به گزارش مشرق به نقل از فارس، تنها 100 شرکت هستند که امضای حکم مرگ بشر را در دست دارند. فقط 100 شرکت. یکصد شرکت که هیئت مدیره آنها انباشته از افرادی جامعه ستیز است. اما فعلا از این موضوع می گذرم.
در هفته های اخیر فعالان آب و هوایی درنیویورک ترافیک پر رفت و آمد خیابان وال استریت را در اعتراضات مرده نمایی خود مختل کرده اند. آنها خود را به خون مصنوعی آغشته می کنند و کف خیابان دراز می کشند. برخی فعالان نیز در واشنگتن با استفاده از تاکتیک های مختلف تقاطع ها را بند آورده اند، رفت و آمد وسایل نقلیه را کند کرده اند و خون عده زیادی از مردم را به جوش آورده اند. ظاهرا وقتی پای انقراض عن قریب ما به میان می آید، اگر این اهمیت دادن به این معنا باشد که مردم مجبور باشند 10 دقیقه بیشتر در ترافیک معطل شوند، هیچ کس اهمیت خاصی به آن نمی دهد. ظاهرا چیزی وجود ندارد که بتواند آمریکاییان را از گیرافتادن در اتومبیل هایشان، توقف کیلومترشمار ماشین شان روی عددی اشتباهی و ناتوانی کامل از رسیدن به محل کارهایی که تا حد مرگ از آن بیزارند بیشتر عصبانی کند.
و به همین دلیل است که این شکل از اعتراضات اهمیت دارد؛ اعتراضاتی که جریان سرمایه داری را مختل می کند، نه راه پیمایی های رنگارنگی که همه ما برای دو ساعت در آنها شرکت می کنیم، در حالی که سیاستمدارانی که علی الظاهر تلاش داریم روی آنها تاثیر بگذاریم، به فکر آنند که مبادا به بازی گلفشان نرسند. نمی گویم که در راهپیمایی های مسالمت آمیز شرکت نکنید؛ فقط دارم می گویم که قانونگذاران ما به کاری که می کنید اهمیتی نمی دهند. ماجرا مثل لباس پوشاندن شما به تن نوزادتان است: نمی گویم که باید از این کار دست برداشت، اما شما فقط دارید این کار را برای خودتان می کنید. مثل نوزادتان، نخبگان حاکم نیز عملا هیچ اهمیتی به کار شما نمی دهند.
اما در اینجا برای آن عده از شما که مسائل مربوط به بحران آب و هوایی را به هیچ می گیرید سخنی دارم. شرکت هایی که در حال به گند کشیدن زندگی شما هستند، آب آشامیدنی تان را آلوده می کنند، هوایتان را به آلودگی می کشانند، قهوه فروشی مورد علاقه تان را می خرند و آن را به یک پمپ بنزین تبدیل می کنند، دلارهای مالیاتی تان را از طریق یارانه ها می مکند و با وجود تمام این چیزها در ازای هر ساعت کار کارکنانشان یک قوطی باد معده گرم به آنها می پردازند؛ این شرکت ها همان هایی هستند که در حال رقم زدن فاجعه آب و هوایی هستند.
در واقع گاردین گزارش کرده که فقط 100 شرکت مسئول 71 درصد از آلودگی گازهای گلخانه ای جهان هستند. این شرکت ها شامل اکسون موبیل، آرامکوی سعودی، شل، زغال سنگ چین و روسیه، شورون، بریتیش پترولیوم، سی ان پی سی، کونوکو فیلیپینز، گازپروم، لاک اویل، توتال، پتروباس و خیلی های دیگر هستند.
یکصد شرکت از نظر اخلاقی ورشکسته با ثروتی باورنکردنی. باور کنید.
اما قرار است اوضاع حتی از این هم بدتر شود. کربون ماجورز ریپورت فاش کرده که در طول 30 سال گذشته بیش از نیمی از آلودگی های صنعتی تنها توسط 25 موجودیت شرکتی و با مالکیت دولتی تولیده شده است. بیست و پنج شرکت در حال کشتن ما، پوشاندن روی ما با خاکستر و به سرقت بردن آینده ما هستند و می خواهند ما را خفه کنند (اما نه از آن نوع خفه کردن های بامزه و آگاهانه در رختخواب. این نوع بدی از خفه شدن است که به سیلاب و گردباد و پرت شدن و خوردن سگتان به یک درخت می انجامد!)
اساسا تعداد اندکی جامعه ستیز تصمیماتی را می گیرند که در حال حاضر همه ما را محکوم به فنا کرده و خیلی دوست داشتم که می توانستم حرفی خلاف این را به شما بگویم، اما این افراد حتی متوجه نمی شوند که آیا ما با کلاه های رنگارنگمان درخیابان ها راهپیمایی کرده ایم یا نه. راهپیمایی هایی که شباهت زیادی به این دستگاه های «به تجربه خود امتیاز دهید» در فرودگاه ها و رستوران ها دارند، با دکمه های گنده با رنگ های کدبندی شده ای که چهار گزینه را پیش رویتان قرار می دهند که از یک صورتک خندان شروع می شود و تا یک صورتک اخموی ترسناک پایین می آید. از اینکه توطئه انگارانه رفتار کنم نفرت دارم، اما 84 درصد اطمینان دارم که این دکمه ها حتی به جایی هم متصل نیستند. قدرت هایی که خوب می دانند اگر فکر کنید که می توانید دیدگاه ها و نظراتتان را ابراز کنید، احساس بهتری به شما دست خواهد داد. هر چند باید بگویم دفعه آخری که من «به تجربه ام امتیاز دادم»، عملا هیچ پاسخی از اداره امنیت حمل و نقل در فرودگاه به دستم نرسید. فقط دستم را بالا برده بودم روی صورتکی اخمو بکوبم که چند نفر اسلحه به کمر پیدایشان شد.
