ضمن اینکه کسب سه مدال طلای کشتی فرنگی نیز شیرینی این پیروزی را صد چندان ساخت و حساب محمد بنا و همکارانش را از دیگر مربیان المپیکی جدا کرد. اما اتفاقاتی که در شب تجلیل از قهرمانان و مدال آوران المپیک افتاد، همین افتخار آفرینان دیروز را به مربیان و ورزشکاران ناراضی امروز تبدیل کرد و دوباره آتش نارضایتی و حاشیه را به جان ورزش انداخت.

پاداش های 20 سکه ای مربیان المپیکی خستگی را بر تن آنان گذاشت و باعث شد برخی چهره های اصلی کاروان المپیکی کشتی ایران از عدم همکاری با مجموعه کنونی و حتی رفتن به کشورهای رقیب خبر دهند. تهدیدی که با رفتن محمد بنا به خارج از کشور و ملاقات خانواده اش تا حدی جدی به نظر می رسد و با بی ثباتی در ریاست فدراسیون کشتی به قطعیت نزدیک می شود.

تنور نارضایتی از بی توجهی وزارت ورزش و پاداش های بحث برانگیز را ابتدا مربیان کشتی روشن کردند و به تبع آن کوروش باقری سرمربی تیم وزنه برداری نیز ندای اعتراض سر داد. مربیان معترض بر این باورند که کسب 12 مدال رنگارنگ در المپیک لندن، تنها بر پایه توان و تلاش ورشکاران حاصل نشده و مربیان المپیکی نیز با حضور طولانی مدت خود در اردوهای آماده سازی از هیچ تلاشی برای کسب این موفقیت ها فروگذار نبودند. تلاش دلسردکننده ای که با دوری از شهر و خانواده آغاز شد، با دستمزدهای کم و معوقه مربیان ادامه یافت و با تجلیل و تقدیر دور از انتظار متولیان ورزش به پایان رسید!

تجلیل با چاشنی توهین!
در این میان می توان به اظهارات صریح و بی پرده "رسول جزینی" مربی تیم ملی کشتی فرنگی کشورمان اشاره کرد که به محض دریافت سکه ها به عنوان نخستین معترض سکوت خود را شکست: " هنوز باور نمی کنم این پاداش های توهین آمیز، دستمزد ماه‌ها کار و تلاش مربیانی باشد که تاریخی ترین نتیجه ورزش ایران را در کشتی کسب کردند. به نظر من کسی که این پاداش ها را تعیین کرده چیزی از ورزش نمی داند!"

این مربی سنگین وزن اصفهانی صراحتا خطاب به متولیان ورزش کشورمان گفت: برای اثبات این ادعا سه مدال طلای کشتی فرنگی و یک مدال نقره و دو برنز کشتی آزاد را از مجموع مدال های ایران در المپیک کم کنید تا ببینید چه چیزی باقی می ماند تا آنرا در بوق و کرنا کنید!"

البته این پایان اعتراضات نبود و جمشید خیرآبادی و ایرج اسفندریاری فر نیز به عنوان دیگر مربیان تیم کشتی فرنگی به تبعیت از همکارشان به این پاداش ها اعتراض کردند. آنها هزینه حضور طولانی مدت خود در اردوهای متعدد تیم ملی در خانمه کشتی و هزینه اقامت در تهران را بسیار بیشتر از 20 سکه خواندند و این پاداش ها را نوعی توهین به جامعه مربیان قلمداد کردند.

خیرآبادی با اظهار تاسف از نحوه برخورد متولیان ورزش کشورمان به تعریف و تمجیدهای آقایان در لندن اشاره کرد و گفت:" زمانی که فرنگی کاران ما یکی پس از دیگری مدال طلا می گرفتند و جایگاه ایران را پله پله در جدول رده بندی المپیک بالا می بردند، همین مسئولان با وعده وعیدهای رنگارنگ در صدد حفظ ما و ملی پوشان بودند، اما رفتار توهین آمیز مسئولان در نحوه تجلیل از ما گویای چیز دیگری بود!"

