به گزارش مشرق، خبرگزاری رسمی کوبا (پرنسا لاتینا) در گزارشی به مرور تاریخ اقدامات مداخله‌جویانه آمریکا به صورت مستقیم و غیر مستقیم از سال ۱۹۴۵ میلادی و پس از جنگ جهانی دوم پرداخت و نوشت: بیش از سه قرن است که ایالات متحده به دنبال تحمیل خود بر کشورهای جهان از طریق اقدامات سیاسی، اقتصادی و نظامی بر اساس منافع استراتژیک خود بوده است.

مکزیک نخستین قربانی امیال توسعه‌طلبانه آمریکا در جنگ بین سال‌های ۱۸۴۶ و ۱۸۴۸ بود که در جریان این مناقشه، حدود نیمی از قلمرو خود را از دست داد.  

بر اساس گزارش سرویس تحقیقات کنگره ایالات متحده، فقط تا سال ۲۰۰۲، نظامیان آمریکایی بیش از ۳۰۰ بار، مداخله، اشغال و عملیات‌های گوناگونی را انجام داده‌اند که رویدادهای سال‌های بعدی را نیز باید به این فهرست اضافه کرد.

آتیلیو بورون کارشناس آرژانتینی می‌گوید: هیچ کشور دیگری در جهان، چنین رکورد شومی ندارد و در شرایطی که اکثریت قریب به اتفاق رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی تحت کنترل امپراطوری آمریکا مصمم هستند تا تصویری اهریمنی از روسیه ارائه دهند، قابل توجه است.

کارشناسان ادعا می‌کنند که ایالات متحده در سال‌های اخیر اشکال جدیدی از مداخله مرتبط با جنگ‌های غیرمتعارف را اجرا کرده است، که این شیوه نیز راهی برای حمله به یک کشور دیگر اما بدون استفاده مستقیم از نیروهای مسلح (دست‌کم در مرحله اول) است. حمایت سیاسی، اقتصادی و نظامی از جنبش‌ها و جریان‌های خرابکارانه داخلی از شیوه‌های این نوع آتش‌افروزی آمریکا است.

چین: ۱۹۴۵

در پایان جنگ جهانی دوم، حدود ۵۰ هزار تفنگدار دریایی آمریکا با هدف بازگرداندن ژاپنی‌ها و کنترل بنادر، راه‌آهن و فرودگاه‌ها در شمال چین فرود آمدند.

این عملیات به عنوان عملیات Beleaguer شناخته می‌شود که برای آمریکا موفقیت مورد انتظار را در پی نداشت.

 کره: ۱۹۵۰-۱۹۵۳

پس از شروع جنگ کره، هری ترومن رئیس جمهوری وقت آمریکا به نیروهای هوایی و دریایی مستقر در این منطقه دستور داد تا برای حمایت از طرف جنوبی در این درگیری دخالت کنند.

گواتمالا: ۱۹۵۴

۲۷ ژوئن ۱۹۵۴، خاکوبو آربنز رئیس جمهوری وقت گواتمالا در یک کودتا که توسط سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده (سیا) سازماندهی و تامین مالی شده بود، سرنگون شد.

کوبا: ۱۹۶۱

تهاجم خلیج خوک ها در آوریل ۱۹۶۱ بخشی از عملیات سیا بود که توسط دوایت دی آیزنهاور رئیس‌جمهوری وقت آمریکا تایید شد و در تلاش برای سرنگونی انقلاب نوپای کوبا به رهبری فیدل کاسترو انجام شد.

به گفته مورخان، این رویداد نشان دهنده اولین شکست بزرگ امپریالیسم در آمریکای لاتین بود.

ویتنام: ۱۹۶۴-۱۹۷۳

در اوایل سال ۱۹۶۴، لیندون بی. جانسون رئیس‌جمهوری وقت آمریکا، بمباران سیستماتیک ویتنام شمالی و اعزام نیروهای رزمی به ویتنام جنوبی را تایید کرد و شروع دخالت ایالات متحده در آن درگیری بود.

علاوه بر خسارت‌های مادی، در این تهاجم بیش از ۵۸ هزار نظامی آمریکایی کشته شدند و در تاریخ به عنوان یک شکست بزرگ نظامی برای ایالات متحده ثبت شده است.

