به گزارش مشرق، زنها اشاره کردند که دعواشان کنم. خودم هم درگیرشان بودم. دوست داشتم شبهای قدر را بروم تنگِ دیواری، جای ساکت و خلوتی بنشینم، سرم توی گریبانم باشد و کسی کاری به کارم نداشته باشد. کسی نداند من زن کدام آقام. حالا آنجا، کنارم نشسته بودند و فضا را از شب قدر دور کرده بودند. هرچه میکردم دلم دنبال جوشن نمیرفت.
وقتی زنها دیدند که تذکرهای چشم و ابرویی فایده ندارد، پیغام و پسغامها شروع شد که «به زن آقا بگید این ورپریده‌ها رو ساکت کنه. خدا قهرش میآد. اینا نمیفهمن امشب چه شبیه، زن آقا که میفهمه.»
بهشان نگاه کردم. به زنها گفتم: «چی کارشون دارید؟ اگه ما هم مثل اینا توی یه سال گذشته هیچ گناهی نکرده بودیم، امشب حالمون خوب بود.»
خدا را بعد از قسم به چهارده جگرگوشهاش، به آنها قسم دادم:
ـ الهی، به آینههایی که در کنارم نشستهاند، العفو!
آنچه خواندید از صفحه ۱۲۱ کتاب «زن آقا» نوشتهٔ زهرا کاردانی بود که انتشارات سوره مهر منتشر کرده است.
