به گزارش مشرق به نقل از جمهوری، حمله ناو آمريكايي "وينسنس" در 12 تير 1367 به هواپيماي ايرباس جمهوري اسلامي ايران كه منجر به شهادت 290 سرنشين اين هواپيماي مسافربري از جمله 66 كودك زير 12 سال شد، براي هميشه درحافظه تاريخي ملت ايران و همه ملت‌هاي آزاده جهان باقي خواهد ماند.

هواپيماي ايرباس 300 متعلق به هواپيمايي جمهوري اسلامي ايران كه از تهران عازم دبي بود (تهران - بندرعباس - دبي) در فرودگاه بندرعباس به زمين نشست و طبق برنامه پيش‌بيني شده قرار بود اين هواپيما با شماره پرواز 655 با 290 سرنشين در ساعت 10 صبح به مقصد دبي پرواز كند.

اين هواپيما با 15دقيقه تأخير در ساعت 10:05 روز 12 تير سال 1367 از برج مراقبت فرودگاه بندرعباس تقاضاي پرواز كرد، مدت پرواز تا دوبي 30 دقيقه و حداكثر 14 هزار پا تعيين شده بود ولي اين پرواز هرگز به مقصد نرسيد.

در ساعت 10:17 دقيقه، هواپيماي ايرباس 300 به پرواز درآمد. دقايق نخستين پرواز و مراحل اوج‌گيري تا ارتفاع 12 هزارپايي مطابق طرح پرواز انجام شد و خلبان به طور پيوسته با برج مراقبت فرودگاه بندرعباس و مركز كنترل راههاي هوايي ايران و امارات تماس داشت.

چند لحظه پيش از ورود هواپيماي ايرباس 300 به منطقه كنترل هوايي امارات، در محلي به نام "مولبيت‌"، خلبان به مركز كنترل هوايي كشور اطلاع داد كه قصد دارد به 14 هزارپايي صعود كند.
خلبان ايرباس ايراني نمي‌دانست كه ناخدا "ويل راجرز" فرمانده ناو آمريكايي وينسنس ساعت 10:22 فرمان آتش را به سوي پرواز 655 ايراني صادر كرده است ودقايقي بعد با صدور فرمان هواپيماي ايرباس از صفحه رادارهاي زميني محو مي‌شود.

با مفقود شدن هواپيماي ايراني برج مراقبت فرودگاه بندرعباس، در تماس با دبي، پيگير سرنوشت پرواز 655 شد ولي آنها نيز اظهار بي‌اطلاعي كردند.

ستاد تأمين استان هرمزگان وضعيت اضطراري اعلام و فعاليت خود را آغاز كرد.
با شناسايي دقيق محل سقوط هواپيماي مسافربري، چرخ‌بالها و شناورهاي ايران به موقعيت 26و42 عرض شمالي و56 درجه و3 دقيقه طول شرقي منتقل شدند.

پس از اين واقعه، مقامات آمريكايي كه همواره مدعي دفاع از حقوق بشرند، اعلام كردند كه يك فروند هواپيماي اف 14 جمهوري اسلامي ايران را هدف قرارداده‌اند! با روشن ‌شدن نوع هواپيما، آمريكاييها ادعا كردند كه در اين مورد مرتكب اشتباه شده‌اند. شواهد بعدي، بي‌اساسي ادعاي آمريكاييها را كاملا به اثبات رساند.

سپس مقامات نظامي آمريكا در ادعاي بي‌اساس ديگري مدعي شدند هواپيماي ايرباس در خارج از دالان هوايي پرواز مي‌كرده است.

كاپيتان "كارلسون"، فرمانده سابق ناو "سايدز" در اين مورد معتقد است كه "ايرباس ايراني علاوه بر علائمي كه مبني بر غيرنظامي بودن خود مي‌فرستاده، با سرعتي كم در حال اوج گرفتن بود و حتي اگر در چنين شرايطي نيز آن را به عنوان يك جت اف 14 شناسايي مي‌كردند باز من ترديد دارم كه يك هواپيماي اف 14 مي‌توانست تهديد سطحي را متوجه ناو وينسنس يا سايدز يا هر شناور ديگري كند." وي گفت: "اپراتور‌هاي رادار ناو هواپيمابر فورستال نيز هواپيماي ايراني را به عنوان يك هواپيماي مسافري شناسايي كردند."