برزیل: ۱۹۶۴

ایالات متحده از کودتائی که در ۳۱ مارس ۱۹۶۴، رئیس‌جمهور قانون اساسی وقت برزیل، ژائو گولارت را سرنگون کرد، حمایت کرد و از آن تاریخ تا سال ۱۹۸۵ یک دوره دیکتاتوری با پنج رئیس‌جمهوری نظامی در این کشور آمریکای جنوبی بر سر کار بود.

کنگو: ۱۹۶۴

ایالات متحده به دولت محلی در برابر جنگ چریکی در جمهوری دموکراتیک کنگو کمک هوایی مخفیانه ارائه کرد.

اندونزی: ۱۹۶۵

اسناد سفارت آمریکا در جاکارتا در دوره بین ۱۹۶۳ و ۱۹۶۶ مداخله و حمایت واشنگتن از کودتا علیه سوکارنو رئیس‌جمهوری منتخب در ۳۰ سپتامبر ۱۹۶۵ و قتل عام متعاقب آن که باعث اعدام حدود نیم میلیون کمونیست اندونزیایی شد را تأیید می‌کند.

جمهوری دومینیکن: ۱۹۶۵

آمریکا بیش از ۴۰ هزار تفنگدار دریایی را برای سرکوب جنبشی که به دنبال بازگرداندن خوان بوش رئیس‌جمهوری سابق جمهوری دومینیکن به قدرت بود، فرستاد. اشغال آمریکا تا سال ۱۹۶۶ ادامه داشت.

گواتمالا: ۱۹۶۷-۱۹۶۹

دولت آمریکا سلاح، مشاوران و کلاه سبزها را به گواتمالا فرستاد تا یک کمپین به اصطلاح ضد شورش را اجرا کنند.

عملیات کندور در آمریکای لاتین: دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰

کندور، نام زنجیره‌ای از سرکوب‌های سیاسی و عملیات‌های اطلاعاتی توسط دولت‌های دیکتاتور راست‌گرا در آمریکای جنوبی بود که توسط ایالات متحده (در دولت‌های لیندون جانسون، ریچارد نیکسون، جرالد فورد، جیمی کارتر و رونالد ریگان) و برای جلوگیری از نفوذ ایده‌های کمونیستی برنامه‌ریزی شده‌ بود.

آمریکا در این دوره از دیکتاتوری‌های هوگو بانزر در بولیوی (۱۹۷۱-۱۹۷۵)، ارنستو گیزل در برزیل (۱۹۷۴-۱۹۷۹)، آگوستو پینوشه در شیلی (۱۹۷۳-۱۹۹۰)، آلفردو استروسنر در پاراگوئه (۱۹۵۴-۱۹۸۹)، خوان ماریا بردابری در اوروگوئه (۱۹۷۳- ۱۹۷۶) و خورخه رافائل ویدِلا در آرژانتین حمایت کرد.

شیلی: ۱۹۷۳

ریچارد نیکسون رئیس‌جمهوری وقت ایالات متحده و هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه، از گروه‌های مخالف و نیروهای مسلح حمایت کردند و سالوادور آلنده، رئیس‌جمهوری شیلی با کودتای ۱۱ سپتامبر سرنگون شد.

السالوادور: ۱۹۸۰

آمریکا کمک‌های گسترده‌ای به ارتش السالوادور برای مبارزه علیه چریک‌های جبهه آزادی‌بخش فارابوندو مارتی ارائه داد.

نیکاراگوئه: ۱۹۸۱

دولت آمریکا به ریاست جهوری رونالد ریگان، جنگ خود علیه ساندینیسمو را آغاز کرد و به منابع سیا اجازه داد تا ۱۹.۵ میلیون دلار برای ایجاد به اصطلاح کنترا که یک نیروی شبه نظامی متشکل از اعضای سابق گارد ملی دیکتاتوری سرنگون شده آناستازیا سوموزا بود، تخصیص دهند.

گرانادا: ۱۹۸۳

در اکتبر ۱۹۸۳، حدود هفت هزار سرباز آمریکایی به این جزیره حمله کردند تا موریس بیشاپ رئیس‌جمهوری وقت را سرنگون کنند. این عملیات "خشم اضطراری" نام داشت.

