به گزارش مشرق به نقل از خبرگزاری دانشجو، سالروز بازديد مقام معظم رهبري از دانشگاه تهران بهانه‌اي است تا بار ديگر به اهميت مسئله دانشگاه در نگاه حضرت آقا و ساير مسئولين پرداخته شود.
 
رهبري كه دانشگاه را دست بالا مي گيرد

اما اگر بخواهيم به اهميت فضاي دانشگاهي پي ببريم بايد آنرا در سخن و رفتار آيت الله خامنه اي جست وجو كنيم، رفتاري كه نشان مي دهد ايشان نه تنها فضاي دانشگاه را براي استفاده هاي سياسي و جناحي نمي خواهند، بلكه در نظر دارند عمق استراتژيك جمهوري اسلامي را در اين فضاي ارزشمند نهادينه كنند.

رهبر معظم انقلاب در طول 23 سال سكان‌داري نظام اسلامي ايران همواره بر اهميت نقش دانشگاه در آينده كشور تاكيد كرده‌اند.

«اهميت دانشگاه به قدر اهميت آينده كشور است. اگر ما مي خواهيم در آينده يك كشور بزرگ، آباد، پيشرفته، مترقي،متمدن و داراي دو جناح مادي و معنوي باشيم، بايد به دانشگاه بپردازيم، امروز بدون ابزار علم و بدون رويت علمي نمي شود در دنيا قدم از قدم برداشت و موفق شد. (ديدار مقام معظم رهبري با روساي دانشگاه هاي سراسر كشور، 1376)»

رهبر انقلاب در سخنان خود، با اشاره به نياز جامعه اسلامي به توليدات دانشگاهي، انتظار كشور را در اين راستا دانسته‌اند.

«بايد مغزهاى متفكّرِ استاد و دانشجوى ما بسيارى از مفاهيم حقوقى، اجتماعى و سياسى را كه شكل و قالب غربى آنها در نظر بعضى مثل وحى مُنزل است و نمى‌شود درباره‌اش اندك تشكيكى كرد، در كارگاه هاى تحقيقاتىِ عظيمِ علوم مختلف حلاجى كنند، روى آنها سؤال بگذارند، اين جزميت ها را بشكنند و راههاى تازه‌اى بيابند؛ هم خودشان استفاده كنند و هم به بشريت پيشنهاد كنند، امروز كشور ما محتاج اين است، امروز انتظار كشور ما از دانشگاه اين است.

دانشگاه بايد بتواند يك جنبش نرم‌افزارىِ همه‌جانبه و عميق در اختيار اين كشور و اين ملت بگذارد تا كسانى كه اهل كار و تلاش هستند، با پيشنهادها و با قالب ها و نوآوري هاى علمىِ خودى بتوانند بناى حقيقى يك جامعه آباد و عادلانه مبتنى بر تفكّرات و ارزش هاى اسلامى را بالا ببرند، امروز كشور ما از دانشگاه اين را مى‌خواهد.( بيانات در جمع دانشجويان و اساتيد دانشگاه صنعتى اميركبير 1379)»

ديدارهايي براي گفتن حرف هاي نگفتني

از سويي ديدارهاي فراوان ايشان با اقشار مختلف دانشگاهي در طول سال‌هاي گذشته و به خصوص ديدارهاي منظم با دانشجويان نشان مي‌دهد كه رهبري، دانشگاه و دانشجو را از جمله عناصر تاثيرگذار بر جامعه مي‌دانند و بر ضرورت پرداختن به اين مهم تاكيد دارند.

جلساتي كه برگزاري آنها با دانشجويان باعث مي شود حرف هاي نگفتني با ديگر مسئولان با مسئول ارشد كشور زده شود و حتي در جايي حرف هاي دانشجويان رنگ انتقاد به خود بگيرد، ولي هيچ كدام از اين مسائل باعث به تعطيلي كشيده شدن و حذف شدن جريان دانشجويي ناب از اين ديدارها شود.

با وجود اين هدف‌گذاري رهبر انقلاب، به نظر مي‌رسد مسئولان بلندپايه كشور هنوز رابطه مطلوبي با نهاد علم برقرار نكرده‌اند.

در ادامه براي بررسي بيشتر بهتر است به سراغ ديدارهاي دانشجويي سران قوا برويم كه بدون شك نكات جالبي در بررسي آن به چشم خواهد خورد.