جت‌هاي جنگنده اف 14 مستقر بر روي ناو فورستال مي‌توانستند در صورتي كه كاپيتان راجرز درخواست مي‌كرد، با شناسايي چشمي هواپيماي ايراني از فاصله نزديك از غيرنظامي بودن آن اطمينان حاصل كنند، ولي زمان براي اين كار هم سپري شد.

در راستاي رد ادعاي مقامات آمريكايي كه خدمه ناو وينسنس به اشتباه هواپيماي ايرباس 300 را جنگنده اف 14 تصور كرده‌اند نيز تعدادي از مقامات آمريكايي كه دست‌اندركار مسائل صنعتي و نظامي بودند ‌پرسيدند كه چگونه هواپيماي اف-14 مي‌تواند خطري براي ناو "يو اس اس وينسنس" (USS Vincennes) تلقي شود؟

سيستم "ايجيز" قادر به دفاع از ناوگان‌هاي دريايي به عنوان سپر دفاعي است و مي‌تواند همزمان چند هدف را كشف و رهگيري كند و پيشرفته‌ترين سيستم راداري، براي اكتشاف و رهگيري، در تمام جهان محسوب مي‌شود به نحوي كه برخي از كارشناسان نظامي آن را متعلق به جنگ جهاني سوم مي‌دانند.

با اين حال اين سوال مطرح است كه چگونه مدرنترين سيستم راداري جهان قادر به تشخيص يك هواپيماي ايرباس از اف - 14 نبوده است.

هواپيماي مسافربري ايرباس از نظر حجم، شكل، اندازه و توانايي پرواز كاملاً با هواپيماي اف ـ 14 متفاوت است.

از طرفي با توجه به ارتباط كلامي و ارتباط ناوبري هر هواپيماي بازرگاني و مسافربري، ناو آمريكايي مي‌توانست به راحتي با شنيدن مكالمات خلبان به ماهيت هواپيماي مسافربري پي‌ببرد.

قطعات متلاشي شده هواپيما و اجساد سرنشينان آن در سطح وسيعي از آب‌هاي سواحل جنوبي جزيره هنگام، درست در داخل آب‌هاي ايران نيز نشان مي‌دهد كه اين محل كاملا زير مركز دالان هوايي بين‌المللي بندرعباس دوبي (آمبر56) قرار دارد و هواپيما درست در مسير پيش‌بيني شده درحال پرواز بوده است.

پايگاه اينترنتي "وات ريلي هپند" با انتشار مقاله‌اي در اين خصوص درباره آنچه در داخل ناو اتفاق افتاد مي‌نويسد: "اولين كسي كه در ناو تلاش كرد هويت اين هواپيما را تاييد كند اندرو آندرسون افسر جز كشتي بود كه پيامي الكترونيكي را براي هواپيما فرستاد در اين پيام آمده بود: دوست يا دشمن معرفي كنيد و در جواب شنيده شد: هواپيماي مسافري".

فاصله هواپيماي ايرباس از ناوچه رزمي وينسنس حدودا 38 كيلومتر بود. در اين حال كاپيتان "راجرز" فرمانده وينسنس با احتمال وقوع يك درگيري نظامي دستور برقراري آرايش نظامي داد. در آن سو كاپيتان رضايي خلبان ايرباس وضعيت را به فرودگاه بندر عباس، "عالي" گزارش نمود. سي ثانيه بعد اولين موشك بال سمت چپ هواپيما را جدا كرده و متعاقبا موشك ديگر نيز مستقيم به قسمت دم هواپيما برخورد كرده و آنها را از جا كندند و هواپيما مستقيم به سمت دريا شيرجه رفت. هشتاد و چهار ثانيه پس از شليك موشك‌ها هواپيماي ايرباس ايراني به سطح دريا برخورد نمود و منهدم شد.

