سالهاست که ایمپلنت های دندانی از سوی متخصصان بهداشت دهان و دندان به عنوان بهترین روش جایگزین دندان های از دست رفته معرفی، توصیه و استفاده می شوند و با توجه به توسعه چشمگیری انواع ایمپلنت ها این سوال مطرح می شود کدام ایمپلنت و در چه شرایطی برای بیمار یا متقاضی خدمات ترمیمی دندان مفیدتر خواهد بود. در این نوشتار تلاش شده است از جوانب مختلف به معرفی ایمپلنت ها و مزایا و موارد استفاده از آنها پرداخته شود

در ابتدا لازم است بدانیم که ایمپلنت ها از چه اجزا و موادی تشکیل و ساخته می شوند در این مطلب که در وب سایت کلینیک دندانپزشکی پیور منتشر شده است به شرح اجزای ایمپلنت پرداخته و در ادامه توضیحاتی در خصوص انواع ایمپلنت ها و روش کاشت نرمال و سریع (ایمپلنت یک روزه) و سایر موارد مرتبط با ایمپلنت ها ارائه شده است  

1- پایه ایمپلنت(fixture) از جنس تیتانیوم یا سرامیک بوده و به جای ریشه از دست رفته داخل استخوان قرار می گیرد.

۲- پیچ پوشاننده (cover screw): بلافاصله بعد از جایگذاری در صورتی از دو مرحله ای استفاده شود روی اباتمنت بسته می شود.

۳- فرم دهنده لثه(healing abutment): در مرحله دوم و پیش از شروع مراحل قالب گیری، پیچ پوشاننده برداشته شده و هیلینگ اباتمنت روی ایمپلنت بسته می شود.

4- اباتمنت پروتزی (abutment) : از جنس تیتانیوم یا سرامیک ساخته شده و در مراحل قالب گیری بوسیله یک پیچ روی ایمپلنت بسته شده و نقش تاج از دست رفته را بازی می کند و سرانجام روکش ایمپلنت روی آن قرار می گیرد.

 5- روکش ایمپلنت (crown) : جنس آن می تواند فلز-سرامیک یا تمام سرامیک باشد. روکش نهایی که روی ایمپلنت قرار گرفته که به دو شیوه می تواند به اباتمنت متصل شود. توسط سمان کردن که به آن روکش سمان شونده می گویند و توسط پیج که به آن روکش پیچ شونده می گویند.

ایمپلنت های سرامیکی (ceramic implants)

این ایمپلنت ها با این تفکر ساخته شده اند که ماده ای که قرار است با استخوان بدن در تماس باشد حداقل سمیت و واکنش با بدن را داشته باشند. البته در عین حال مهم است که ماده ای که انتخاب می شود استحکام، موفقیت کلینیکی و سایر فاکتورهای مورد نیاز را داشته باشد. در طول سال ها تمایل بر این است اجزای مصنوعی فلزی کمتری در بدن جایگذاری شود.

پاسخ به این سوال که ایمپلنت تیتانیومی بهتر است یا سرامیکی به این سادگی نیست و نیازمند بررسی مزایا، ریسک ها و محدودیت های هر دو سیستم است.

از سال ۱۹۶۰ که ایمپلنت های ابداع شده و مورد استفاده قرار گرفتند در طول دهه ها یکی از موفق ترین ابزارهای ابداعی در کل علوم پزشکی با میزان موفقیت ۹۴-۹۷٪ هستند.

ایمپلنت های سرامیکی یک آلترناتیو برای ایمپلنت های تیتانیومی بوده که در سال ۱۹۸۷ معرفی شدند و طی سه دهه ی اخیر مطالعات زیادی روی آن صورت گرفته است.

به طور کلی به ایمپلنت هایی که از جنس سرامیک هستند ایمپلنت های غیر فلزی یا زیرکونیا نیز می گویند که سفید رنگ هستند و بسیاری از خواص و مزایای ایمپلنت های تیتانیومی کلاسیک را دارند.

