به گزارش مشرق به نقل از ايسنا، اين انسان‌هاي مجازي مي‌توانند با روانشناس از طريق صفحه‌نمايش رايانه تعامل داشته باشند و به طور واقعي علائم بيمار داراي اختلالات باليني رواني را تقليد كنند.

به گفته البرت "اسكيپ" ريزو از دانشگاه كاليفرنياي جنوبي، در صورت پيشرفت، اين فناوري مي‌تواند تاثير شاياني بر چگونگي آموزش باليني در حوزه‌هاي روانشناسي و پزشكي داشته باشد.انسان‌هاي مجازي مي‌توانند بسيار تعامل‌گر و داراي هوش مصنوعي باشند و همچنين قادر به صورت دادن مكالمه با انسان‌هاي واقعي هستند.


ريزو طي سخنراني در كنوانسيون روانشناسي در امريكا، فيلم‌هايي از كارآموزان روانكاوي در حال تعامل با بيماران مجازي به نام‌هاي "جاستين" و «جاستينا» را نمايش داد.جاستين 16 ساله داراي نوعي اختلال رواني است و به اصرار خانواده‌اش در اين درمان شركت كرده بود. جاستينا المثني پيشرفته‌تر اين فناوري، قرباني تجاوز جنسي است و براي داشتن علائم اختلالات استرسي پساتروماتيك طراحي شده بود.

در يك آزمايش باليني، از 15 دستيار روانپزشكي كه شش نفر آن‌ها زن بودند، خواسته شد كه يك تعامل 15 دقيقه‌يي را با جاستينا صورت دهند. جاستينا كه توسط نرم‌افزار تشخيص كلام برنامه‌ريزي شده، به سوالات گوناگون يكي از آن‌ها پاسخ داد و دستيار قادر به تشخيص اوليه شد.

لابراتوار واقعيت مجازي ريزو هم‌اكنون در حال كار روي نسل بعدي بيماران مجازي با استفاده از اطلاعات حاصل از چنين آزمايشاتي است. در اين آزمايشگاه به شخصيت‌ها تغييراتي با هدف كاربرد درآموزش‌هاي باليني نظامي وزارت دفاع امريكا اعمال مي‌شود.

تعدادي از بيماران آينده كهنه‌سرباز‌هاي مجازي مبتلا به افسردگي و با افكار خودكشي هستند كه براي استفاده در آموزش دادن پرسنل نظامي پزشكان آموزش دهنده به كار مي‌روند. از اين طريق مي‌توان خطر خودكشي يا خشونت را تشخيص داد.ريزو اميدوار است در دراز مدت ماژول آموزشي و رايانه‌يي جامعي را با قابليت ارائه بيماران مجازي مبتلا به بيماري‌هاي مختلف براي استفاده در حوزه‌هاي آموزش روانكاوي و روانشناسي طراحي كند.

در حال حاضر دانشجويان اين رشته‌ها توسط بازي كردن نقش‌هاي مختلف با ساير دانشجويان يا ناظران براي درمان بيماران تجربه كسب مي‌كنند. آن‌ها سپس در موقعيت‌هاي نظارت شده ديگر با بيماران واقعي تعامل برقرار مي‌كنند.

نكته مهم در خصوص فناوري انسان مجازي ارائه وضعيت‌هاي باليني مختلف در محيطي موثر و ايمن قبل از تعامل با بيماران واقعي است. افزون بر اين، بيماران مجازي ماهرتر بوده و در هر زمان و مكاني مي‌توانند قابل دسترس باشند. در اين روش تمام آن‌چه دانشجو لازم دارد يك رايانه است.

نتايج اين دستاورد در صد و بيستمين كنوانسيون سالانه انجمن روانشناسي امريكا ارائه شد.