چهارسال بعد روزنامه "نيويورك تايمز"، در گزارشي كه حاوي چندين نكته تازه بود نوشت: "ناو وينسنس در آب‌هاي فلات قاره ايران بوده است نه در آب‌هاي بين‌المللي و پنتاگون (وزارت دفاع آمريكا) در آن زمان بر اين حقيقت سرپوش گذاشته است."
ازسوي ديگر، متعاقب اين اقدام غير انساني و تجاوز آشكار ناو آمريكايي، جمهوري اسلامي ايران در روز 14 تير 1367 طي نامه‌اي به رئيس شوراي امنيت خواستار تشكيل جلسه فوري شورا براي رسيدگي به موضوع شد.

25 تير 1367 مطابق با 16 ژوئيه 1988 ميلادي شورا تشكيل جلسه داد. از سوي جمهوري اسلامي ايران دكتر ولايتي وزير امور خارجه وقت ايران و از جانب امريكا جرج بوش معاون وقت رئيس جمهوري در جلسه حضور داشتند.

وزير خارجه جمهوري اسلامي ايران در فرازي از سخنان خود عنوان كرد: "حضور نظامي آمريكا در خليج فارس تنها منادي مرگ و بي‌قانوني و شرارت بوده و جز ناامني چيزي به ارمغان نياورده است. عمل جنايتكارانه آمريكا در حمله به هواپيماي كشوري به هيچ وجه در قالب دفاع مشروع قابل توجيه نيست."

قطعنامه 616 شوراي امنيت (1988) شوراي امنيت پس ازاستماع سخنان دكتر ولايتي و جرج بوش درجلسه شماره 3831 خود در تاريخ 30 ژوئيه 1988 (29/4/1367) طرح قطعنامه‌اي را تصويب كرد كه فقط از اين حادثه اظهار تاسف شده بود!

اهداف آمريكا

واقعيت اينست كه سقوط هواپيماي مسافري ايران يكي ديگر و شايد شديدترين نمونه از مراحل رويارويي آمريكا با جمهوري اسلامي بود و با توجه به حوادث مربوط به آن دوران، اين اقدام با هدف تضعيف جمهوري اسلامي و ياري رساندن به رژيم صدام انجام شد.

با توجه به تجهيزات پيشرفته به كار رفته در ناو جنگي وينسنس و دلايل ديگري كه به آن اشاره گرديد، عمدي بودن اين جنايت ثابت شد. پرونده حمله ناو آمريكايي وينسنس به هواپيماي مسافري ايرباس هرچند به علت كارشكني‌هاي دولت وقت آمريكا و سستي و انفعال مجامع بين‌المللي با تاخير چند ساله مواجه شد اما در نهايت با پرداخت غرامت از سوي دولت وقت آمريكا مختومه شد.

واكنش مقامات آمريكايي

برخي مقامات آمريكايي نه تنها از ابراز تاسف ظاهري در اين باره خودداري كردند بلكه با موضع گيري‌هاي غيرانساني بر جنايت خود اصرار كردند. به نوشته پايگاه اينترتي "وات ريلي هپند" جرج بوش پدر معاون رونالد ريگان رئيس‌جمهور وقت آمريكا در مرداد 1367 گفت: "من هرگز از طرف آمريكا عذرخواهي نمي‌كنم. من اهميتي نمي‌دهم كه چه كاري انجام داده است. من اهميت نمي‌دهم حقيقت چيست."
 
به نوشته اين پايگاه اينترنتي تمامي پرسنل وينسنس مدال افتخار دريافت كردند. پس از اين واقعه ناخدا يكم "ويليام راجرز" فرمانده ناو وينسنس در مصاحبه‌اي مطبوعاتي به صراحت اعلام كرد: "اگر صدها بار نيز آن اتفاق رخ دهد باز هم دستور شليك خواهم داد."

بعد از اين فاجعه مقامات امريكايي براي توجيه اين جنايت دلايل ضدونقيضي عنوان كردند و كوشيدند اين اقدام خصمانه را يك اشتباه قلمداد كنند. اما با وجود اين كوشش‌ها به علت وجود دلايل و قرائن كاملا آشكار از جمله مجهز بودن ناو جنگي وينسنس به پيشرفته‌ترين رادارها و رايانه‌هاي عملياتي همچنين مشخص بودن نوع هواپيماي در حال پرواز مسلم شد كه احتمال اشتباه توسط فرمانده ناو نه تنها وجود نداشته بلكه بسياري از كارشناسان نظامي اين اقدام را اقدامي كاملا تعمدي اعلام كردند.