نکته این است که تنها اعتراضاتی که می توانند تغییری در وضعیت به وجود آورند، آنهایی هستند که جریان کسب و کار را مختل می کنند، چون این شرکت ها به سادگی تسلیم نخواهند شد. سود سرشاری که در انتظار آنهاست بسیار بیشتر از آن است که بخواهند اعدام تدریجی نژاد انسان را متوقف کنند.
مقاله گاردین ادامه می دهد: «شرکت های سوخت های فسیلی در معرض خطر از دست دادن بیشتر از دو تریلیون دلاری قرار می گیرند که از طریق اجرای پروژه های زغال سنگ، نفت و گاز در طول دهه آینده نصیب آنها خواهد شد، مبلغی که در برابر اقدام بین المللی در مورد تغییرات آب و هوایی و پیشرفت های صورت گرفته در زمینه سوخت های تجدید پذیر می تواند بی ارزش باشد، اتفاقی که به نوبه خود بازده سرمایه گذاری های انجام شده را در معرض تهدید جدی قرار خواهد داد.»
آنها برای اینکه همه ما همچنان از سوخت های فسیلی استفاده کنیم - حتی اگر جامعه رو به فروپاشی داشته باشد - دست به یک قمار دو تریلیون دلاری زده اند. از این رو آنها فقط با یک سگ در این مسابقه حضور ندارند، آنها یک فیل بسیاربزرگ دارند که بالای یک دایناسور تی رکس و آن هم بالای مایک پمپئو سوار است. (البته می دانم که چنین حیوانی نمی تواند حضور خوبی در یک مسابقه داشته باشد، اما جای انکار ندارد که جانور مهمی است که در مسابقه حرفی برای گفتن دارد.)
و متوجه هستم که برای آمریکاییان عادی- همان فرد معمولی که هشتش گرو نه اش است و سعی می کند شکم بچه هایش را سیر کند، سگ هایی برای مدفوع کردن دارد و پدربزرگی که آرزو دارد برای یک ثانیه هم که شده خفقان بگیرد - تغییرات آب و هوایی دغدغه شماره یک آنها نیست. اما حقیقت این است که مشکلات روزمره شما نیز به همین شرکت هایی مربوط است که موجب بزرگ ترین تهدید موجودیتی شده اند که ما میمون های ساخته شده از گوشت و پوست و خون تاکنون با آن رو در رو شده ایم. بالانشین های این سازمان ها هستند که دولت های ما را کنترل می کنند و در نتیجه زندگی روزمره ما را همان ها در کنترل خود دارند.
همانطور که تامارا پیرسون در کامون دریمز می نویسد: «مدیران عامل این تصمیمات محاسبه شده را اتخاذ می کنند و با ثروت به عنوان یک بازی برخورد می کنند تا خود را برنده این بازی اعلام کنند در حالی که سراسر زیستگاه جادویی ما را در مسابقه خود برای رسیدن به ثروت لگد مال می کنند...نخبه گراهای شکم سیری که بیشتر سفیدپوست و مرد و ثروتمند هستند که با مشکلاتی که خودشان پدید آورده اند کمترین تماسی پیدا نمی کنند.»
اگرچه از تجزیه و تحلیل پیرسون خوشم می آید، ولی او یک جا را اشتباه می کند. این انگل ها فقط سفید پوست و مرد نیستند. یکی مثل پرزیدنت اوباما هم هست که سال گذشته در یک سخنرانی گفته بود «شما همیشه نمی دانسته اید، ولی از سالی که من رئیس جمهور شدم تولید انرژی آمریکا بالا رفت...و شما می دانید...که ناگهان آمریکا به قامت بزرگ ترین تولید کننده نفت در آمد...این کار من بود ای مردم.»
رئیس جمهور سابق عملا به این واقعیت افتخار می کند که او کمک کرده تا میخ دیگری بر تابوت ما کوبیده شود. وقتی نخبگان حاکم فکر نمی کنند که شما حواستان هست، درباره جنایات خود لاف می زنند- به همان شکلی که من و شما ممکن است یک جا خصوصی دور هم جمع شده باشیم و یکی بگوید «باورت نمی شه مرد که من دیشب چقدر علف دود کردم»، صاحب قدرت های ما که دور هم نشسته اند و لاف می زنند: «باورت نمی شه مرد که من دیشب چند تا قانون را کان لم یکن کردم.»
یکصد شرکتی که فعالانه در حال خفه کردن ما زیر پتویی از آلودگی های گرمایش جهانی هستند، همان کسانی هستند که دولت ما را اداره می کنند. آنها چنگال هایشان را دور سیاستمداران، نهادهای قانونگذاری و سیستم عدالت جنایی پیچیده اند. آنها اکنون به شکل توده ای بزرگ از پلشت هایی درجه یک، در آمده اند که فکر و ذکری جز پول ندارند و من و شما جزئی از آن نیستیم. ما گوشت دم توپ هستیم، آسیب جانبی هستیم، یاروها هستیم. تا وقتی که جلو این شرکت ها را نگیریم، شک نکنید که تاریخ انقضای نژاد بشر از پیش تعیین شده است.
نویسنده: لی کمپ (Lee Camp) نویسنده، بازیگر و فعال سیاسی
منبع: ytre.ir/sm0
