به گزارش مشرق، عصر ايران نوشت: در سال های اخیر بازی هایی تقریبا با کیفیت برابر با کیفیت بین المللی به بازار بازی های رایانه ای ایران عرض شده است که از محبوب ترین های آنها می توان گرشاسپ، میرمهنا، علی مردان خان و... را نام برد.

تعداد این بازی ها به بیش از 70 بازی می رسد، اما این کمیت در همه موارد همراه با کیفیت نیست؛

مشکلاتی در دریافت اینترنتی کدهای امنیتی برای نصب و نیاز به رم (حافظه)، کارت گرافیک و سی.پی.یو بالا برای بازی هایی نه چندان با فضاسازی گرافیکی مطلوب ازجمله مواردی است که باعث گله و شکایت کاربران این بازی ها شده است.

از سوی دیگر روی جعبه برخی بازی ها مثل بازی نادرشاه که نیاز به کارت گرافیک یک گیگ دارند، گرافیک های 512 و 256 مگ به عنوان گرافیک حداقل برای اجرا درج شده است که صحت ندارد.

این جاست که بازی خارجی شاهزاده پارسی (prince of Persia) به خاطر کیفیت بالاتری که بدون چنین پیش نیازهایی ارائه می دهد، موجب جذب مشتری بیشتری می شود.

مشکل بعدی، ایرادات ساختاری برخی بازی های داخلی است؛ نمونه آن بازی ایرانی جزیره است که اتفاقا برای نصب و اجرا نیاز به قابلیت های چندان بالای رایانه ای ندارد، اما با ورود به بازی متوجه می شوید که زمان کم آن متناسب با مراحل سخت طراحی شده نیست.

شاید این بازی را هم بتوان با بازی قلعه (strong hold crusader) مقایسه کرد که وقتی نقشه (map) بازی توسط کاربر ساخته می شود، بازی سنگین می شود، اما درمقابل قلعه علاوه بر کیفیت بالا و قابلیت های فراوان، از طراحی هوشمندانه ای در مراحل خود برخوردار است.

با تمام این حرف ها تکامل بازی های ایرانی قابل تحسین است و نمی توان منکر لذت بازی های رایانه ای شد که کاراکترهای آن وطنی و ملی و نبردهای آن مربوط به تاریخ این مرز و بوم هستند.

تا جایی که اگر مایل باشید می توانید با اتکا به بازی های مورد اشاره مثل یک فرمانده یا یک سرباز دلیر ایرانی از عصر ایران باستان تا دوران جنگ هشت ساله، فضای برخی از سلسله های تاریخی را ببینید و سفری در تونل زمان داشته باشید.