به گزارش مشرق؛ سال ۲۰۱۸ بیش از ۷۰۰ فرد بی‌خانمان بر اثر سرما در خیابان‌های انگلیس جان خود را از دست دادند. با توجه به فرارسیدن فصل سرما در این کشور و کاهش شدید دمای هوا، شهروندان انگلیسی با به راه انداختن کمپین «یکی بردار، یکی بگذار» (Take One, Leave One) به سبک «دیوار مهربانی» به فکر کمک به بی‌خانمان‌ها افتاده‌اند. این در حالی است که به نظر می‌آید دولت مستقر در لندن برنامه مشخصی برای تأمین پوشاک یا سرپناه برای فقرا و کارتن‌خواب‌های انگلیسی ندارد. آن‌چه در ادامه می‌خوانید، گزارشی به قلم «استفان سیمانوویتز» یکی از سازمان‌دهندگان کمپین، در مجله انگلیسی «سیس‌فایر» تحت این عنوان است: «کاپشن لازم داری؟ یکی بردار. می‌خواهی کمک کنی؟ یکی بگذار» : مبارزه با بحران بی‌خانمانی در انگلیس.

از شال و کلاه تا کارت‌های نیکوکاری

ماه ژانویه گذشته وقتی موج بارش برف و دمای زیر صفر به انگلیس رسید، گروه کوچکی از دوستان من تصمیم گرفتند مقابل یکی از کلیساهای لندن یک رگال با چند دست لباس گرم برپا کنند. کنار رگال یک بَنر نصب کردیم و رویش نوشتیم: «اگه سردته، یکی بردار. اگه می‌تونی کمک کنی، یکی بذار.» آن‌چه در چند ساعت بعد اتفاق افتاد شگفت‌آور بود.

بعدازظهر آن روز، رگال پس از لباس شده بود. افرادی که نزدیک «بازار اِکسموت» زندگی یا کار می‌کردند، روی رگال نه فقط ژاکت و کت، بلکه دستکش، کلاه، شال و پتو گذاشته بودند. بی‌خانمان‌هایی هم که از آن‌جا عبور می‌کردند با هر لباسی که نیاز داشتند، از خودشان پذیرایی می‌کردند [و از روی رگال برمی‌داشتند].

علاوه بر رگال لباس‌ها، «کارت‌های نیکوکاری» هم درست شده بود که مردم به کمک آن‌ها می‌توانستند برای بی‌خانمان‌ها غذا، نوشیدنی و سایر خدمات را فراهم کنند. این کارت‌های نیکوکاری را مردم محلی می‌توانستند با تخفیف از مغازه‌ها بخرند، یا خود مغازه‌دارها آن‌ها را هدیه کنند. به این ترتیب فقط در روز اول بیش از ۱۰۰ وعده غذا و نوشیدنی گرم در قالب کارت‌های نیکوکاری تهیه شد و بیش از ده فروشگاه محلی در این طرح مشارکت کردند. رگال تمام زمستان همان‌جا ماند و هر روز با لباس‌های گرم پر شد؛ و طرح‌های مشابهی هم در سراسر لندن و انگلیس اجرا شدند. این هفته که هوا دوباره سرد شد، رگال «یکی بردار، یکی بذار» در میان استقبال مردمی دوباره برگشته است.

ابتکار این ایده از خودمان نبود. اولین بار این ایده را سال ۲۰۱۷ در توئیتر یک نفر در شیکاگو دیده بودم و طرح‌های مشابهی هم در دنیا اجرا شده بودند. آن‌چه آن زمان من را حیرت‌زده کرده بود این بود که این ایده چه‌قدر ساده است و چه‌قدر راحت می‌توان آن را در جاهای دیگر پیاده کرد؛ تمام چیزی که لازم بود، یک رگال، مقداری فضا برای قرار دادن آن و یک بنر بود.

این‌ها ابتکارهای موقتی است

البته ابتکارهایی مانند «یکی بردار، یکی بذار» فقط می‌تواند تأثیر کوچک و کوتاه‌مدت داشته باشد. آمار و ارقامی که ماه گذشته منتشر شد، نشان می‌دهد ۷۲۶ بی‌خانمان تنها در سال ۲۰۱۸ در خیابان‌های انگلیس جان خود را از دست داده‌اند و بعید است که این رقم در سال ۲۰۱۹ کم‌تر باشد. گزارش «کرایسیس» (مؤسسه خیریه بی‌خانمان‌ها) حاکی از آن است که در حال حاضر ۲۳۶,۰۰۰ نفر در سراسر انگلیس، اسکاتلند و ولز بدترین وضعیت بی‌خانمانی را تجربه می‌کنند، یعنی در خیابان، ماشین، چادر، پناهگاه، یا سایر مکان‌های نامناسب و موقت زندگی می‌کنند. آن‌چه لازم است، اقدام دولتی است. در فنلاند، بی‌خانمانی از طریق سیاست «اول، مسکن» عملاً از بین رفت؛ این سیاست برای افراد نیازمند سرپناه دائمی فراهم می‌کرد که بتوانند نام آن را «خانه» بگذارند.

    آمار و ارقام نشان می‌دهد ۷۲۶ بی‌خانمان تنها در سال ۲۰۱۸ در خیابان‌های انگلیس جان خود را از دست داده‌اند و بعید است که این رقم در سال ۲۰۱۹ کم‌تر باشد.

اگر شما هم در «شهر» زندگی می‌کنید، احتمالاً تا الآن از کنار یکی از هزاران نفری رد شده‌اید که شب قبل را در خیابان خوابیده است. دلیل ریشه‌ای این‌که این افراد خیابان‌خواب هستند احتمالاً به عوامل مختلفی برمی‌گردد، اما کمبود مسکن، نبود طرح‌های پیش‌گیری از بی‌خانمانی و نظام ناکارآمد تأمین مزایای شهروندی این دلایل را تشدید می‌کند. دلیلش هرچه که باشد، ضرورت دارد که دولت‌های ما برای پایان دادن به بحران بی‌خانمانی گام‌های فوری بردارند. خاتمه دادن به بی‌خانمانی یک رؤیای آرمان‌شهری نیست؛ تمام آن‌چه که لازم دارد، اراده عملی است.

منبع: سیاست پارسی