به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، محققان تأكيد مي‌كنند كه انسان معاصر طي يك قرن اخير بر خلاف طبيعت و ذات ورزش دوستش بسيار كم تحرك شده است، اين درحاليست كه اجداد و نياكان شكارچي ما ورزشكاران استقامتي بودند.

محققان دانشگاه آريزونا در يك پژوهش، قدرت استقامتي و تأثير دويدن را در دو موجود ذاتا ورزشكار يعني انسان و سگ و موش خرما بعنوان يك حيوان تنبل مورد مقايسه قرار دادند.

بر خلاف انسان و حيوان ورزشكاري مانند سگ، موش خرما علاقه چنداني به دويدن ندارد و از اين كار لذت نمي‌برد.

بسیاری از دوندگان حالتی از سرخوشی یا نشئگی دویدن (runners high) را تجربه مي‌كنند كه ناشي از ترشح ماده شيميايي طبيعي موسم به اندو- كانابينوئيد (endocannabinoid) در مغز است كه با احساس خوشي و رضايت در فرد همراه است و اغلب ورزشكاران بدليل ترشح اين ماده پس از ورزش روحيه بسيار شادتري دارند.

اما تحقيقات اندكي در خصوص نقش ماده اندو- كانابينوئيد در ايجاد حس سرخوشي در پستانداران و حيوانات پر تحرك مانند سگ صورت گرفته است.

در اين تحقيق اثر اين ماده شيميايي در بدن انسان، سگ و موش خرمايي در هنگام دويدن مورد بررسي قرار گرفت و از شركت كنندگان قبل و بعد از دويدن بر روي تردميل، نمونه خون گرفته شد.

آزمايشات نشان مي‌دهد كه سطح ماده اندو- كانابينوئيد در خون انسان پس از ورزش كردن افزايش چشمگيري مي‌يابد.

همچنين حيواناتي مانند سگ كه براي فعاليت‌هاي استقامتي تكامل يافته‌اند، مانند انسان از اثرات سرخوشي ناشي از ترشح ماده شيميايي اندو- كانابينوئيد بهره‌مند مي‌شوند.

پروفسور «ديويد رايچلن» از محققان دانشگاه آريزونا خاطرنشان مي‌كند: فعاليت‌هاي هوازي نقش مهمي در تكامل سيستم‌هاي مختلف بدن انسان ايفا كرده‌اند و اين مسأله مي‌تواند دليل مناسب بودن تمرينات ايروبيك بر سلامت انسان را توضيح دهد.

به گفته پژوهشگران، استفاده از سيستم اندو- كانابينوئيد مي‌تواند باعث ايجاد انگيزه در افراد براي ورزش كردن و تجربه دلپذير «سرخوشي دويدن» شود.

نتيجه اين پژوهش در مجله «Experimental Biology» منتشر شده است.