نسخه‌هاي پيشين اين سيستم داراي يك هدست خارجي بودند كه به پيگيري حركات مغناطيس روي زبان مي‌پرداختند و هرگونه تغييري در اين هدست به معني نياز براي سنجش مجدد كل سيستم بود.
قوانلو درباره اين سيستم جديد اظهار كرد: ما با انتقال حسگرها به درون دهان اين مشكل را حل كرده و سيستم رانش با زبان را با پايداري مکانيکي و راحتي افزايش‌يافته‌اي كه تقريبا نامحسوس است، ساخته‌ايم.
وي افزود: از آنجايي كه دستگاه دنداني درون دهان قرار گرفته و از آثار دنداني براي جاي‌گيري در دندانهاي فرد با گيره قالب‌گيري مي‌شود، از اختلالات اين‌چنيني جلوگيري مي‌كند.
ترتيب جديد اين سيستم به نمايش حسگرهاي ميدان مغناطيسي بر روي هر يك چهار گوشه خود پرداخته كه به شناسايي حركات در مغناطيسي روي زبان فرد مي‌پردازند.
خروجي اين حسگرها سپس به طور بي‌سيم به يك برنامه خاص بر روي گوشي‌هاي هوشمند آي‌پاد يا آيفون ارسال مي‌شود كه به رمزگشايي بلادرنگ تقاضاي كاربر با تعيين موقعيت مغناطيس زبان در ارتباط با ديگر حسگرها مي‌پردازد.
اين اطلاعات سپس به هدايت يك مكان‌نماي رايانه‌يي پرداخته يا به طور مضاعف براي كنترل فرمان يك ويلچر الكتريكي به كار مي‌روند.
يك سلول ريز ليتيوم يوني قابل شارژ، نيروي كل اين دستگاه را تامين مي‌كند كه در يك پوشش ضدآب در يك دستگاه دنداني آكرليكي قالب‌گيري شده است.
قوانلو و تيمش طي ماه‌هاي گذشته با تنظيمات دستگاه با هدست به انجام چندين آزمايش اوليه بر روي داوطلباني با آسيب‌هاي شديد ستون فقرات پرداختند. احتمالا يكي از بزرگترين مشكلات آنها، سوراخ كردن اجباري زبان فرد براي اتصال يك ميخ مغناطيسي بود اما با وجود نياز براي سنجش گاه و بي‌گاه اين مفهوم بدون عيب اثبات شد.
به گفته مقانلو، طي دوره‌هاي آزمايشي كاربران توانستند عملكرد اين سيستم را فراگرفته، مكان‌ياب رايانه‌يي را سريع‌تر و دقيق‌تر حركت داده و از ميان موانع با سرعت بيشتر و برخورد كمتري عبور كنند.
گفتني است، دكتر قوانلو تحصيلات كارشناسي خود را در رشته مهندسي الكترونيك در دانشگاه تهران و تحصيلات كارشناسي ارشد را در رشته مهندسي پزشكي در دانشگاه صنعتي اميركبير به پايان برده و پس از آن به آمريكا رفته و مدارج كارشناسي ارشد و دكتري را در رشته مهندسي الكترونيك از دانشگاه ميشيگان اخذ كرده است.
