به گزارش مشرق، «اکبر منتجبی»، معاون سردبیر(محمد قوچانی) در روزنامه سازندگی، در متنی که در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرده، انتقادات تند و بی]‌سابقه‌ای را علیه دولت و شخص حسن روحانی مطرج نموده است.

او در این مطلب با تیتر «کدام روحانی؟» نوشت:

" این روزها مدام فکر می‌کنم ما با کدام روحانی روبرو هستیم؟ مردی که سال ۹۲ تا ۹۶ دیدیم یا فردی که از سال ۹۶ تا الان با او سر کار داریم؟
روحانی اول، مرد با انگیزه‌ای بود که حتی برای صد روز اول خود نیز برنامه و راهبرد داشت. قدم به قدم که جلوتر می‌آمد، می‌شکفد و حامیانش را هیجان‌زده و غافلگیر می‌کرد. قطار جدا شده از گِل،‌ توفنده‌تر از قبل حرکت می‌کرد. همه‌چیز بسامان بود و اگر نقصی وجود داشت می‌دانستیم هم انگیزه‌ی رفع آن وجود دارد و هم دولت قطعا برایش برنامه‌ای خواهد چید.
چهارسال اول موفقیت‌های دولت کم نبود، اگرچه کارشکنی‌ها علیه روحانی و دولتش نیز کم نبود. مخالفانش برای آنکه نشان دهند چیزی تغییر نکرده از هر حربه‌ای علیه‌ش استفاده می‌کردند اما چاقوی روحانی بُرنده‌تر از عمل آنان بود.یک جمله، یک کنایه یا یک برنامه آنها را آچمز می‌کرد.
سال ۹۶ مردم به تداوم این روحانی که هم برنامه داشت، هم انگیزه، هم نیرو و هم مدیران نسبتا معقول، رای دادند اما هر چه جلو آمدیم، شگفت‌زده‌تر شدیم. یک چیزی عوض شده بود که ما نمی‌فهمیدیم. یک اتفاقی دور از چشم ما رخ داده بود که نمی‌دیدیم. فردی را می‌دیدیم که منفعل شده است. وزیرانش جز یکی دو مورد بقیه بی‌برنامه‌ بودند و این وضعیت تداوم یافت.
محافظه‌کاری، سیطره‌اش بر کل دولت سایه انداخت. گرانی‌های افسارگسیخته از راه رسید و دیگر کالایی نمانده که چندین برابر نشده باشد. فدرت خرید مردم روز به روز کاهش یافت و قیمت‌ها روزبه‌روز افزایش یافت.
همه چیز به کوچه‌ی بن‌بست رسید، سیاست خارجی قفل شد و سیاست‌داخلی گره کور.
ما هر روز منتظر عمل بودیم اما بی‌عملی می‌دیدیم. حیرت‌زده بودیم که روحانی کجاست؟ اگر آن فردی که دیده‌بودیم حسن روحانی بود؛ پس این شخص که همان شمایل را دارد،کیست؟
واقعیت این است که اعتبار و ارزش مدیران در بزنگاه‌ها افزایش می‌یابد یا از بین‌ می‌رود.
اگر در وزیر کشور در جایی که باید نقش‌آفرین باشد تعلل کند؛ اگر وزیر اقتصاد، درمانی برای ارزش پول ملی نداشته باشد؛ اگر وزیر کار، بیکاری را درمان نکند؛ اگر آموزش و پرورش در دوره‌ی سلطه‌ی کرونا بچه‌ها را وادار به مدرسه رفتن کند؛ اگر وزیر علوم دانشجویان را رها کند، اگر رییس بانک مرکزی دلار را نتواند مهار کند و وزیر صنعت نداند چرا پراید ۱۰۰ میلیون می‌شود؛ و اگر... همه نشان می‌دهد که متاسفانه ما در وضعیت بی‌دولتی هستیم. در چنین وضعی حتی اگر رییس جمهور کارآمد باشد باز نتیجه در گِل نشستن است. وزیر ضعیف و بدبرنامه اعتبار رییس و کشور را با هم از بین می‌برد."

گرچه دعاوی منتجبی درباره دولت اول روحانی، خود جای حرف و حدیث بسیاری دارد و بسیاری از کارشناسان بر این اعتقادند که اصولا مبانی حکمرانی در ذهن و عمل دولت «اعتدال» دچار مشکلات جدی و ریشه‌ای است که در وضعیت فشار بیرونی تنها ناکارآمدی و سستی این مبانی عیان‌تر  به چشم آمد، لیکن این اعتراف تلخ و دیرهنگام از سوی یکی از حامیان رسانه‌ای دولت، خود گویای بسیاری مسایل است. ظاهرا آش عملکرد(در واقع بی‌عملی، انفعال و سوء مدیریت) در قوه اجرایی چنان شور شده که دیگر حامیان و فداییان سابق هم تحمل حمل بار حمایت و طرفداری از آن را ندارند و البته رندانه تلاش دارند با تفکیک «اول» از «دوم»، آن حمایت‌های تمام‌قد و بی دریغ خود را توجیه کنند و گریبان خود را از مسوولیت بی‌چون و چرای خود در روی کار آمدن دولت روحانی خلاص نمایند.