سرویس ورزش مشرق – فوت ناراحت کننده سیامند رحمان قهرمان طلایی وزنه برداری معلولان پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو و ۲۰۱۲ لندن جامعه ورزش کشورمان را در آستانه تدارک برای ورود به بازیهای پیش روی المپیک و پارالمپیک ۲۰۲۰ تحت تأثیر قرار داد.

حسین توکلی، دارنده مدال طلای وزنه برداری المپیک ۲۰۰۰ سیدنی در گفت و گو با مشرق، درباره این اتفاق تلخ و پیش بینی هایی که قبل از بروز این ماجرا داشت حرف زد.

متن صحبتهای وی در ادامه می آید:

* شما آخرین مربی سیامند بودید؟

- بله! هر چه از این پسر دوستداشتنی بگویم کم است. متأسفانه ضعف در مدیریت ورزش باعث شد یکی از نوابغ وزنه برداری مان را از دست بدهیم. کسی که اگر در هر کشور دیگری بود به شدت تحت مراقبت قرار می گرفت.

* چه مشکلی داشت؟ مگر بیمار یا عارضه ای داشت؟

- اوایل که هدایت تیم ملی معلولان کشور را در دست گرفتم این موضوع را به مدیران تأکید کردم که وزن سیامند زیادی از حد بالاست و باید از این نظر تحت مراقبت های غذایی باشد تا بیش از این وزن نگیرد ولی هر بار مسئولان وعده آینده را می دادند. قبل از المپیک ریو می گفتند برویم المپیک برگردیم بعد و دوباره همان آش و همان کاسه. در این ماه ها هم این موضوع را گفته بودم ولی کسی توجه نکرد. باز هم همان حرفهای تکراری...

* ...باز هم به آینده وعده دادند؟

- بله! گفتند به توکیو برویم و برگردیم آن وقت!

* چه خطری را حس کرده بودید؟

- سیامند فقط ۲۰۰ کیلو وزن بالاتنه اش بود! می دانید یعنی چه؟ ۲۰۰ کیلو برای یک آدم سالم ۲ متری زیاد است چه برسد به کسی که نیم تنه پایینی اش هم مشکل معلولیت دارد. این اواخر خیلی زیاد و زود وزن اضافه می کرد. مراقبت از چنین ورزشکارانی که فقط واریز حقوق به حساب آنها نیست! چنین کسی باید تحت نظر و مراقبت های پزشکی باشد.

* از خودش حرفی نمی زنید؟

- او یکی از نابغه های این رشته بود که حالا حالاها و شاید تا ابد کسی نتواند رکوردش را بزند. رکورد رضازاده را زدند. رکورد تالادزه را زدند، ولی این پسر اعجوبه وزنه برداری معلولان بود و بعید می دانم حالا حالاها کسی بتواند رکوردش را بزند.

* از نظر شخصیتی چطور بود؟

- بسیار دوست داشتنی و مهربان. یادم هست وقتی برای مسابقات قهرمانی آسیا راهی ژاپن شده بودیم آنجا طوری او را دوست داشتند که در کشور خودمان یک هزارم آن را برای سیامند انجام نمی دادند. برای او برنامه تدارک دیده بودند و کلی تحویلش گرفتند.

* خاطره ای از او در ذهن دارید؟
- او خیلی با تیم نبود و بیشتر اختصاصی تمرین می کرد که این هم از نقایص موجود در این موضوع بود. هر زمان نزدیک به مسابقات می شد به اردوی تیم می آمد. یادم هست وقتی مرداد ماه امسال داشتیم راهی مسابقات جهانی قزاقستان می شدیم باید از تهران راهی مسکو می شدیم و پس از توقفی ۱۰ ساعته به قزاقستان می رفتیم. پیش از حرکت برای سیامند بلیت CIP گرفته بودند تا روی صندلی های مخصوص تختخوابشو راحت استراحت کند ولی او همراه بقیه اعضای تیم به سالن عادی آمد و روی زمین دراز کشید با بقیه بچه ها خوابید.

* چرا روی زمین؟

- طبیعی است او که با آن وزن و هیکل روی صندلی ها جا نمی شد. می گفت دوست ندارد بچه ها حس کنند که فدراسیون بین او و اعضای تیم تبعیض قایل شده است. کلی با همه گفت و خندید. همانجا بود که به بزرگی روح این جوان ۳۱ ساله پی بردم. هرگز این رفتار لوتی مآبانه اش را از یاد نخواهم برد.

* فکر می کنید علت ایست قلبی او چه بود؟

- سهل انگاری مسئولان فدراسیون. عدم حضورش در اردوهای تیم ملی و همه مسایلی که دست به دست هم دادند تا این پسر نازنین را از دست بدهیم. امیدوارم این موضوع درس عبرتی برای بقیه شود.