لبنان: ۱۹۸۲-۱۹۸۳

در ۲۹ سپتامبر ۱۹۸۲، رونالد ریگان از اعزام یکهزار و ۲۰۰ تفنگدار دریایی برای خدمت در یک نیروی موقت چند ملیتی برای کمک به دولت لبنان خبر داد.

پاناما: ۱۹۸۹

در ماه دسامبر، ایالات متحده تهاجم به پاناما را آغاز کرد، عملیاتی نظامی که تحت عنوان "هدف مشروع" به بهانه برکناری ژنرال مانوئل آنتونیو نوریگا از قدرت و حفظ جان آمریکایی‌ها در این کشور انجام شد.

عراق (جنگ خلیج فارس) : ۱۹۹۰-۱۹۹۱

در دوم اوت ۱۹۹۰، با این استدلال که هم کویت و هم امارات متحده عربی در توطئه با ایالات متحده، بیش از سهمیه‌های رسمی، نفت تولید می‌کنند، یک گروه نظامی عراقی از مرز وارد کویت شد.

چند ماه بعد، در سال ۱۹۹۱، آمریکا یک حمله نظامی گسترده علیه عراق انجام داد.

کویت: ۱۹۹۲

سوم اوت، پس از اینکه عراق از به رسمیت شناختن مرز جدید تعیین شده توسط سازمان ملل امتناع کرد، ایالات متحده مجموعه ای تمرینات نظامی را در کویت آغاز کرد.

سومالی: ۱۹۹۳

بیش از ۳۰ هزار تفنگدار دریایی آمریکا با هدف ادعایی تامین غذا برای مردم در بحبوحه فضای متنشنج، فساد و جنگ داخلی در سومالی با شعار "بازگرداندن امید" وارد این کشور آفریقایی شدند.

بوسنی: ۱۹۹۵

ناتو اولین عملیات ضربتی در تاریخ خود را در بوسنی انجام داد که به عنوان عملیات "نیروی عمدی" شناخته شد. درگیری داخلی در این منطقه هزاران کشته و صدها هزار آواره برجای گذاشت.

یوگسلاوی: ۱۹۹۹

در ۲۴ مارس، ایالات متحده و ناتو عملیات نیروهای متفقین را آغاز کردند که به عنوان مجموعه ای از حملات بمباران یوگسلاوی به عنوان بخشی از جنگ کوزوو تلقی شد. دو هزار نفر جان باختند.

افغانستان: ۲۰۰۱-۲۰۲۱

پس از حملات ۱۱ سپتامبر در ایالات متحده، واشنگتن جنگی را علیه تروریسم در افغانستان آغاز کرد.

خروج آمریکایی‌ها از خاک افغانستان پس از ۲۰ سال اشغال در حالی پایان یافت که این عملیات نمونه شکست حضور نظامی آمریکا در این کشور تلقی می‌شود.

از سال ۲۰۰۱، جورج دبلیو بوش رئیس‌جمهوری وقت آمریکا، به اصطلاح "جنگ علیه تروریسم" را آغاز کرد.

ونزوئلا: ۲۰۰۲

دولت آمریکا به ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش، تلاش برای کودتا در آوریل ۲۰۰۲ علیه هوگو چاوز رئیس‌جمهوری وقت ونزوئلا را حمایت کرد اما به لطف حمایت گسترده مردم از رئیس‌جمهوری منتخب شکست خورد.

عراق: ۲۰۰۳

نیروهای آمریکایی در تلاش برای یافتن سلاح‌های کشتار جمعی مشکوک، از طریق حملات موشکی به عراق حمله کردند و کشوری را با پنج میلیون آواره و نیم میلیون کشته، از جمله کشته شدن چهار هزار سرباز آمریکایی، ویران کردند.

هائیتی: ۲۰۰۴

کارزار خشونت آمیز برای بی ثبات کردن هائیتی بهانه ای را برای نیروهای آمریکایی فراهم کرد تا وارد این کشور کارائیب شوند و  ژان برتراند آریستید را از ریاست جمهوری این کشور برکنار کنند.

پاکستان: ۲۰۰۷- ۲۰۱۵

پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، دولت ایالات متحده صدها حمله با هواپیماهای بدون سرنشین در پاکستان انجام داد.

سومالی: ۲۰۰۷

در ژانویه ۲۰۰۷، آمریکا به عنوان بخشی از تلاش‌ها برای از بین بردن نیروهای القاعده، در سومالی مداخله نظامی کرد.

