جناب دکتر نمکی عزیز از پیامک دیروزتان که به نظر دلسوزانه میرسید بسیار سپاسگزارم: 1- بسیار مایلیم از منزل خارج نشویم اما چون کارمند دولتیم و دورکاری در حد حرف است و رعایت نمیشود ناگزیریم که هر روز دوبار کل تهران کرونا زده را طی کنیم. 2- رغبت وافری به حفظ فاصله اجتماعی داریم ولی از آنجا که میز همکار بغل دستی چسبیده به میز ما حداکثر فاصله 1 متر هم نمیشود، تازه ایشان رغبتی به ماسک زدن پشت میز حتی از نوع یک لایه هم ندارد و از آنجا که بنده عادت به موعظه و نصیحت و راهنمایی و استدعا ندارم در رویه خودم تذکر مکرر دادن را نمیبینم. (اگر اهلش بودم یقینا من هم تاکنون تو این مملکت پست دار شده بودم.) 3- تمایلی زیاد و حتی حظی هم جهت شستشوی مکرر دست داریم ولی شوربختانه تعدد پرسنل و مراجعین که در نوبت ماندن برای استفاده از سرویس را منجر میشود، مجال زیادی نمیدهد.