به گزارش مشرق به نقل از مهر، چه زیباست با دست نیاز به آستانه خدا قدم نهی و از سر بندگی طلب بخشش نمایی. آری بندگی کردن رسم و رسوم دارد و باید آن را آموخت. باید یاد گرفت که چگونه طلب کرد از کسی که بیش از والدین به انسان علاقمند است.

باید آموخت که چه خواست. از کسی که همه چیز در اختیارش است و قدرت بی کرانش بر آسمان و زمین گسترده شده است، باید بهترین ها را طلب کرد.

و در این شب ها است که نگهدارنده زمین و آسمان در 14 قرن گذشته نازل می شود.

قرآنی که گفتار خداست و برکتش تمام عالم را در بر می گیرد. طلب حاجات زیبا و پاک از خدای پاکی ها حقیقتا چه لذت بخش است. بندگی برای چنین خدایی قلبی صاف می خواهد و اگر می خواهیم پس از یک سال نادمانه بندگیش کنیم باید قلبی صاف به درگاهش بریم.

باور کنیم بخشش عظیمش را و یادمان باشد که پیمان شکنی را باید کنار گذاشت. او الله و بزرگ است، می بخشد و عطا می کند، مگر ما بنده اش نیستیم، مگر از روحش در ما ندمیده است؟ پس چرا بزرگی و بخشش را از او نیاموزیم.

اوست که بیش از هر معلمی راهنمایمان بود و خواهد بود و ای کاش شاگردانی قدر شناس باشیم. وقدر شناسی تنها به سجاده و تسبیح و مهر نیست.

برای بندگی و شاگردی کردن باید مانند استاد مهربان بود. باید رسم محبت کردن را آموخت و عطوفت را همچون جریان زلالی جاری کرد بر سایرین.

می توان با انجام دستوراتش دانشکده ها و شعبه های این دانشگاه عظیم الهی را گسترش داد. آری، دستگاه خلقت او دانشگاهی است که تک استاد بزرگش خود خداست.

از او بیاموزیم رسم زندگی کردن با شرافت انسانی را. بیاموزیم مهربانی بدون منت را و بیاموزیم بهترین اصول اخلاقی را.

بخوانیم قرآنش را که تاکید دارد بر محبت به پدر و مادر، محبت با سایر انسان ها و فقرا، دوری از کبر و خود بینی و مبارزه با خودخواهی نفس. بیاموزیم رسم ادب را از آیه هایی که سرشار از ارزش های اخلاقی اند. رسم صحیح کار کردن و کسب روزی حلال را.

این دانشگاه با منبع عظیمی چون قرآن برای آموزش شاگردانش دگر چه کم دارد؟ در کنار درک شیرینی تلاوت قرآن باید با معانی اش نیز انس گرفت.

قرآن را با زبانی که درکش می کنیم بخوانیم تا تنها مخصوص انواع مراسم رسمی نباشد. باید قرآن را وارد زندگی کرد واز آن مشق خوب زندگی کردن را آموخت.

انسان امروز در همهمه شقاوت‌ها و درگیری ها، حرص برای کسب منافع مادی و تضمین زندگی دنیایی غرق می شود و در این شرایط، توجه به گفتار مشفقانه قرآن کریم چراغی روشن برای راه تاریک اوست.

در شب های قدر که قرآن بر جهانیان نازل شد بخواهیم که خدایمان معرفت درک این کتاب عظیم را نسیبمان فرماید. درک آیه آیه قرآن است که می تواند رسوم بندگی و انسانیت را بیاموزد، الگویی از صداقت و راستی را برایمان ترسیم کند و راهی شود برای اجابت امن یجیب ها.

چه خوب که با نزدیک شدن شب های قدر یاد بزرگی های پروردگار و معجزه قرآنش بیفتیم و چه بد اگر این یاد آوری تنها محدود به این شب ها شود.

آراستگی و زیبایی هایی لیله القدر بیش از آن است که حسابی کم برایش باز کنیم، باید برای تمام سال درکش کنیم، برای تمام روزهای آتی از برکتش ذخیره داشته باشیم و در این راه باید حافظه خود را با نورش تطهیر کنیم.

لیله القدر شبی است که تمام انسان ها اعم از دارا و ندار، گنه کار و مومن و کوچک و بزرگ را زیر یک سقف، سقف آسمان گرد هم می آورد و آیا نیرویی دیگر است که بتواند چنین کند؟

برکت وجود این شب ها با نام علی(ع)، این بزرگمرد تاریخ و این مخزن نور و مهربانی مزین می شود، اگر چه در این شب ها تیغ کین و ناجوانمردی فرق مبارکش را شکافت و زخمی عمیق در دل آزادیخواهان جهان باقی گذاشت، اگرچه شیعیان از این واقعه عزادار می شوند و داغی عظیم بر پیشانی تاریخ مانده است، اما بزرگی علی بیش از آن است که با شمشیری نزول پیدا کند.

آری علی با شهادت در این شب ها جاوادانه تمام دوران ها شد و تا دنیا دنیاست، عدالت و بخشش او در قبال قاتل ملعون خود زبان زد تاریخ خواهد شد. پس باید از این ساعات بی بدیل نهایت بهره را برد، باید تاثیر عمیق این شب ها را برای یک سال به خاطر سپرد و این فرصت مهم را غنیمت شمرد.