اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن و اهلک اعدائهم

این حدیث شاید بیش از تمام احادیث حضرت علی علیه السلام مورد سوء استفاده قرار گرفته است و توجیهی شده برای سرزنش آمران به معروف و ناهیان از منکر! اما واقعیت چیست؟ عیبجویی به معنای افشای خطاها و گناهان مخفی اشخاص علیه آنها به کار می رود. مثل وقتی که کسی که به عنوان انسان مومن و ظاهر الصلاح شناخته می شود دچار گناهان و رفتارهایی است که شما می دانید اما دیگران بی خبر هستند اما شما به قصد بردن آبروی آن افراد دست به افشاگری می زنید. که این قطعا گناه است و البته ثمره اش هم موضوع همین فرمایش حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام است. اما جایی که گناه علنی باشد یا جنبه عمومی داشته باشد دیگر پرده پوشی معنا ندارد. مثل جایی که برخی مسوولین در بیت المال خیانت کرده و همین امام علی علیه السلام امر به بردن آبروی آنها می کند. برای فهم بیشتر به مثال زیر دقت کنید: ابوالعلاء معرّی، دانشمندی نامسلمان بود. وی هم عصر سید مرتضی بود. روزی برای سید نامه ای اعتراضین نوشت و گفت: فقه دینِ شما دارای تناقض است. این چگونه دینی است که احکامش با هم تناقض دارند؟! در جایی از فقه می گویید، اگر کسی در سانحه یا تصادفی موجب قطع دست کسی شد، باید پانصد سکه طلا بپردازد. یعنی در فقه شما، دیه ی یک دست، 500 سکه ی طلاست. اما در جای دیگری از فقه شما آمده که اگر انسانی دزدی کرد و حتی  دینار دزدید، (اگر شروط خاص شرکت را داشت)، باید دستش را قطع کرد. این تناقض است. اگر دیه یک دست، معادل 500 سکه طلاست، اینجا هم باید بگویید اگر کسی 500 سکه دزدید دستش را قطع می کنیم، نه یک سکه. سید به او گفت: نه اشتباه نکن، تناقض نیست. اینجا ما درباره یک دست صحبت نمی کنیم، بلکه سخن یر سر دو دست متفاوت است. یک جا دست انسانی امین است که مظلوم واقع شده و در سانحه ای قطع شده و آسیب دیده است. ولی در جای دیگر دست یک انسان خیانتکار است که سرقت کرده است. و ارزش دست انسان صالح و انسان خیانتکار یکسان نیست.

الله اکبر 180 درجه برعکس این حدیثم. الله اکبر همانگونه که در مواردی خودم را مصداق تام و تمام حدیث میدانم؛ در مواردی هم خودم را مصداق تام و تمام عکسش میدانم. الله اکبر چقدر منصفم. فتبارک الله.

خدایا منو ببخش من دیشب غیبت و عیبجویی مومنی را کردم خدایا العفو منو ببخش منو ببخش. من چقدر بدم خدایا منو ببخش