به گزارش مشرق، هادی محمدی کارشناس مسایل بین الملل طی یادداشتی در روزنامه جوان به واکاوی مساله خروج نیروهای آمریکایی از عراق پرداخت. متن این یادداشت را در ادامه می خوانید:

ابزارهای قدرت و به‌ویژه قدرت نظامی و حضور پایگاهی از سوی غرب در کشورها و خصوصاً ایالات متحده امریکا به منظور کارکردهای سیاسی، اقتصادی، امنیتی و هژمونی‌سازی است و هیچ‌گاه این گستره حضور جهانی برمبنای خواست و اراده کشورها و ملت‌ها نیست، بلکه اهرم‌های گوناگون، زمینه تحمیل را فراهم می‌کنند و ابزارهای نظامی و حضور پایگاهی برای ایجاد یک سازوکار پایدار و همسو با امریکاست تا منافع نامشروع و استعماری آن‌ها را تضمین کند. در سالگرد ۱۱ سپتامبر، اشاره به این واقعیت فریب بین‌المللی که کاخ سفید با تکیه بر آن و ادعای مبارزه با تروریسم خودساخته، اشغال افغانستان و سپس عراق را برای یکسره‌سازی سلطه بر غرب آسیا و جهان به اجرا گذاشت تا خاورمیانه‌ای جدید بسازد، نمونه‌ای از این مکانیسم امریکایی و حضور پایگاهی است که تا امروز به اشکال مختلف ادامه یافته است.

با اینکه در سال ۲۰۱۰، براساس تلفات و خسارت‌های مستمر، امریکا مجبور به فرار از عراق شد، ولی مجدداً با پروژه داعش به عراق بازگشت و ائتلاف غربی و در ادامه آن ناتو را وارد عراق کرد تا نظام مطلوب خود در عراق را ساماندهی کند، با اینکه هزینه‌ها و تلاش‌های زیادی از سوی امریکا در عراق شده و سیاهی‌لشکر رسانه‌ای، سیاسی، بعثی و داعشی و شخصیت‌های خودباخته را در کنار خود به‌کار می‌گیرد، ولی بازهم اراده عراقی بر اخراج مجدد امریکایی‌هاست.

این در حالی است که امریکای ترامپ نیز همانند حاکمیت اوباما و دموکرات‌ها، حاضر نیست به‌سادگی از عراق خارج شود و بهانه‌سازی و توجیه و ابزارهای باجگیری از عراقی‌ها یا گروگان گرفتن اموال صندوق سپرده از بانک‌های امریکایی را برای حضور مجدد در عراق علم کرده، ولی در دو ماه گذشته، ده‌ها حمله علیه مراکز و پایگاه‌ها و ستون‌های نظامی و لجستیکی خود را شاهد بوده‌است.

ترامپ با وقاحت کامل در دیدار با کاظمی، علت عدم خروج از عراق را مواضع وزیر خارجه و دفاع خود عنوان کرده، ولی قول داده سه‌سال در عراق بماند.

فشارهای مقاومت عراقی موجب شد یک ماه قبل، ترامپ وعده کاهش نیرو به ۳ هزارو ۵۰۰ نفر را عنوان کند، ولی عزم مقاومت و مردم عراق، وی را در آستانه انتخابات امریکا مجبور کرده اعلام کند به‌زودی کاهش نیرو را تا ۲ هزار نفر می‌رساند.

مقامات کاخ سفید تأکید کرده‌اند که حضور در عراق به نوع حاکمیت دموکرات یا جمهوریخواه در کاخ سفید مرتبط نیست و بایدن نیز تأکید کرده که نیروی محدود خود را به‌رغم اراده و خواست عراق حفظ خواهد کرد.

نکته جالب این است که امریکا که از اخراج خود طفره می‌رود، سعی دارد ناتو و ائتلاف به اصطلاح مبارزه با داعش را در عراق حفظ کند و برخلاف متن‌های ادعایی در توافق با عراق، اراده عراقی را نادیده گرفته و تمامی شاخص‌های نقض حاکمیت در عراق را به اجرا می‌گذارد.

باج‌خواهی سیاسی، اجبار عراق به تغییر رویکردهای ملی، فقدان هرگونه کنترل بر تحرکات نظامیان امریکایی در عراق یا برای ورود و خروج از عراق و خصوصاً گروگان گرفتن فضای عراق و نظامی کردن کامل سفارت امریکا در بغداد که تهدید روشنی برای شهروندان این شهر تلقی می‌شوند و ده‌ها نوع دیگر از نقض حاکمیت این کشور، همگی در خدمت خواسته‌های غارتگری نفت و انرژی عراق است که در بخشی از توافقات با کاظمی در واشنگتن ثبت شد.

با وجود این که امریکا حاضر نیست حضور اشغالگرانه و مداخله‌گرانه خود در عراق را پایان دهد و اروپا و ناتو و سازمان ملل را به خدمت گرفته تا امکان غارت ثروت عراق را از دست ندهند، ولی اراده عراقی فراتر از آرزوهای امریکاست و پارلمان عراق باید هرچه زودتر ضمن تأکید بر ضرورت اخراج تروریست‌های امریکایی از عراق در مورد نقض حاکمیت کشورشان توسط امریکا، اقدامات گوناگون را بررسی و حکومت کاظمی را به اجرای آن مجبور نمایند.

اگرچه ترامپ سعی دارد این کاهش نیرو را به‌عنوان آرام‌سازی عراقی‌ها در ماه‌های پیش رو به نمایش بگذارد، ولی این اراده عراقی در مقابل تروریست‌های امریکایی و سیاهی‌لشکر مزدوران امریکا در عراق، کارآمدتر و فعال‌تر از گذشته در میدان قرار دارد.