمان ويژه زنان براي تحصيل صبح‌ها به اين مدرسه مي‌آيند.

اين گزارش افزوده است: از نگاه منتقدان، ساخت مراکز آموزشي شيوه‌اي براي گسترش نفوذ ايران در جامعه شيعيان افغانستان است حتي اگر چنين مراکزي به دست خود افغان‌ها اداره شود.

به زعم نويسندگان مقاله، ساخت مدرسه خاتم‌الانبياء را نمي‌توان کمک مستقيم ايران به افغانستان دانست اما به نظر مي‌رسد که بهترين پاداش در قبال کمک‌هاي ايران، توانايي اين کشور در يافتن و تقويت شرکاي فرمانبردار است، يعني متحدي که مي‌تواند اهداف ايران را در افغانستان به گونه‌اي تحقق بخشد بدون آنکه هيچ رد و اثري از ايران بر جاي ماند.