اکسید زیرکونیوم (زیرکونیا) سازنده ی این ایمپلنت است. هر سرامیک یک ساختار کریستالی دارد که اتم های ففلزی و غیر فلزی را دارد. به دلیل عدد اتمی زیرکونیوم (۴۰) این ماده خواص شبه فلزی دارد.

یکی از تفاوت های مهم رنگ این دو ماده است. تیتانیوم فلز خاکستری رنگ بوده ولی زیرکونیوم سفید رنگ است. دریافت کنندگان ایمپلنت نارضایتی هایی به دلیل مشکلات زیبایی ناشی از رنگ خاکستری اجزا ایمپلنت دارند که این مساله خیلی از اوقات به محل قرارگیری صحیح ایمپلنت بستگی دارد.

مطالعات نشان داده است که ایمپلنت های تیتانیومی و زیرکونیوم تماس مشابهی با استخوان برقرار می کنند. این تماس دوام و پایداری ایمپلنت را در طول زمان تعیین می کند.

در مورد حساسیت به ایمپلنت باید گفت که حساسیت به تیتانیوم بسیار نادر است و شیوعی حدود ۰.۶٪ دارد.

ایمپلنت های زیرکونیوم را در دوران ترمیم پس از جایگذاری نمی توان زیر لثه قرار داد.به این دلیل که ایمپلنت های سرامیکی اغلب یک تکه ای (one-piece) هستند، زیر لثه قرار نمی گیرند و حتما باید هنگام جایگذاری از استحکام اولیه مناسبی برخوردار باشند. اخیرا ایمپلنت های سرامیکی دو تکه ای هم تولید شده که بسیار مستعد شکستن هستند.

طبق تحقیقات انجام شده اگرچه که زیرکونیا استحکام فشاری بالایی دارد ولی استحکام خمشی آن زیاد نیست و ریسک شکستن دارد. همچنین زمانی که در مراحل قالبگیری زیرکونیوم با فرز تراشیده می شود می تواند باعث تشکیل ریزترک هایی در آن شده که در نهایت منجر به شکست روکش یا حتی ایمپلنت سرامیکی شود. در واقع یکی از مهم ترین محدودیت های ایمپلنت های زیرکونیا یک تکه ای بودن قسمت ایمپلنت و اباتمنت است.

در خیلی از موارد به علت عرض کم استخوان یا نواحی خاصی از فک نیاز به ایمپلنت هایی با قطر کم داریم. ایمپبنت های زبرکونیوم با قطر کم (‌کمتر از ۴ میلیمتر) بسیار به شکستن مستعد هستند. برخی مطالعات میزان بروز ترک و شکستگی در ایمپلنت های سرامیکی را ۲۲-۳۰٪ عنوان کرده اند که درصد غیر قابل قبولی است.

در ایمپلنت های تیتانیومی روکش می تواند سمان شونده یا پیچ شونده باشد ولی در ایمپلنت های سرامیکی به دلیل محدودیت ساخت و یک تکه بودن آن روکش فقط می تواند سمان شونده باشد.

بیمارانی که کاملا بی دندان هستند و نیازمند درمان جامع هستند را نمی توان با ایمپلنت های یک تکه ای درمان کرد. چرا که در این موارد نیازمند اباتمنت های اختصاصی و روکش های پبچ شونده هستیم که با ایمپلنت های زیرکونیوم امکان پذیر نیست.

در نهایت می توان گفت که هر دو نوع ایمپلنت تیتانیومی و زیرکونیوم بسیار زیست سازگار هستند به این معنا که باعث التهاب موضعی در اطراف خود نشده و بدن آنها را جسم خارجی نمی شناسد. به همین دلیل دو ماده ی انتخابی جهت ساخت اباتمنت هستند. امروزه نیازی نیست که جهت ایمنی و زیبایی بیشتر از ایمپلنت های زیرکونیوم استفاده کنیم چرا که امروزه می توان با قراردهی سه بعدی ایمپلنت های تیتانیومی از بسیاری از مشکلات طولانی مدت ایمپلنت های سرامیکی جلوگیری کرد. بنابراین موارد استفاده محدود و خاصی برای ایمپلنت های سرامیکی وجود دارد.