محمود احمدي نژاد در ابتداي دولت نهم سعي كرد رابطه خود را با دانشجو و دانشگاهي و بويژه تشكل هاي آن روز به روز بهتر كند.

حضور جنجالي وي در ميان اعتراض بخشي از دانشجويان معترض در دانشگاه اميركبير اين وعده را مي داد كه احمدي نژاد نه خاتمي است و نه هاشمي، كه فضاي دانشگاه را براي انتقادات گزنده اش ترك بگويد؛ اما در ادامه روند سياسي كشور به سمتي رفت كه ذائقه رئيس جمهور دهم هم تغيير كرد و جلسات دانشجويي رئيس قوه مجريه محدود به سالن همايش ساختمان كوثر نهاد رياست جمهوري شد.

ديدار دانشجويان با رئيس جمهور به ويژه آنهايي كه دانشگاه هاي پايتخت را براي درس خواندن برگزيده بودند تا حدي گزينشي انجام مي شود كه گاه و بيگاه صداي تشكل هاي دانشجويي را نيز در مي آورد.

علي لاريجاني، رئيس مجلس اما روايتي متفاوت دارد؛ شايد حضور كمرنگ رئيس مجلس شوراي اسلامي در طول چهار سال رياستش بر اين نهاد در دانشگاه ها را بتوان در جاي ديگر جست وجو كرد؛ در جايي كه انتقاد كنندگان از رئيس مجلس شوراي اسلامي در موارد مختلف مورد برخورد قضايي قرار مي گيرند.

از همين رو حضور علي لاريجاني در دانشگاه‌ها تنها به مراسم‌هاي خاص و سخنراني در كنفرانس‌ها محدود مي‌شود.

نكته جالب آنجاست كه حتي انتخابات مجلس شوراي اسلامي نيز كه معمولا در ايام برگزاري خود، برخي مسئولان و نمايندگان مجلس را به اجبار با دانشگاه پيوند مي زند نيز نتوانست علي لاريجاني را با فضاي دانشگاه پيوند بزند.

در اين ميان سخنان پيش از دستور متداوم لاريجاني در مجلس كمتر توانسته با دانشجويان ارتباط برقرار كند و عدم حضور وي در دانشگاه‌ها و ديدارهاي دانشجويي نشان از كم اهميتي دانشگاه در نگاه وي دارد.

البته نبايد كم رفت و آمد بودن رئيس دستگاه قضا به فضاي دانشگاهي و نبود ديدارهاي منظم وي با دانشجويان را با نسبت برادري او با علي لاريجاني مرتبط دانست ولي بدون شك اين فضاي رفتاري به تعاملات رياست قوه قضائيه با دانشگاه نيز تسري يافته است.

نكته مهمي كه بايد در مورد آيت الله آملي لاريجاني در نظر گرفت آنست كه وي به دليل مسئوليت حساس در برخورد با جرائم، ‌از فسادهاي اقتصادي گرفته تا برخورد با بي قانوني ميان مسئولان و غيره، بي شك مورد سوال هاي جدي دانشجويان قرار خواهد گرفت.

شايد افزايش تعاملات آيت‌الله آملي لاريجاني با دانشجويان بتواند به بسياري از شبهات و سوالات مرتبط با پرونده‌هاي مهم قضايي را پاسخ دهد، اما اين مطالبه هنوز بي‌نتيجه مانده است.

جدايي فضاي مسئولان نظام با دانشگاه‌ها علاوه بر تضعيف انتقال وجه آرمان‌خواهي قشر دانشجو به رده‌هاي بالاي نظام سبب افزايش مطالبات بي پاسخ و مبهم دانشجويان از دستگاه‌ها و مسئولان مي‌شود و به تخريب فضاي ميان آنها دامن مي‌زند.

بايد از احمدي نژاد و برادران لاريجاني پرسيد كه اگر پاسخ شبهات دانشجويان و تشكل هاي آنان در داخل فضاي دانشگاه و توسط ْآنها پاسخ داده شود، آيا دشمنان مي توانند به شبهه افكني در فضاي اين نهاد مقدس دل ببندند؟

اگر مسئولان كشور داعيه‌دار پيروي از مشي رهبري هستند، قطع به يقين بايد بيشتر شاهد تعامل سران قوا و نمايندگان مجلس با فضاي دانشگاهي باشيم.