یمن: ۲۰۰۹

جنگ ایالات متحده علیه تروریسم همچنین پای نیروهای این کشور را به یمن باز کرد. آمریکا از ۱۴ دسامبر ۲۰۰۹ به صورت آشکارا و با انجام ۲۸ حمله هوایی در درگیری این کشور خاورمیانه مشارکت داشت.

اکوادور: ۲۰۱۰

شورش پلیس علیه قانون دستمزد در اکوادور، بهانه‌ای برای کودتا علیه رافائل کورره‌آ رئیس‌جمهوری وقت این کشور تحت نظارت ایالات متحده بود.

لیبی: ۲۰۱۱

نیروهای ناتو در مارس ۲۰۱۱ به دلیل نقض حقوق بشر و بحران انسانی وارد لیبی شدند.

از آن سال به بعد، مجموعه ای تظاهرات مردمی و سیاسی در این منطقه به وقوع پیوست که به بهار عربی معروف است. این وقایع در نهایت منجر به سقوط دولت های بن علی در تونس و حسنی مبارک در مصر، تشدید خشونت‌ها در یمن و جنگ داخلی در لیبی شد. رویدادهایی که در کتابچه راهنمای جنگ های غیر متعارف ایالات متحده درج شده است.

پاراگوئه: ۲۰۱۲

در ماه ژوئن، اولین کودتای پارلمانی در منطقه آمریکای لاتین علیه رئیس جمهور فرناندو لوگو و با حمایت واشنگتن صورت گرفت.

لوگو، که صبح روز یکشنبه ۲۴ ژوئن در اولین سخنرانی عمومی خود بعد از برکناری گفت که بدون تردید این عمل یک کودتا علیه شهروندان و دموکراسی بوده و تاکید کرد که ما باید این موضوع را به چهار گوشه جهان فریاد کنیم.  

سوریه: ۲۰۱۴

ایالات متحده به بهانه حمایت از گروه‌های شورشی علیه بشار اسد، رئیس‌جمهوری سوریه در این کشور مداخله کرد.

به رغم اینکه نیروهای آمریکایی خروج خود را از این کشور در سال ۲۰۱۸ آغاز کردند اما حضورشان همچنان در برخی مناطق ادامه دارد و روزانه ۷۰ هزار بشکه نفت را غارت می‌کنند.

اوکراین: ۲۰۱۴

یورومیدان که به عنوان مجموعه تظاهرات طرفداران اروپا در اوکراین برای سرنگونی رئیس‌جمهوری یانوکوویچ شناخته می شود، توانست یک دولت جدید، یک پارلمان جدید و یک رئیس جمهور جدید را به قدرت برساند: پترو پوروشنکو.

ناظران می‌گویند که ایالات متحده و متحدان غربی آن با حمایت گروه‌های اپوزیسیون، از کودتا برای برکناری یانوکوویچ از قدرت حمایت کردند.

برزیل: ۲۰۱۶

در ۳۱ آگوست، سنای برزیل برکناری قطعی  دیلما روسف رئیس‌جمهوری وقت را تصویب کرد. روند محاکمه سیاسی که دلایل اتهامات اثبات نشد و با ادامه این روند، شواهدی مبنی بر حمایت آمریکا از کودتا آشکار شد.

ونزوئلا: ۲۰۱۹

در ۲۴ ژانویه، خوان گوایدو رهبر مخالفان خود را به عنوان "رئیس‌جمهوری موقت" ونزوئلا معرفی کرد و واشنگتن بلافاصله او را به رسمیت شناخت.

بولیوی: ۲۰۱۹

در ۱۰ نوامبر ۲۰۱۹، کودتا علیه دولت قانونی اوو مورالس رخ داد که طبق بررسی‌ها، توسط ایالات متحده سازماندهی و تامین مالی شده بود.

مورالس مجبور شد از سفارت مکزیک و سپس در آرژانتین پناهندگی بگیرد، در حالی که جنینه آنیِس خود را به مدت یک سال رئیس‌جمهوری موقت معرفی کرد و در این مدت حجم عظیمی از دستاوردهای اجتماعی و اقتصادی دولت‌ حامی جنبش برای سوسیالیسم (MAS) را نابود کرد.