مزایای ایمپلنت های دندانی

زیبایی : بیشترین شباهت را به دندان طبیعی دارند.

فانکشن: طی جویدن، گاز گرفتن و عملکردهای روزانه، ایمپلنت دندانی نیروهایی به مراتب بیشتر از دندانهای طبیعی وارد و تحمل می کند.

ثبات استخوان فک: وجود ایمپلنت های دندانی باعث توقف تحلیل در استخوان اطراف آن می شود.

لذت غذا خوردن: فقط ایمپلنت های دندانی هستند که همانند دندان طبیعی ولی با درصد کمتر گیرنده های موجود در اطراف خود در استخوان را که باعث لذت بردن از جویدن غذا می شود، تحریک می کنند.

حفظ ساختار صورت: به دلیل ممانعت از تحلیل استخوان روند افتادگی ساختارهای صورتی را کند می کند.

دوام بالا: نسبت به سایر روش های جایگزینی دندانهای از دست رفته با دوام تر است.

عدم محدودیت در رژیم غذایی: محدودیتی در خوردن غذاهای سفت وجود ندارد.

افزایش اعتماد به نفس و بالا رفتن رضایت از خود

موفقیت: درمان با ایمپلنت بالای ۹۸٪ موفق است.

طیف سنی وسیع: این درمان را برای گستره وسیعی از سنین مختلف میتوان انجام داد.

مقایسه ایمپلنت با دندان طبیعی

به طور کلی ایمپلنت دندانی در مقایسه با دندان طبیعی ماهیتی متفاوت دارد. علیرغم اینکه درمان با ایمپلنت شباهت بسیاری با دندان طبیعی فرد دارد ولی تفاوت های عمده ای نیز با آن دارد که در ادامه به برخی از آن اشاره می شود:

ایمپلنت های دندانی از جنس تیتانیوم یا سرامیک بوده و به همین دلیل دچار پوسیدگی نمی شود.

ایمپلنت مانند دندان عروق و اعصاب ندارد.

اطراف ریشه دندان الیاف لیگامان پریودنتال وجود دارد که شبیه یک بالشتک نیروهای وارده به دندان را به استخوان متصل می کند. ایمپلنت مستقیما به استخوان متصل است و نیروهای وارده به آن بدون سیستم بالشتکی به استخوان وارد شده و بنابراین این نیروها(بویژه نیروهای مایل) در طول زمان می توانند سبب تحلیل استخوان شوند.

به علت وجود الیاف لثه ای بیشتر با جهت گیری متنوع در اطراف دندانهای طبیعی پاسخ التهابی دندان، شدت و تخریب کمتری نسبت به لثه ی اطراف ایمپلنت دارد.

به دلیل بافت نرم ضعیف تر و با الیاف کمتر رعایت بهداشت اطراف ایمپلنت ها از اهمییت بالایی برخوردار است.

روند ترمیم بافت لثه ای اطراف ایمپلنت بعد از درمان جراحی یا غیر جراحی، به علت عروق خونی کمتر و اتصالات ضعیف تر به آهستگی انجام می گیرد و ممکن است با اسکار بهبود یابد.

ایمپلنت دندانی مستقل از دندانهای طبیعی مجاور است. بنابراین حین مراحل جراحی و پروتز ایمپلنت، دندانهای مجاور تحت تاثیر قرار نمی گیرد.

مراحل کاشت ایمپلنت

ایمپلنت های دندانی پایه هایی از جنس تیتانیوم هستند که نقش ریشه دندان را در نواحی بی دندانی فک بازی می کند. بنابراین ایمپلنت ها جایگزین دندانهای هستند که از دست رفته و یا قبلا کشیده شده یا در حال حاضر کشیدنی می باشد.

