به گزارش مشرق به نقل از تابناک، امروز یازدهم اردیبهشت، هشت سال از درگذشت کیومرث صابری فومنی، همان نازک خیال طنزپرداز عزیزی می‌گذرد که در همه سال‌های دهه شصت و هفتاد و پس از آن، صاحب یکی از بهترین نشریه‌های این کشور بود و اکنون پس از هشت سال از درگذشتش و ده سال پس از تعطیلی نشریه‌اش، هنوز جای خالی آن روی میز مطبوعات کشور احساس می‌شود.

شب گذشته که برای گرامی‌داشت یاد خالق «گل آقا» سری به وب سایت مؤسسه‌اش زدیم تا برخی از کاریکاتورهای جذاب آن را در سالگردش بازنشر کنیم، نکته‌‌ای جالب و البته دردآور توجهمان را به خود جلب کرد؛ انگار دغدغه‌های کنونی، همان دغدغه‌های سال هفتاد و یک و دوست و انگار هیچ چیز تغییر نکرده است.


مؤسسه گل آقا، تنها شماره‌های چهار سال ـ شصت و نه تا هفتاد و دو ـ را از طریق وب سایت در اختیار کاربران می‌گذارد، ولی با تورق گل آقا‌های همین چهار سال نیز به نکات مشترک یکسانی می‌رسیم؛ گرانی، تورم، مشکل مسکن، بیکاری، بهای ارز و ... .

همه آن چیزهای که امروز و در سال نود و یک هجری شمسی از آن می‌نالیم، موضوع کاریکاتورهای گل آقا در آن سال‌ها بود. یکی از شماره‌هایش را دستتان بگیرید و ببینید فارغ از اینکه آن سال‌ها، دکتر حبیبی، معاون اول دولت در آن زمان، کاراکتر محبوب این مجله بوده و اگر این روزها بود، شاید احمدی نژاد یا مشایی اینجا را پر می‌کردند. به تورق آن بپردازید؛ همه این سخنانی که این سال‌ها، دولت را به چوب انتقاد با آن رانده‌اند، در این مجله می‌بینید.


از شوخی با علی اکبر ولایتی، وزیر امور خارجه وقت برای برقراری ارتباط با کشور کومور، گرفته تا مثلا انتصاب محمد هاشمی، برادر رئیس جمهور وقت در پست غیر تخصصی قائم مقام وزارت امور خارجه که این روزها می‌توانیم مثال‌های مشابه بسیاری برای هر کدام از آنها بیابیم.

شاید اگر در آن روزها مترو هم در تهران بود ـ که احیانا غرق می‌شد ـ دیگر می‌‌توانستیم ادعا کنیم که با تقریب بالایی، می‌شد یکی از شماره‌های گل آقای سال هفتاد را روی دکه برد و بی گمان، مخاطب خود را هم خواهد داشت.


همه این مشکلات آن سال‌ها هم بوده و اکنون هم هست؛ تنها تفاوتش این است که آن سال‌ها، «گل آقا»یی روی دکه‌ها بود که آخر هفته، قشر آسیب پذیر (یکی دیگر از کاراکترهای محبوب این مجله) را کمی شاد می‌کرد و این روزها وجود ندارد!

خواسته این نوشتار، نادیده گرفتن تلاش‌های بزرگ و مهمی که در این سال‌ها انجام شده نیست؛ زیرا گفتن ندارد که ایران این روزها بسیار پیشرفته‌تر و ترقی‌یافته‌تر از آن سال‌هاست که نتیجه تلاش همه تلاشگران و همه دولت‌هاست.
ولی نکته آن که در این سال‌ها، هنوز دولت‌ها از برطرف کردن دغدغه‌های ذهنی زندگی ایرانیان و ایجاد ثبات اقتصادی برای آرامش فکری مردم بازمانده اند.


وقتی در همین سال نود و یک و در حالی که گرانی افسار گیسخته، یکی از دغدغه‌های بزرگ مردم است و معاون اول رئیس جمهور اعلام می‌کند که دولت برنامه‌ای برای کنترل قیمت‌ها ندارد، انگار که همان گل آقای سال هفتاد را ورق می‌‌زنیم که محمد علی حبیبی را ناتوان از مبارزه با گرانی‌ها و تورم می‌دانست.


هم‌اکنون که نوشته را با یادی از صابری عزیز آغاز کردیم، در پایان هم بر روح پاک او درود می‌فرستیم که همه آن سال‌های در آبدارخانه گل آقایی‌اش، ما را خنداند و روزگارمان را شاد کرد.