در کشورهای صاحب ورزش، المپیک نقطه اوج فعالیت هر ورزشکار یا تیم ورزشی است. کشورهایی مثل روسیه، چین و آمریکا که در هر المپیک مدال‌های رنگارنگ را به معنای واقعی کلمه درو می‌کنند بعد از هر المپیک به بازسازی تیم و بازیکنان می‌پردازند. به همین خاطر در سال بعد از المپیک، سال افت تیم‌های ورزشی است. جوان‌هایی که تازه به کار گرفته شده‌اند در مدت 3 سالی که تا المپیک بعدی فرصت دارند، آب دیده و با تجربه می‌شوند و حداکثر بازده خود را در المپیک خواهند داشت. به همین شکل چرخه المپیک برای اکثر کشورهای صاحب عنوان ورزشی هر 4 سال یک بار تکرار می‌شود.
چرخه المپیک در مورد اکثر تیم‌های ورزشی ایران از جمله تیم ملی بسکتبال رعایت نشد و میانگین سنی تیم ملی ایران را در مسابقات قهرمانی آسیا به 28 سال رساند و همان طور که دیدیم مقابل چین که میانگین سنی بازیکنانش 24 سال است، حرفی برای گفتن نداشت به طوری که حتی شوت‌های بازیکنان تیم هم به سبد نرسید. تیم ملی ایران به یک برنامه 4 ساله بدون نقص نیاز دارد.
منشا این مشکل جایی بین وزارت ورزش و فدراسیون بسکتبال است. وقتی انتخابات فدراسیونی مثل بسکتبال که سابقه و شانس حضور در المپیک را دارد با چند ماه تاخیر برگزار می‌شود نباید توقع داشت که این رشته حرکت قابل توجهی در تورنمنت‌های پیش رو انجام دهد. باید قبول کرد بسکتبالی که سال‌هاست در حسرت یک سالن اختصاصی استاندارد در مرکز شهر به سر می‌برد، نمی‌تواند به صورت مستمر روی نوار موفقیت باشد. همین موضوع باعث شده تا فدراسیون بسکتبال نتواند حتی به میزبانی تورنمنت‌های کوچک و دوستانه هم فکر کند.
محمود مشحون؛ رئیس فدراسیون بسکتبال ایران می‌گوید: من عادت به اعتراض و شکایت ندارم و تا حال به وزارت ورزش و پیش از آن به سازمان تربیت بدنی به خاطر مسائل مالی فشار نیاورده‌ام. یکی ار دلایلی که بسکتبال مثل والیبال «خانه» ندارد، همین قانع بودن بی‌دلیل رئیس است. علاوه بر این وزارت ورزش هم که از پتانسیل و توانایی تیم ملی بسکتبال آگاهی داشت و می‌دانست که دوران اوج نسل طلایی و پا به سن گذاشته ایران رو به پایان است باید انتخابات این فدراسیون را به موقع برگزار می‌کرد تا زمان مفید آماده‌سازی تیم هدر نرود.
تربیت و کشف استعدادهایی که توانایی تبدیل شدن به حامد حدادی، صمد نیکخواه بهرامی، مهدی کامرانی، حامد آفاق و اوشین ساهاکیان را داشته باشند قطعاً زمان بر است. با توجه به عملکرد تیم‌های پایه بسکتبال و روند استعدادیابی در این رشته به نظر نمی‌رسید در سال‌های آتی جانشینان مناسبی برا یاین بازیکنان بزرک در اختیار تیم ملی قرار بگیرد.
قهرمانی در قاره آسیا و کسب سهمیه المپیک از این طریق به مراتب راحت‌تر از دست و پنجه نرم کردن با غول‌هایی مثل صربستان، ایتالیا و یونان در مسابقات انتخابی المپیک و گرفتن سهمیه حضور در «ریو» است. حالا آینده دیرک باوئرمن، سرمربی آلمانی تیم ملی نیز با عدم کسب سهیمه المپیک مشخص نیست. خودش گفته پیشنهاداتی از اروپا دارد ولی اولویتش کار کردن با شاگردان ایرانی جدیدش است!
اگر با دید منطقی به مسابقات انتخابی المپیک نگاه کنیم، تیمی که مقابل چین و فیلیپین متوقف می‌شود بعید است با غلبه بر غول‌های اروپایی و حتی تیم‌های مطرح آفریقایی به المپیک برسد. فدراسیون بسکتبال باید با هدفگذاری مشخص، برنامه بلند مدتی را برای تیم ملی و مهم‌تر از آن تیم‌های پایه و پشتوانه‌سازی تهیه کند. یکی از دلایل موفقیت رشته‌ای مثل والیبال در سال‌های گذشته این است که تیم‌های پایه این رشته حداقل قهرمان بلامنازع قاره آسیا هستند.
نتایج دیدارهای ایران در مسابقات قهرمانی آسیا به شرح زیر است:
ایران 86 - ژاپن 48
ایران 88 - هند 66
ایران 122 - مالزی 42
ایران 111 - هنگ کنگ 56
ایران 73 - فیلیپین 87
ایران 94 - فلسطین 48
ایران 75 - کره جنوبی 62
ایران 57 - چین 70
ایران 68 - ژاپن 63
رده‌بندی نهایی مسابقات به شرح زیر است:
1- چین
2- فیلیپین
3- ایران
4- ژاپن
5- لبنان
6- کره جنوبی
7- قطر
8- هند
9- اردن
10- فلسطین
11- قزاقستان
12- هنگ کنگ
13- چین تایپه
14- کویت
15- سنگاپور
16- مالزی