ایمپلنت های دندانی در استخوان فکین قرار می گیرند و بعد از گذشت زمان مناسب جهت اسئواینتگریشن، آماده ساخت روکش می شوند.

همانطور که در شکل ۱ می بینید ایمپلنت شامل اجزای مختلفی است که طی مراحل درمان و بر حسب نیاز مورد استفاده قرار می گیرند.

مراحل درمان ایمپلنت به شیوه کلاسیک شامل جلسات زیر است:

１- جلسه ویزیت- معاینه فرد و درخواست رادیوگرافی های مورد نیاز و بررسی آنها و در میان گذاشتن نحوه و نوع درمان با مراجع محترم

２- جلسه جایگزاری ایمپلنت

３- جلسه انجام مرحله دوم- ۱ تا ۳ ماه بعد با بستن جزء هیلینگ اباتمنت

４- شروع قالب گیری، امتحان فریم و تحویل کار (۲ تا ۳ جلسه)

نکات مهم:

اگر دندان کشیده نشده باشد، در جلسه قراردهی ایمپلنت سه حالت رخ می دهد؛ ۱- همزمان با کشیدن دندان ایمپلنت قرار داده می شود. ۲- ۲ تا ۴ هفته بعد از کشیدن و ترمیم بافت نرم، ایمپلنت قرار داده می شود. ۳- ۲ تا ۶ ماه بعد از کشیدن دندان و ترمیم کامل محل

در مواردی که نقایصی در استخوان یا لثه وجود دارد، نیازمند پیوند بافت سخت یا نرم یا هر دو می باشد که بر حسب وسعت گرافت انجام شده زمان درمان افزایش می یابد.

در مواردی که دندان عفونی وجود دارد دو مساله مهم، خارج نمودن کامل عفونت و قرار دادن با ثبات ایمپلنت. بنابراین در بسیاری از دندان های عفونی امکان ایمپلنت همزمان وجود دارد.

جایگزاری ایمپلنت همزمان با کشیدن دندان (ایمپلنت فوری)

جایگزاری ایمپلنت همزمان با کشیدن دندان (Immediate Implantation)

وقتی یک دندان تخریب شده و غیر قابل نگهداری است باید کشیده شود و با ایمپلنت جایگزین شود، چند روش برای قرار دادن ایمپلنت وجود دارد که عبارتند از:

１-فوری : همزمان با کشیدن دندان ایمپلنت قرار داده می شود.

２-زودهنگام نوع اول: بعد از ترمیم لثه (۴-۸ هفته بعد از کشیدن)

３-زودهنگام نوع دوم: بعد از ترمیم بخشی از استخوان (۱۲-۱۶ هفته بعد از کشیدن)

４-دیرهنگام: بعد از اتمام ترمیم بافت سخت و نرم (بیش از ۶ ماه بعد از کشیدن)

در موارد زیادی میتوان همزمان با کشیدن دندان ایمپلنت را قرار داد. این تکنیک مزایای زیادی دارد از جمله اینکه استخوان فک حفظ می شود، تعداد جراحی های انجام شده بر روی فرد به حداقل می رسد، دوره نقاهت کوتاه تر شده، زمان درمان نصف شده و تعداد جلسات مراجعه به مطب نیز کاهش می یابد.

ایمپلنت در دندان های قدامی (ایمپلنت دندانهای جلو)

در درمان ایمپلنت در دندان های قدامی که زیبایی عامل مهمی است، نکات کلیدی ای حین جراحی و ساخت روکش آن باید مد نظر قرار گیرد.

حین جراحی محل و زاویه قراردهی ایمپلنت نقش مهمی در زیبایی و راحتی روکش در آینده خواهد داشت. در مورد روکش ایمپلنت در ناحیه قدامی فکین بهتر است از اباتمنت ها و روکش تمام سرامیک استفاده شود تا بیشترین زیبایی در این ناحیه به دست آید.