اعتراض مربیان کشتی آزاد و وزنه برداری
حجم نارضایتی مربیان المپیکی به همکاران محمد بنا و مربیان کشتی فرنگی منتهی نشد و بلافاصله از بین اعضای کادر فنی کشتی آزاد و وزنه برداری هم ندای گلایه به گوش رسید. علیرضا رضایی نایب قهرمان المپیک 2004 آتن که پس از حضور رسول خادم در راس امور تیم های ملی، هدایت تیم جوانان را به تقی اکبرنژاد سپرد و به جمع مربیان آزادکاران المپیکی پیوست نیز پاداش وزارت ورزش را توهین خواند.

رضایی در این مورد گفت:" پس از بازیهای آسیایی 2010 گوانگجو به مربیان کاروان اعزامی ایران 60 سکه دادند،اما حالا با 20 سکه از ما تقدیر شد! آیا ارزش المپیک 2012 لندن در ذهن آقایان یک سوم بازیهای آسیایی بود که 20 سکه به مربیان دادند؟ واقعا ملاک و معیار تعیین این پاداش‌ها چه بوده و آیا کسی که این پاداش را تعیین کرده اطلاعی از ورزش و سختی و مشقت اردوهای تیم ملی کشتی دارد؟"

کوروش باقری سرمربی تیم ملی وزنه برداری ایران در المپیک لندن هم در اظهار نظری مشابه بر این باور است که انگار کسب یک مدال طلا، دو نقره و یک برنز وزنه برداری در نظر آقایان، کار چندان بزرگی نیست و حتما متولیان ورزش کشورمان با جوایز دور از انتظار و 20 سکه ای خود به مربیان المپیکی، همچنان انتظار تداوم این موفقیت ها را دارند!

صدای جاماندگان از لندن هم در آمد
در شرایطی که مربیان المپیکی تیم ملی کشتی فرنگی به پاداش های وزارت ورزش اعتراض می کردند و از رفتن و ماندن می گفتند، صدای مربیان جامانده از المپیک هم در آمد! ندای عدم تمایل به همکاری مجدد و دلسرد شدن از ماندن، پیش از اعزام فرنگی کاران به المپیک هم از سوی این دسته از مربیان شنیده می شد.

فرهاد اسماعیل نژاد، ناصر نوربخش و همچنین حسام الدین جعفری که ماه‌ها به عنوان مربی و سرپرست در کنار فرنگی کاران المپیکی بودند در لیست مربیان اعزامی به لندن جای نگرفتند و به ناچار در سکوت و انزوایی سوال برانگیز از خانه کشتی به خانه شان رفتند! این نفرات هم اشتیاق چندانی به همکاری مجدد نشان نمی دهند و  همچنان در انتظار تغییر و تحولات احتمالی در فدراسیون کشتی هستند.

اعتراض این مربیان زمانی به اوج رسید که مشاهده کردند برخی مسافران اعزامی به المپیک لندن به هیچ عنوان نقش و جایگاهی در آماده سازی ورزشکاران ملی پوش نداشتند، اما در عین ناباوری به جای آنان همراه تیم ملی به لندن رفتند!

صید ماهی از آب گل آلود!
زمانی که بسیاری از ما با مشاهده افتخارآفرینی ورزشکاران ایرانی در المپیک 2012 لندن به خود می بالیدیم و به بر افراشته شدن پرچم مقدس کشورمان افتخار می کردیم، واسطه های کشورهای رقیب بیکار نبودند و مدام به انواع مختلف به مربیان کشتی ایران پیشنهاد همکاری می دادند. پیشنهاداتی که ممکن است هر مربی ناراضی را به وسوسه بیندازد و او را در برزخ ماندن یا رفتن قرار دهد.

البته در آن روزهای طلایی و ماندگار، پاسخ مربیان المپیکی ما به  این پیشنهادات نیز منفی بود، اما اهدای پاداش های عجیب و قریب به مربیان المپیکی باعث شد پرونده پیشنهادات چشمگیر رقبا نیز دوباره باز شود و برخی از مربیان عرصه ملی با جدیت به فکر آینده کاری خود و جلای وطن بیفتند!

طبیعتا در این میان باید به جولان واسطه های داخلی و خارجی و نقش مخرب آنان در جذب مربیان المپیکی ما در کشورهای رقیب نیز اشاره کرد، چرا که این وضعیت نابسامان، مجال خوبی است برای تحقق اهداف این دسته از افراد که اتفاقا نفوذ زیادی در سیستم ورزش ایران دارند!