به گزارش مشرق، پس از اعلام حضور کاراته در بازیهای المپیک توکیو، شاید جامعه کاراته از دیده شدن این ورزش و فدراسیون در کشور بیشتر خوشحال بودند اما عملکرد مدیران و مربیان ملی در چند سال اخیر به گونه ای بود که بزرگترین ضرر نصیب این ورزش شد. هم اکنون می توان آسیب های جبران ناپذیر به پایه های این رشته ی ۵۰ ساله در ایران  که شاید به همین اندازه زمان نیاز دارد تا سرپا بایستد را به وضوح دید که اثرات آن به زودی مشخص خواهد شد.

آخرین رقابت های قهرمانی کشور بزرگسالان در سه ماه نخست سال ۱۳۹۸ برگزار شد و پس از آن به واسطه شیوع ویروس کرونا، دیگر این مسابقات برگزار نشد. شهرام هروی در همان سال به دلیل تغییر وزن امیر مهدیزاده به وزن ۶۷- کیلوگرم یک مرحله انتخابی برای این وزن در نظر گرفت و مدال آوران و مدعیان وزن های ۶۰-، ۷۵-، ۸۴- و ۸۴+ کیلوگرم را به طور کل نادیده گرفت. وی در مصاحبه های متعدد خود بارها از جوانگرایی و استفاده از بازیکنان رده سنی امید در رقابت های آسیایی صحبت کرد اما در نهایت چهار بازیکن را به انتخابی ها دعوت کرد و تنها یک نفر از آنها را به رقابت های آسیایی برد و در مسابقات کومیته تیمی از او استفاده کرد. البته، این تناقضات و ناکارآمدی ها گوشه ای از وضعیت بحرانی کاراته است.

در همان زمان برخی منتقدین به نتیجه گرا بودن شهرام هروی اشاره کردند و مصداق حرف خود را به استفاده این سرمربی از بازیکنان اصلی همچون بهمن عسگری، ذبیح الله پورشیب و سجاد گنج زاده در رقابت های کومیته تیمی پیکارهای آسیایی که مدعی کسب سهمیه المپیک بودند، می دانستند. در حالی که نتایج کومیته تیمی در آن رقابت ها هیچ اثری بر امتیاز سهمیه ها نداشت و هروی می توانست از ترکیب از بازیکنان امید استفاده کند تا برای کسب تجربه به بازیکنان امید یا حتی مدال آوران رقابت های قهرمانی کشور فرصتی داده باشد.

پس از جا به جایی امیر مهدیزاده به وزن بالاتر، شهرام هروی بدون هیچ مسابقه انتخابی و فرصت دادن به مدال آوران وزن ۶۰- کیلوگرم در رقابت های قهرمانی کشور یا سایر مدعیان، مجید حسن نیا را در این رقابت ها فیکس کرد و دلیل این کار خود را رنکینگ بالای وی در کسب سهمیه اعلام کرد. نکته خیلی مهم اینجاست که حسن نیا پس از شرکت در مسابقات آسیایی و با داشتن رنکینگ بسیار بالاتر از مهدیزاده، از سوی شهرام هروی بدون هیچ ادله فنی و منطقی به طور کامل کنار گذاشته شد و از حضور او در مسابقات کسب سهمیه جلوگیری بعمل آمد؛ آن هم در شرایطی که با تصمیم سرمربی در همان مقطع تیم ملی به صورت اتوبوسی راهی پیکارهای کسب سهمیه می شد.

البته شهرام هروی پس از جابه جایی امیر مهدیزاده، با توجه به باخبر بودن از وضعیت محرومیت این بازیکن برای حضور در آسیایی، با انجام انتخابی موجب این شد تا هامون درفشی پور که در جهانی توانسته بود در ۶۷- کیلوگرم مدال برنز را به ارمغان بیاورد و بازیکن فیکس این وزن بود، قید تیم ملی را بزند و راهی کشور کانادا شود.

از این دست تصمیمات عجیب سرمربی تیم ملی کاراته در طول این سال ها کم نداریم. به طور نمونه شرایط انتخابی در ۷۵+ کیلوگرم بین دو ملی پوش ارزنده کشورمان به قدری پیچیده شد که هر دو ورزشکار تا روز پایانی نهایی شدن سهمیه المپیک باید استرس انتخاب شدن یا نشدن را تحمل می کردند؛ آن هم به این دلیل که سرمربی تیم ملی قدرت تحلیل و جسارت انتخاب بازیکن بهتر را نداشت.

از دیدگاه روانشناسی ورزشی، استرس و فشار روحی ناشی از این انتخاب شدن یا نشدن نقطه ای منفی پیش از حضور در المپیک به شمار می رفت. اما از نظر ورزشی انتخاب نوع تمرین برای حضور پرقدرت در تنها المپیک کاراته، با توجه به مدت زمان اندک باقیمانده تا این رقابت ها سخت و تا حدودی غیرممکن است.

تمام این مشکلات تنها به خاطر عدم قدرت تصمیم گیری و تشخیص فنی سرمربی تیم ملی است. شهرام هروی پیش از گزینشی المپیک می بایست با توجه به نقاط قوت و ضعف پورشیب و گنج زاده، بین این دو یک نفر را انتخاب می کرد اما برای اینکه پاسخگوی تصمیماتش پس از المپیک نباشد و از سوی دیگر در برابر این قهرمانان قرار نگیرد، سرنوشت آنها را متکی به خودشان قرار داد. این رهاشدگی به دلیل ناتوانی سرمربی، تنش ها و فشارهای ویران کننده ای را بر کاراته کشور وارد کرد.

البته عدم توان و جسارت در سرمربی تیم ملی، در کنار نداشتن دانش فنی و توان مدیریتی در حسن طباطبایی رییس فدراسیون موجب شده تا روزگار نامطلوبی بر این ورزش حاکم باشد.