ایمپلنت بدون جراحی

در خیلی از موارد با بررسی دقیق در صورتی که معیارهای مناسب وجود داشته باشد، می توان بدون برش و کنار زدن بافت جایگزاری ایمپلنت را انجام داد و در نتیجه ی این روش محافظه کارانه نیاز به بخیه کردن ناحیه نیز نخواهد بود، دوران نقاهت کوتاهتری داشته و حداقل عوارض رابرای فرد به دنبال خواهد داشت. برای انجام این روش باید رادیوگرافی سی تی اسکن(cbct)  جهت اندازه گیری دقیق داشته باشیم و از گایدهای جراحی به منظور تعیین دقیق محل ایمپلنت استفاده کنیم. (به ویژه زمانی که همزمان روکش ایمپلنت هم تحویل داده می شود). وجود مقادیر کافی از استخوان آلوئول و لثه چسبنده در ناحیه مورد نظر پیش نیاز دیگر این روش است بنابراین مراجعین محترم هرگز به درمانگر خود اصرار نکنید که از روش flapless یا همان تکنیک پانچ استفاده کند، چرا که این تکنیک تنها در حضور ایده آل بافت سخت و نرم امکان پذیر است.

ایمپلنت در یک روز یا همان ایمپلنت یک روزه

ایمپلنت در یک روز که به آن one day implant یا same day implant یا immediate loaded implant هم گفته می شود، یک شیوه جراحی ایمپلنت برای جایگزینی دندان از دست رفته است.در این روش در همان روز قراردهی ایمپلنت، فرد روکش های موقت را هم دریافت می کند. با انجام این درمان فرد قادر است بلافاصله بعد از قراردهی ایمپلنت جویدن انجام داده و دندان های خود را مسواک بزند. اصلی ترین هدف این تکنیک زیبایی است و آن را می توان برای یک دندان از دست رفته، چند دندان یا بازسازی کامل فک انجام داد. همچنین این روش برای افرادی که زمان انتظار برای روش سنتی را ندارند یا به دلایل شغلی قادر به تحمل بی دندانی نیستند بسیار مناسب و کاربردی است.

چه کسانی کاندید دریافت ایمپلنت در یک روز هستند؟

۱- افرادی یک یا چند دندان از دست رفته دارند.

۲- ناحیه زیبایی فکین در حال درمان است و نیازهای زیبایی بالاست.

۳- در ناحیه ایمپلنت تراکم یا دانسیته استخوان کافی باشد.

۴- بافت دهان سلامت و فرد سلامت جسمی و فیزیکی داشته باشد.

۵- عادات سایش دندانی شدید مانند دندان قروچه وجود نداشته باشد.

۶- عدم وجود مشکلات سیستمیکی که ممکن است روی ترمیم استخوان نقش داشته باشد.

چه کسانی نمی توانند از این درمان استفاده کنند؟

۱- بهداشت نامناسب و بیماری های حفره دهان

۲- وجود سیگار، بیماری های خود ایمنی و بیماری های مزمن به صورت همزمان

۳- نبود دانسیته کافی استخوان و حرکت ایمپلنت بعد از جایگزاری

۴- عادات دندانی مانند دندان قروچه

نکته مهم: سیگار به تنهایی و بیماری خود ایمنی به تنهایی ممنوعیتی برای ایمپلنت در یک روز نیستند ولی ملاحظات مخصوص به خود را دارند.

مزایای این روش چیست؟

۱- صرفه جویی در زمان ( نیاز به دو ملاقات دندانپزشکی)

۲- تطبیق بهتر لبه لثه ها با روکش و طبیعی تر به نظر رسیدن روکش های ایمپلنت

۳- بازگشت سریع به زندگی عادی به ویژه در موارد بازسازی های کامل دندانی و داشتن ظاهری بهتر بلافاصله بعد از جراحی و کاهش احساس سرخوردگی و عدم اعتماد به نفس

عوارض و ریسک های این روش چیست؟

۱- از دست رفتن ایمپلنت به دلیل حرکات ناخواسته

۲- درد، عفونت و تورم احتمالی که در کلیه جراحی های حفره دهان ممکن است رخ دهد.

