به گزارش مشرق به نقل از فاطرنیوز، وینستون چرچیل در ۲۶ ژوئن سال ۱۹۵۴ در جلسه ای تاریخی در کاخ سفید برای مقابله با حملات متحدین در جنگ جهانی دوم شرکت می کند.جلسه بدون حضور خبرنگاران انجام می شود و محتوای ردوبدل شده در آن همچنان مسکوت مانده است. اما نقل قول غیر دقیقی از چرچیل به بیرون از جلسه درز می کند که بعدها به شت مشهور می شود: "فک زدن بهتر از جنگیدن است. ” چرچیل احتمالا می دانست که منافع بلندمدت آمریکا و انگلستان آن روز بهتر از جنگ با حرف زدن حل خواهدشد. سال ۱۹۵۴ سالی است که رسانه های توده ای هنوز به عمومیت و دسترسی امروز نرسیده بودند. شاید اگر چرچیل این روزها را می دید و مشاهده می کرد که چگونه رسانه های عمومی در حال ساختن دنیایی جدید هستند تئوری خود را به ” پخش اخبار بهتر از جنگیدن است” تغییر می داد.اخبار پخش می کنید و به همان اهداف جنگ می رسید بدون اینکه هزینه های آن.
یک نظرسنجی تازه نشان می دهد که ۸۰ درصد مردم آمریکا معتقدند که ایران سلاح اتمی دارد و خطر بزرگی برای آمریکا و غرب است .به همین ترتیب یک نظر سنجی تازه تر که در آمریکا با آب و تاب فراوان اعلام عمومی می شود خبر می دهد که ۴۸ درصد ایرانی ها در ماه های گذشته برای دسترسی به غذا در ایران مشکل داشته اند.
چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟
پروپاگاندای رسانه ای غرب علیه ایران این روزها در حال نزدیک شدن به روزهای اوج تکنیکی خود است.تکرار کلید واژه ” جنگ ” بدون آنکه جهت گیری خاص آن برای تهدید و فشار بر روی مقامات سیاسی حکومت ایران را در نظر بگیریم شروع کننده جنگی واقعی علیه ایران است. جنگی با همه مقتضیات یک جنگ قرن بیست و یکمی، بدون خونریزی و البته با درد بیشتر.
فاصله زیادی است پیمودن مسیر واقعیت روزمره ایران با واقعیتی رسانه ای از ایران که آوردن مفهوم حمله نظامی و جنگ با کشور را به ذهن بیاورد. اما برای رسانه های امروز ما این کار زیاد سختی نیست. حمله به کشوری که تا قبل از حمله آمریکا به عراق تفاوت ایران و عراق برای مردمانش چندان واضح نبود و کشوری که به اعتقاد هشتاد درصد مردم سلاح اتمی دارند و نیمی از آنها هم شب ها گرسنه می خوابند برای نجات لزوما جان خود آنها از این وضعیت چندان عمل غیراخلاقی ای به نظر نمی رسد. سناریوی آشنایی نیست؟
اگر تا قبل از این مداخله بشردوستانه آخرین ورژن جنگ های استعماری آمریکا و متحدانش در غرب بود و حمله به عراق و افغانستان و لیبی با این توجیهات رسانه ای پسند رنگ و بوی اخلاقی به خود گرفته بود حالا ما با نوع دیگری از جنگ مواجه شده ایم که هزینه های فیزیکی و روانی آن برای طرف مقابل به حداقل رسیده است: نمایش جنگ در عین وارد نشدن به جنگ . نمادگرایانه صحبت کنیم : هیچ تظاهراتی در هیچ جای دنیا نمی تواند بر علیه جنگ غرب با ایران انجام شود. گلوله ای شلیک نشده است و خونی بر روی زمین نریخته است اما آمریکا و متحدانش علیه ایران وارد جنگ شده اند.
یک نظرسنجی تازه نشان می دهد که ۸۰ درصد مردم آمریکا معتقدند که ایران سلاح اتمی دارد و خطر بزرگی برای آمریکا و غرب است .به همین ترتیب یک نظر سنجی تازه تر که در آمریکا با آب و تاب فراوان اعلام عمومی می شود خبر می دهد که ۴۸ درصد ایرانی ها در ماه های گذشته برای دسترسی به غذا در ایران مشکل داشته اند.
چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟
پروپاگاندای رسانه ای غرب علیه ایران این روزها در حال نزدیک شدن به روزهای اوج تکنیکی خود است.تکرار کلید واژه ” جنگ ” بدون آنکه جهت گیری خاص آن برای تهدید و فشار بر روی مقامات سیاسی حکومت ایران را در نظر بگیریم شروع کننده جنگی واقعی علیه ایران است. جنگی با همه مقتضیات یک جنگ قرن بیست و یکمی، بدون خونریزی و البته با درد بیشتر.
فاصله زیادی است پیمودن مسیر واقعیت روزمره ایران با واقعیتی رسانه ای از ایران که آوردن مفهوم حمله نظامی و جنگ با کشور را به ذهن بیاورد. اما برای رسانه های امروز ما این کار زیاد سختی نیست. حمله به کشوری که تا قبل از حمله آمریکا به عراق تفاوت ایران و عراق برای مردمانش چندان واضح نبود و کشوری که به اعتقاد هشتاد درصد مردم سلاح اتمی دارند و نیمی از آنها هم شب ها گرسنه می خوابند برای نجات لزوما جان خود آنها از این وضعیت چندان عمل غیراخلاقی ای به نظر نمی رسد. سناریوی آشنایی نیست؟
اگر تا قبل از این مداخله بشردوستانه آخرین ورژن جنگ های استعماری آمریکا و متحدانش در غرب بود و حمله به عراق و افغانستان و لیبی با این توجیهات رسانه ای پسند رنگ و بوی اخلاقی به خود گرفته بود حالا ما با نوع دیگری از جنگ مواجه شده ایم که هزینه های فیزیکی و روانی آن برای طرف مقابل به حداقل رسیده است: نمایش جنگ در عین وارد نشدن به جنگ . نمادگرایانه صحبت کنیم : هیچ تظاهراتی در هیچ جای دنیا نمی تواند بر علیه جنگ غرب با ایران انجام شود. گلوله ای شلیک نشده است و خونی بر روی زمین نریخته است اما آمریکا و متحدانش علیه ایران وارد جنگ شده اند.
