سرویس تاریخ مشرق- حسن روحانی در کتاب خاطرات خود از مدیریتش در پرونده هسته‌ای طی سال‌های ۱۳۸۲-۱۳۸۴ می‌گوید و جزییات پذیرش پروتکل الحاقی به صورت داوطلبانه را این‌گونه شرح می‌دهد:

در بازرسی از محیط‌های نظامی، طبق مفاد پیش‌بینی شده در پروتکل الحاقی، باید چارچوبی را مراعات می‌کردند که بعدا به آیین‌نامه مدونی تبدیل شد، مبنی بر اینکه هنگام ورود به سایت‌های نظامی، بازرسان از اتومبیل پرده‌دار استفاده کنند تا نوانند خارج از نقطه مورد نظر، از امکانات و تأسیسات دیگری مطلع شوند. دستگاه موقعیت‌یاب و موبایل همراهشان باشد و در ورودی سایت نظامی، همه وسایل شخصی خود را تحویل دهند. بعد هم به نظامیان گفته شده بود که اگر بازرسان خواستند وارد سالنی شوند، کلیه ماشین‌آلات موجود در سالن را بپوشانند، چون آنها صرفا مجاز به نمونه‌برداری بودند. بنابراین، باید روی نقشه نشان می‌دادند که کدام سایت موردنظر آنهاست. سپس، روی عکس هوایی سالن مورد نظر را تطبیق می‌دادند و آنگاه از مکان موردنظر نمونه‌برداری می‌کردند.

در روزهای نخست، به اندازه کافی سخت‌گیری نمی‌شد، اما پس از آنکه در جلسه سران نظام نگرانی‌های مطرح شد، چارچوب فوق مورد تأکید قرار گرفت. برای نمونه، اگر دستگاهی را می‌دیدند که دارای مارک کشوری بود، به آن کشور فشار می‌آوردند تا ارتباط تجاری خود را با ایران قطع کند. به همین سبب تأکید شد روی دستگاه‌ها را بپوشانند. در واقع، تصمیم گرفته شد که بازرسی دقیقا در چارچوب مقررات باشد. به همین منظور آیین‌نامه مربوطه از سوی وزارت دفاع تهیه و ابلاغ شد.

در مرحله نخست، خواستار بازرسی از سایت کلاهدوز، لشکرآباد و کالاالکتریک بودند. به سایت کلاهدوز که رسیدند، گفتند مکانی نزدیک آنجا را هم می‌خواهیم بازدید کنیم که به آنها اجازه داده شد که بعدا معلوم شد آنجا یک کارخانه سماورسازی است و به شرکت خصوصی تعلق دارد. [۱]

حسن روحانی، امنیت ملی و دیپلماسی هسته‌ای، تهران، مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص، ۱۳۹۱، چاپ سوم، ص ۲۱۱-۲۱۲.