۳- موفقیت این روش ۷۰٪ بوده وموفقیت روش سنتی ایمپلنت ۹۵٪ می باشد.

چرا تمامی مراکز و دندانپزشکان این روش را ارائه نمی کنند؟

۱- حساسیت تکنیکی و پیچیدگی درمان

۲- نیازمند کار تیمی و همزمان بین متخصصین جراحی لثه و پروتز

۳- هزینه بالاتر درمان

تاثیر متقابل ایمپلنت و دندان های مجاور

از دست رفتن زودهنگام دندان و عدم توجه به عواقب ناشی از آن مشکلاتی را حین جایگذاری ناحیه بی دندانی با ایمپلنت ایجاد می کند. ایمپلنت می تواند روی دندان های مجاور خود تاثیر نامطلوب داشته باشد که اغلب به دلیل زاویه نامناسب قراردهی ایمپلنت است که باعث آسیب به ساختارهای مجاور خود مانند دندان، سینوس ماگزیلاری و یا عصب آلوئولار تحتانی می شود. ممکن است علائمی مانند حساسیت دندان مجاور به دق، لقی و یا نکروز عصب دندان مشاهده شود. در صورتیکه ایمپلنت خیلی نزدیک به دندان طبیعی مجاور گذاشته شود می بایست دندان و ایمپلنت را با انجام رادیوگرافی های دوره ای به دقت زیر نظر داشت تا اگر هر کدام از علائم ذکر شده بروز کرد اقدام لازم در زمان مناسب صورت گیرد تا اسئواینتگریشن ایمپلنت به خطر نیفتد. اگر سمان سطح ریشه دندان طبیعی آسیب ندیده باشد علائم دندانی مشاهده نخواهد شد.

ایمپلنت با استخوان فک جوش خورده و در طول زندگی حرکتی ندارد، در حالیکه دندان های خلفی در طول زندگی تمایل به حرکت به سمت جلوی قوس فکی(mesial migration) دارند. بنابراین به مرور زمان ممکن است تماس بین روکش ایمپلنت و با دندان جلو باز شود که این امر سبب شروع گیر غذایی در آن ناحیه شده و به دنبال آن پوسیدگی دندانی و تحلیل استخوان بین دندانی رخ می دهد.

همچنین وجود هرگونه عفونت در لثه یا دندانهای مجاور قبل از جایگذاری ایمپلنت باید درمان شده چراکه ضایعات عفونی فعال انتهای ریشه ی دندانهای مجاور در بلند مدت تاثیرات نامطلوب روی اسئواینتگریشن ایمپلنت خواهد داشت.

رعایت بهداشت روزانه منظم اطراف ایمپلنت ها ی دندانی به همان اندازه دندان های طبیعی اهمیت دارد، چراکه ترکیب میکروبی موجود در دندان های طبیعی، اطراف ایمپلنت ها نیز مشاهده می شود و به علت ساختار ضعیف تر بافت نرمِ اطراف ایمپلنت ها ممکن است تخریب بیشتری در آنها صورت گیرد. نکته مهم دیگر در افرادی که برخی دندانها را از دست داده اند و نیازمند درمان ایمپلنت هستند کاهش فاصله بین دندان های دو فک و نیز فاصله دندانهای عقب و جلوی ناحیه بی دندانی است. با کشیدن یک دندان و عدم جایگزینی آن در زمان مناسب و خالی ماندن فضای آن دندان های دو سمت این ناحیه تمایل به حرکت و کج شدن به سمت ناحیه بی دندانی را دارند که این اتفاق موجب بروز مشکلاتی می شود که برخی از آنها عبارتند از: فضای دندان کشیده شده کاهش می یابد، دندان کج شده ی عقبی با زاویه نامناسبی که پیدا می کند ضربات محکم تری به دندان های مقابل خود زده و حتی می تواند باعث گیر غذایی در بین دندان های بالا شود، دندان فک مقابل شروع به رویش به سمت ناحیه بی دندانی می کند و فضای بین دو فک کاهش می یابد. در نتیجه ی بروز این مشکلات درمان این نواحی با چالش های بزرگی مواجه می شود که اهمییت جایگزینی به موقع دندان های کشیده شده یا در حال کشیده شدن را نشان می دهد.

ایمپلنت های شکل دندان (tooth shaped implant)

ایمپلنت هایی هستند که ریشه ی دندان طبیعی را بازسازی می کنند و می توانند فورا بعد از کشیدن دندان و بدون جراحی جایگزاری شوند. این ایمپلنت ها باید به طور اختصاصی برای هر فرد با توجه به شکل دندان ساخته شود. به این ایمپلنت ها Root Analogue Implant یا RAI هم گفته می شود. تماما از جنس سرامیک است و کاملا آناتومیک ساخته می شود. به طور کلی به آن Bioimplant می گویند و ساخت آن از سال ۲۰۰۴ میلادی شروع شده است. به دلیل سطح خشن تر و بیشتر نسبت به ایمپلنت های معمول پیچی شکل، جوش خوردن این ایمپلنت ها با استخوان قویتر و سریعتر صورت می گیرد. این ایمپلنت ها یک تکه ای هستند و بسته به نوع دندان به شکل تک یا چند ریشه ساخته می شود و دقیقا در حفره ی دندان تازه کشیده شده قرار می گیرد. بنابراین نیاز به بازسازی استخوان وجود ندارد. به دلیل اینکه این ایمپلنت ها کاملا شکل دندان طبیعی است، نیازی به پروتکل خاصی برای دریلینگ نیست و اغلب توسط دو اینسترومنت(چکش و درایور) در کمتر از ۲ دقیقه در جای خود قرار داده می شود.

مزایا:

عدم نیاز به دریلینگ

عدم نیاز به مواد پیوندی استخوان

عدم نیاز به جراحی اضافه و حفظ شرایط آناتومیک موجود

عدم آسیب به ساختارهای مجاور مانند ریشه دندان، عصب فک پایین و سینوس فک بالا به علت عدم دریلینگ

حداقل تهاجم بافتی و عدم کنار زدن بافت

کاهش زمان بهبودی

پذیرش بالا از طرف بیمار

عدم وجود گپ بین ایمپلنت و اجزا پروتزی به علت یک تکه ای بودن

عدم نیاز به خرید اجزا پروتزی به صورت جداگانه

کاهش ریسک ابتلا به بیماری های اطراف ایمپلنت

زیبایی بالا به علت جنس سرامیک ایمپلنت

ثبات اولیه خوب به علت شکل ریشه بودن

معایب:

در نواحی ای که دندان قبلا کشیده شده است امکان استفاده از این ایمپلنت ها نیست.

جنس سرامیک نسبت به تیتانیوم خطر ترک و شکستگی بیشتری دارد.

به علت یک تکه ای بودن روکش تنها می تواند سمان شونده باشد.

در مواردی که بی دندانی کامل داریم امکان استفاده از این نوع ایمپلنت ها وجود ندارد.

تنها کمپانی های محدودی در سرتاسر دنیا این نوع ایمپلنت را تولید می کنند و نیاز به دستگاه های گرانقیمت جهت ساخت سه بعدی ریشه دندان دارد.

به دلیل هزینه ی بالای ساخت در تمامی مراکز دندانپزشکی وجود ندارد و به طور روتین استفاده نمی شود.

به دلیل جدید بودن این تکنولوژی مطالعات کمی روی آن صورت گرفته است.

‌ ‌

‌

**این محتوا تبلیغاتی است**